รอยต่อของชีวิต

รถเมล์สายกรุงเทพ - ระยอง กำลังค่อยๆ เคลื่อนที่ออกอย่างช้าๆ ผู้คนกำลังทั้งเดิน และวิ่งเพื่อขึ้นรถ

"เร็วๆ พี่ ระยอง กำลังออกแล้ว" เสียงกระเป๋ารถเรียกผู้โดยสาร....

ฉันเป็นหนึ่งในผู้โดยสารบนรถคันนั้น..... ฉันนั่งอยู่เบาะกลางๆ ของรถสายกรุงเทพ-ระยอง สายตาที่เหม่อ

มองออกไปมันไร้จุดหมายปลายทางสิ้นดี สำหรับฉันในตอนนี้ ในใจกำลังสับสนระคนกับความเสียใจ

ฉันเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ก่อนหน้านี้สองวัน.....ฉันทำให้คน คนหนึ่งร้องไห้เสียใจ เพราะฉันทำตัวที่ไม่เหมาะสม ฉันจึงถูกทำโทษ

ด้วยกันกักขังไม่ให้ออกไปไหน

"สงบจิตใจอยู่ในห้องนี่แหละ ยัยปิค ในเมื่อแกอยากทำตัวเหลวแหลกนัก ให้ชั้นขายขี้หน้านัก"

นั่งเป็นเสียงของแ่ม่ที่ตะโกนเข้ามา

"แม่ อย่าขังหนูเลย หนูไม่ได้ตั้งใจนะแม่"

"แกรู้บ้างมั๊ย ว่าชั้นเสียใจขนาดใหน ที่ลูกสาวออกไปค้้างอ้างแรมกับผู้ชาย"

"แม่ แต่หนูไม่ทำอะไรผิดนะ"

"แกไม่เข้าใจชั้นหรอก อยู่ในนั้นแหละ" แล้วแม่ก็เดินจากฉันไป

ฉันนั่งร้องไห้เสียใจ ทั้งคืน 

ฉันผิดที่ไปนอนกับผู้ชาย

ฉันผิดที่ ไม่เชื่อฟังพ่อแม่

แต่....ฉันมีเหตุผล ของฉัน ที่แม่ไม่มีวันเข้าใจ....

ในตอนนั้นฉันคิดว่าแม่ ทำกับฉันเกินไป   ฉันจึงตัดสินใจ ปีนหน้าต่างหนีออกมาในคืนที่สอง

คิดได้อีกที ก็อยู่ที่ บขส.เสียแล้ว  ฉันไม่รู้จะไปทางไหนดี ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ......

ฉันเดินสะเปะสะปะได้สักพัก ก็ตัดสินใจซื้อตั๋วขึ้นรถสายกรุงเทพ-ระยองทันที ทั้งๆ ที่ไม่รู้้จุดหมายปลาย

ทาง

ฉันนั่งมองทางไปเรื่อยๆ จากกรุงเทพ มุ่งหน้าไประยอง เห็นภูเขา ทะเล ใจฉันมันก็ลอยไปกับความ

คิดมากมายในหัว มันเคว้งคว้าง ยังกำหนดชะตาชีวิตตัวเองไม่ได้ ว่าจะเอายังไง จะดำเนินชีวิตต่อไป

อย่างไรดี.....

เมื่อมาถึงระยอง ต้องลงจากรถ....ฉันก้าวลงมา ทีละก้าว มันรู้สึกใจหาย บอกไม่ถูก

ต่อไปนี้ ฉันจะต้องอยู่ลำพัง  แล้วใช่่ไหม  

          ต้องทำเองทุกอย่างแล้วใช่ไหม

         ไม่มีใตรคอยดูและ และให้กำลังใจเล้วใช่ไหม......

แล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง  คิดๆ แล้วก็ใจไม่ดี แต่...ในเมื่อ ฉันก้าวมาทางนี้แล้ว ก็ต้องก้าวต่อไป..และต่อไป