รอยต่อของชีวิต
เขียนโดย 
เล็กน้อย
วันที่ 9 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 13.29 น.
แก้ไขเมื่อ 9 กันยายน พ.ศ. 2556 14.13 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเท้าเมื่อเหยียบบนพื้นดิน ที่เรียกว่า ระยอง....ฉันสอดส่ายสายตา มองหาใครสักคนเพื่อถาม
"คุณน้าค่ะ แถวนี้มีที่ไหนใกล้ๆ ทะเลบ้างหรือเปล่าค่ะ" ฉันถามผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ฉันคิดว่า น่าจะใจดีที่สุด
"ตรงโน้นไงจ๊ะ เดินไปเรื่อย ก็เห็น" ฉันมองตามมือที่น้าคนหนึ่งชี้นำทาง
"ขอบคุณค่ะ" แล้วฉันก็ออกเดินไปเรื่อยๆ ประมาณสักกิโลกว่าๆ ฉันได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ใจมีเริ่ม เห็นความ
หวังขึ้นมาบ้าง ...
"จะได้มีที่พักเสียที" ฉันพูดกับตัวเอง อย่างน้อยสถานที่ท่องเที่ยวก็น่าจะมีห้องพักบ้าง ฉันเดินหาห้องพัก ก็มาได้
ห้องพักเล็กๆ อยุ่แถวๆ ริมหาด คืนละ ๓๕๐ บาท
ฉันเดินเข้าห้องวางกระเป๋า และสำรวจว่า ห้องเป็นอย่างไรบ้าง มีเตียง มีผ้า่ห่ม มีทีวีให้ดู ฉันสำรวจว่ามีกล้อง
วงจรปิดหรืออะไร ที่ซ่อนไว้บ้างหรือเปล่า ฉันไม่แน่ใจว่าตามห้องพักจะมีกล้องไว้แอบถ่ายลุกค้าเวลาทำอะไรใน
ห้องหรือเปล่า
เมื่อทุกอย่างเป็นปกติ ฉันก็ล็อกห้อง แล้วออกมาหาอะไรกิน ที่ชายหาด ของกินมากมาย แต่ก็แพงไม่ใช่น้อย ฉัน
เลิอกกินอะไรที่มันง่าย และรวดเร็ว ฉันเดินนั่งตามชายหาดจนตะวันพลบค่ำ ฉันยังนั่งอยู่ที่ชายหาด
"จะเอายังไงดี" ฉันถามตัวเอง แลัวฉันก็ถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินกลับห้อง ระหว่างที่เดินกลับห้อง
สายตาก็ไปสะดุดกับ ป้ายประกาศอยู่ที่หนึ่ง
...รับสมัครผู้ช่วยแม่ครัว...๑ ตำแหน่ง.....ที่ร้าน....แกลและไฮร์....โทร......
ฉันรีบโทรไปทันที่....
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าที่นั่นรับสมัคร ผู้ช่วยแม่ครัวใช่ไหมค่ะ"
"ครับ"
"ร้านอยู่ตรงไหนค่ะ พอดีชั้นอยู่ตรงที่....."
การสนทนาสิ้นสุดลง เมื่อฉันได้รู้ที่อยู่แล้ว และฉันก็เดินไปอีก ประมาณสามร้อยเมตรก็เห็นร้าน ฉันค่อยๆ ผลัก
ประตูเข้าไป
"่สวัสดีค่ะ" ฉันทักคนที่ยืนอยู่หน้าร้าน
"มีอะไร"
"ชั้นมาสมัครงานค่ะ"
"ข้างในโน้น" เขาชี้ให้เข้าไปด้านใน ฉันจึงเดินเข้าไป...
ภายในร้านตกแต่งเรียบๆ ง่ายๆ สบายตา มองดูอาหารบนโต๊ะลูกค้า ส่วนใหญ่ก็พวกกับแกล้มเสียมากกว่า ฉันเดิน
เข้าไปหน้าเคาน์เตอร์
"พี่ หนูมาสมัครงานค่ะ" คนที่นั่งทำงานอยู่ เงยหน้าขึ้นมา
"ที่โทรมาใช่ไหม นั่งสิ"
"ค่ะ" ฉันนั่งสักพัก เขาก็เอาเอกสารมาให้กรอก
"พร้อมทำงานเลยหรือเปล่า"
"ค่ะ พร้อมค่ะ" มันไม่มีอะไรต้องเสียแล้วนี่ ทำก็ทำสิ (ฉันคิดในใจ) เขาพาฉันไปด้านในครัว มีแม่ครัว และพ่อครัว
และลูกมืออีกสองคน
"อ้าว น้าจัน กันน้าใจ นี่ผู้ช่วยของน้า ดูแลกันเอาเองนะ"
"ครับ คุณไฮร์" คือชื่อของเจ้าของร้าน ที่พาฉันเข้ามา ฉันยกมือไหว้น้าทั้งสองคน
"มาทางนี้สิ น้าจะบอก" ฉันเดินไปหาน้าจัน ทุกคนใจดีกับฉันมาก สอนฉันทุกเรื่อง และไม่เคยถามว่าทำไมฉันถึง
มาอยู่ที่นี่
หลายวันต่อมา........ฉันจึงโทรไปบอก พี่ชายที่บ้าน ว่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่เสียงพี่ชายพูดมาว่า
"ทุกคนเขารักแกนะ ยัยปิค แม่เป็นห่วงมาก เดี๋ยวพี่จะบอกแม่ให้ แต่ว่า แกอยู่ไหนล่ะ "
"ไม่ ไว้ปิค จะบอกเมื่อถึงเวลานะพี่กบ"
"เออ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ระวังรอบด้านไว้บ้าง"
"ค่ะ แค่นี้ก่อนนะ ปิคจะเข้างานแล้ว" แล้วฉันก็ตัดสายไป
จากหนึ่งวัน เป็นหนึ่งอาทิตย์ เป็นหนึ่งเดือน และค่อนมาเป็นปีแล้ว ฉันเริ่มมีเงินเก็บ เพราะฉันไม่ได้เที่ยว ทำงาน
เสร็จก็กลับเ้ข้าห้องนอนเลย ฉันไม่สนใจใครๆ เท่าไหร่ ฉันจึงเงินเก็บค่อนข้างมากพอสมควร ฉันกำเงินไว้ก้อนหนึ่ง
แล้วเดินเ้ข้าไปรษณีย์
"ส่งธนาณัติค่ะ"
"เขียนตรงนี้จ๊ะ" เจ้าหน้าที่ส่งใบเขียนให้ฉันเขียน
ส่งถึง
แม่อุไร ทองจันแก้ว บ้านเลขที่...................................................
ธนาณัติ จำนวน ๑๕๐๐๐ บาท จาก ลูกปิค.
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
