ณ.ร้านกาแฟ

หลายวันผ่านไป.....
ฉันแวะมาที่ร้านนี้อีกครั้ง
"คนเยอะกว่าเดิมอีกนะเนี่ย" ฉันบ่นกับตัวเอง พลางยกนาฬิกาขึ้นดู
"ถ้าคนเยอะคงช้าแน่ๆ เลย ไว้วันหลังดีกว่า" ฉันหันหลังจะเดินกลับ แต่ว่า...
"อ้าว เชิญสิครับ อุตส่าห์มาถึงแล้ว" เขาทักขึ้น ฉันรีบหันไป ยิ้มแหย่ๆ
"ปลายเห็นว่าคนเยอะ เลยว่าจะไม่กินดีกว่า เดี๋ยวไปเข้างานสาย" ฉันบอกตรงๆ เขาหัวเราะ
"ไม่ช้าหรอก มาเถอะ รับรองมีที่นั่งให้คุณแน่ๆ" เขาบอก
"ก็ได้ค่ะ" ฉันเดินตามเขาเข้าไปในร้าน
ในร้านมีแต่ หนุ่มสาวมากินรวมทั้งวัยรุ่นอีกด้วย ฉันสังเกตุ เขาจัดโต๊ะเพิ่มขึ้นอีกหลายตัว เขาพาฉันมานั่ง
ตรงเคาน์เตอร์ มันเป็นที่นั่งใกล้ๆ โต๊ะทำงานเขา 
"นั่งตรงนี้ ได้ไหมครับ" เขาบอกฉัน
"ค่ะ ได้ค่ะ " ฉันตัดสินใจนั่งลง มันเป็นเก้าไม้กลมๆ หมุนได้รอบ มันอาจจะไม่ได้พิงสบายๆ แต่มันก็ได้
บรรยากาศไม่น้อยทีเดียว 
"ทานอะไรครับ วันนี้"
"กาแฟคาบูสิโน่เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ"
"ครับ สักครู่นะครับ" เขาเดินเข้าไปในหลังร้าน สักครุ่ เขาก็เดินออกมาพร้อมกับ แ้ก้วกาแฟพร้อมตกแต่ง
หน้าสวยงาม และเค้กรสส้ม ๑ ชิ้น วางบนโต๊ะที่ฉันนั่ง
"ไม่ได้สั่งนี่คะ" ฉันยังคงถามคำถามเดิม เมื่อเห็นเค้กตรงหน้า
"ครับ วันนี้ไม่มีขนมปังครับ มันหมดเสียก่อน ปิ้งไม่ทัน"
"อ๋อ ขายดีสินะ" ฉันมองไปรอบๆ คนเยอะขนาดนี้ มิน่า....
"โอ้โห สวยจัง ใครทำค่ะนี่" ฉันเห็นแก้วกาแฟตรงหน้า
"ทำเองครับ" เขาตอบแบบเรียบๆ
สายตาฉันมองหน้าเขา อย่างไม่น่าเชื่อ ว่าเขาจะทำเอง หนุ่มผมยาวรวบไว้ข้างหลัง กับการแต่งตัวอย่างนี้
จะทำอะไรได้ สวยงามขนาดนี้
ฉันลองตักเค้กชิม "ฮืม อร่อยจัง อย่าบอกนะว่าคุณทำ"
"ก็ครับ ไม่อร่อยเหรอ" เขาถาม
"อร่อยสิ อร่อยมากด้วย" ฉันชมเขา ฉันเพิ้งเห็นรอยยิ้มของเขาใกล้ๆ ครั้งแรก (ฮืืม..ดูดี และมีเสน่ห์จัง)
ฉันคิด สักพักก็มีเสียงคนเดินเข้าออกอยู่เรื่อยๆ 
ฉันนั่งกินได้สักพัก ก็ขอตัวกลัยเพราะมันใกล้เวลาเดี๋ยวเข้างานไม่ทัน
"กลับก่อนนะคะ คุณ..."
"อ๋อมครับ คุณปลาย"
"คุ่ะ กลับก่อนนะคะ อร่อยมากค่ะวันนี้" ฉันชมจากใจ เขาเดินมาส่งฉันที่หน้าร้าน ฉันเดินออกไป อย่าง
เสียไม่ได้(ไม่อยากไปเลย) 
"แล้วมาอีกนะครับ คุณปลาย"  ฉันพยักหน้ารับ และเดินจากไป
.......................................
หลังจากนั้น แทบทุกวันฉันต้องแวะที่ร้านกาแฟร้านนี้ อ๋อ ฉันลืมบอก ร้านนี้ ชื่อว่า "ปลายฝัน"
ฉันเคยถามเขาว่าทำไม ถึงชื่อนี้ เขาตอบว่า "มันเป็นเหมือนความฝัน ของผมที่อยากทำอย่างนี้ กว่าผม
จะได้ทำผมต้องฝึกฝน และอดทนมากเลยครับ"
มันก็จริงนะ การที่ผู้ชายคนหนึ่ง อยากทำในสิ่งที่ตัวเองฝัน และมันเป็นงานปราณีตมาก ความอดทนต้อง
เป็นที่หนึ่งฉันล่ะ นับถือเขาเลย นับวันฉันก็เริ่มสนิทกับเขามากขึ้น จนใครๆ ต่างพากัน ว่าเราเป็นแฟนกัน
ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้แสดงออกเลยสักนิด เขาคงต้อนรับ และพูดคุยเหมือนทุกครั้งที่เราเจอกัน คงมีแต่ฉันที่ดู
จะใส่ใจเขาเป็นพิเศษ มันเป็นความประทับใจที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร 
"คุณปลาย คิดว่า ผมเป็นคนยังไงครับ" เขาถามอย่างเรียบๆ เช่นเคย ฉันมองหน้าเขายิ้มๆ
"่ค่ะ คุณก็อัธยาศัยดีค่ะ เรียบง่ายไม่เก็ก...แล้วก็ เทคแคร์เก่งค่ะ"
"แล้วคุณชอบไหม"
"ฮืม ผู้หญิงทุกคนก็ชอบผู้ชายเทคแคร์ทั้งนั้นแหละค่ะ" ฉันตอบรวมๆ
"เหรอ ผมต้องทำยังไงล่ะ ถ้าอยากให้เขาชอบ"
ฉันเหล่ตามองเขา "แล้วคุณให้ความสำคัญเขาขนาดไหนล่ะ" ฉันถาม
"ก็ผม ก็เอาใจเขาอยู่นะ"
"เหรอ เอาใจเขาเหมือนเอาใจทุกคนหรือเปล่า"
"ครับ"
"งั้นก็คงอีกนานกว่าเขาจะรู้ว่าคุณชอบ เพราะคุณทำเหมือนเขาไม่ได้เป็นคนสำคัญกว่าคนอื่น"
"เหรอครับ ผมจะ้ต้องทำยังไงดี" เขาถามอีก ฉันมองเขาอีก (อะไรเนี่ย เขาจีขอบใครเป็นไหมนะ) 
"ก็ต้องเริ่มจากใ้ห้ความสำคัญเขาเป็นพิเศษสิคะ มากว่าคนอื่นนิดหน่อยก็พอ ให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นคน
พิเศษของคุณ"
"ครับ ผมจะลองทำดู หวังว่าเขาคงไม่รังเกียจ"
ฉันเหมือนถูกน๊อตบอกไม่ถูก เขามีคนที่เขาชอบแล้วเหรอนี่ อกหักเสียแล้วเรา...