ถามจริงว่า "รัก" หรือ "แกล้ง"

~ร้านโออิชิ~

ตอนนี้ถึงเวลานัดของฉันกับธามไท ก็สั่งอาหารมาเยอะ นั่งเมาส์มอยกันไปด้วย ทำความรู้จักให้มากๆ ฉันแกล้งทำเป็นเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์ แต่ที่แท้ส่งข้อความในไลน์ไปบอกเขา ว่า

'พิช วันนี้ว่างมั้ย'

ตื่อ ดือ ดึ้ง! เสียงไลน์เข้า ฉันก็ทำเป็นเลิกเล่นเกมส์และเข้าในไลน์ดู

'ว่าง ทำไมหรอ'

'เค้ามาเดินเล่นที่ห้างเซนทั่นโชว์นะ พอดีจะให้มารับหน่อยเค้าขี้เกียจรอแท็กซี่ พอดีวันนี้ไม่ได้เอารถมา'

ตื่อ ดือ ดึ้ง!

'อ๋อๆ ก็ได้ตอนนี้หรือตอนไหนดีละ'

'อ้อ งั้นประมาณ 17.00 น. ก็ได้นะ'

ตื่อ ดือ ดึ้ง!

'อ่า โอเคๆ' ฉันปิดไลน์ แล้วหันมากินต่อ ธามไทมองหน้าฉัน

"เอ่อ...มีอะไรรึป่าว?" เขาสะดุ้งนิดๆ

"อ้อ ไม่มีไร ไฟร์เล่นไลน์ด้วยหรอ"

"ถามแบบนี้ได้ไง ฉันไม่ใช่คนล้าหลังนะ"

"รู้น่า ขอไอดีหน่อย"

"โอเคๆ" ฉันแลกไอดีกับเขา ทีนี้ก็มีไลน์ไว้ติดต่อกันละ

"อ้อ เมื่อกี้คุยกับใครนะ" เขาถามทำไมเนี่ย

"อ้อ เพื่อนนะ"

"อ่อๆ ทานต่อเถอะเนอะ สั่งมาซะเยอะเลย"

"555 ใช่ๆ" ฉันหยิบซูชิเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

หันไปมองนาฬิกาจะ 5 โมงเย็นแล้วนี่ ตามแผน!

"งั้นเด๋วมานะฉันไปเติมน้ำก่อน จะเติมด้วยมั้ย"

"อ้อ ขอบคุณมากนะ เติมให้ด้วย"

"จ้าๆ" ว่าแล้วก็หยิบแก้วของฉันกับธามขึ้น พนักงานมาพอดีเป๊ะ ฉันเดินไปชนพนักงาน น้ำในแก้วเลยหกใส่เสื้อฉัน แล้วก็โดนธามนิดๆเพราะยังไม่ทันจะเดินเลยเขาเลย

"เฮ้ย!/อ๊ะ!" ฉันกับธามร้องขึ้น พนักงานโค้งขอโทษแล้วเดินหนีไปเฉย ฉันหันมาหาธาม

"ธามไม่เป็นไรนะ"

"อื้ม ไม่เท่าไหร โฟร์วางแก้วก่อนแล้วไปห้องน้ำดีกว่านะ"

"จ้าๆ ธามก็ด้วยนะ" เขาพยักหน้า ฉันวางแก้วลงแล้วเดินไปกับเขา แต่ไม่ได้เข้าห้องเดียวกันนะ ต่างคนต่างออกมารอ ว่าแล้วก็เดินกับร้านโออิชิ ฉันเดินคุยกับเขานิดหน่อย พอถึงร้านก็เช็คเงินแล้วออกจากห้าง

"โฟร์กลับยังไงหรอ"

"อ้อ ฉันมีคนมารับนะ"

"อ้อ หรอ"

"อื้ม ใช่ งั้นแปปนึงนะ" ธามไทพยักหน้า ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพิช ธามยืนนิ่งๆมองไปทางอื่นบ้าง ส่วนฉันก็เดินออกมาห่างๆนิดหน่อย ตู๊ดดด! ตู๊ดดด! ตู๊ดดดด!

"ฮัลโหล โฟร์"

"พิชถึงรึยัง"

"อ้อ ใกล้แล้วรออยู่หน้าห้างนะ"

"จ้า" ตุ๊ด! พิชรีบตัดสายทันที เป็นงี้ตลอดๆๆๆ ฉันเดินมาใกล้ธาม

"พอดีเขายังมาไม่ถึงนะ"

"อ้อ"

"เอ้อ แล้วธามกลับยังไงหรอ"

"พอดีเอารถมานะ"

"อ๋อ"

"งั้นให้ฉันรอเป็นเพื่อนมั้ย" ตามแผนเป๊ะ! ธามไทรู้ใจฉันจัง

"ก็ดีเหมือนกันนะ" ฉันยิ้มให้เขา เขาก็ยิ้มให้ฉัน แต่ฉันชักรู้สึกผิดแห๊ะ ถ้าเขาเกิดชอบฉันขึ้นมาละทำไง ฉันยิ่งสวยๆอยู่ด้วย ถ้าเขารู้ว่า ฉันมีแฟนแล้ว แล้วฉันมาทำแบบนี้อีก ฮึ่ย! ไม่ได้ๆ ฉันต้องเลิกกับพิช เพราะ พิชทำให้ฉันเสียใจมาโดยตลอดเลย ธามไทไม่รู้เรื่อง ไม่เกี่ยวเลยด้วยซ้ำ ฉันดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง ฉันต้องรับผิดชอบ ถ้าเขาชอบฉันนะ เพราะ ฉันก็เริ่มมีใจแล้วละ ฉันกับเขายืนคุยกันสักพักรถของพิชก็มาจอด ฉันบ๊ายบายธาม ธามก็เช่นกัน ฉันแกล้งทำเป็นสะดุดล้ม "อ๊ะ!" ฉันร้องตกใจ ธามโผล่มากอดฉันไว้ไม่ให้ล้ม

"ขอบคุณนะ" ฉันยิ้มให้อยู่ในอ้อมกอดของเขา อุ่นดีจัง

"ไม่เป็นไร" เขาก็ส่งยิ้มมาให้

"โฟร์ เป็นไรมากมั้ย!" เสียงของคนอื่นที่เข้ามาร่วมสนทนาด้วย ทำให้ธามปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน นั่นก็คือ พิช

"อื้ม ไม่เป็นไรแล้ว"

"ไปกันเถอะ" พิชจับข้อมือฉัน แล้วลากฉันขึ้นรถ ฉันหันไปส่งยิ้มให้กับธามแล้วขึ้นรถไป พิชมองหน้าธาม 2 วินาที แล้วเดินขึ้นรถ สตาร์ทออกไปด้วยความหงุดหงิด แล้วมาจอดในที่จอดรถ หันมาคุยกับฉันด้วยอารมณ์โมโห

"ทำไมโฟร์ปล่อยมันให้มันกอดอยู่อย่างนั้น"

"โฟร์บอกแล้วใช่มั้ย ว่าเรียกธามว่า มัน นะ"

"ทำไม ฉันจะเรียก"

"พิชอย่าใช้อารมณ์สิ"

"ทำไม มันแต๊ะอั๋งเธอนะ"

"เขาไม่ได้แต๊ะอั๋งแต่เขาช่วยฉันไว้ต่างหากไม่เห็นหรอ"

"เห็น แต่น่าจะปล่อยได้แล้วไม่ใช่คุยกันอยู่ในอ้อมกอดนี่"

"ทำไมละ"

"นี่ โฟร์ทำไมคิดไม่ออกเนี่ย ทำงานจนขี้เลื่อยเข้าสมองเรอะ" นี่! เขาด่าฉันหรอ

"นี่! ขี้เลื่อยเข้าสมองมันอะไรกัน จะด่าโฟร์เรอะ"

"ใช่ นับวันโฟร์ชักจะอยู่กับมันมากขึ้นนะ"

"อะไรกันก็แค่บังเอิญ"

"บังเอิญบ้าบออะไร เธอนี่งี่เง่าจริงๆ" ห๊ะ! เขาด่าฉัน ด่าฉัน! ชักไม่ไหวแล้วนะ

"งี่เง่า! ใช่ฉันมันงี่เง่าไง โง่ด้วย โง่ที่ให้นายหลอกฉัน" พิชตกใจนิดๆ

"อะไร! ฉันไปหลอกเธอตอนไหน" อย่ามาเสแสร้ง

"หึ หึ นึกว่าฉันไม่รู้หรอ ว่านายไปทำอะไรกับใครมาฉันอุตส่าห์แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เพื่อคิดว่ามันไม่ใช่ความจริงแต่มันก็ความจริงอยู่ดี"

"เอาอะไรมาพูดห๊ะ ฉันมีเธอคนเดียว"

"หรอ คนเดียวหรอ คนเดียวบ้าบอสิ ไอ้เจ้าชู้ หลายใจ ปริ้นปร้อน เรร่อน สัปรังเค"

"นี่ เธอด่าฉันหรอ"

"ใช่ ไม่ต้องมาเสแสร้ง ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ"

"ได้ ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน ฉันก็จะไม่ทนแล้ว"

"อะ..อะไรนะ" ว่าแล้วพิชก็จับแขนฉันทั้งสองข้างไว้แล้วยื่นหน้าเข้ามาจูบฉัน เขาจูบฉันอย่างเร่าร้อน ร้อนแรง จนฉันจะเบียนหน้าหนีก็ไม่ได้ ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย เขาบีบมือฉันแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมดแล้ว ฉันจะเสียไปจริงๆนะหรอ ไม่นะ ฉันต้องสู้ ตอนนี้เขาประกบปากฉัน อ๊ะ!รู้แล้วกัดลิ้น ใช่กัดลิ้น กึก! หืม..ได้รสชาติเลือดเลย

"โอ๊ย!" เขาผลักฉันออกไป จังหวะนี้ฉันเปิดประตูออกจากรถแล้ววิ่งไปหาคนอื่นให้ช่วยแต่เขาจอดไกลมาก แถวนี้ไม่มีคน ฉันต้องวิ่งไปที่ห้างให้ได้ แฮก! แฮก! เหนื่อย พิชวิ่งตามาติดๆ "อ๊ะ!" ตุ๊บ! ฉันสะดุ้งก้อนหิน "ทำไมต้องมาวางเกะกะด้วย โอ๊ย! เจ็บ" ฉันพยายามชันตัวให้ลุกขึ้นแต่ดันมีแผลถลอกที่หัวเข่า หมับ!

"จะหนีไปไหน" เขาจับแขนข้างหนึ่งของฉัน แล้วดันให้ฉันลุกขึ้น

"ปล่อยนะ ปล่อย!" ฉันพยายามแกะมือออก แต่แกะไม่ออกมือเป็นเท้าตุ๊กแกหรือไงเนี่ย

"ไม่ปล่อย ยังไงเธอต้องเป็นของฉัน"

"บ้า บ้าไปแล้ว ช่วยด้วยๆ!" ฉันร้องตะโกน 

"ทำอะไรนะ!" เสียงของใครคนหนึ่งโผล่มา ธามไท!

"ธามช่วยฉันด้วย" ฉันพยายามแกะมือออกแต่มันไม่ออก

"แกไปไกลๆเลยนะ เรื่องของผัวเมีย" เฮ้ย! พูดงี้ได้ไงป่าเถื่อนที่สุด!

"ไอ้บ้า ใครไปเป็นเมียแก ปล่อยนะ ปล่อย!" ไม่ไหวแล้วนะ ปั๊ก! ฉันใช้รองเท้าส้นสูงเยียบไปที่เท้าของเขา

"โอ๊ย!" เขาปล่อยฉัน หันไปจับเท้าตัวเอง ฉันวิ่งมาหลบหลังธาม

"เราไปกันเถอะ" ธามพูด แล้วจับมือฉันวิ่งไปที่รถของเขา

"หน๋อย พวกแกคิดหรอว่า จะหนีพ้น" พิชหยิบปืนออกมาจากกางเกง ชูขึ้นมา ฉันหันไปมองเลยร้องเรียก

"ว๊าย! ธาม พิชมีปืนระวังงง!" ปัง! ฉันรีบหมอบธามก็เช่นกัน ปัง!

"อั๊ก!" ธามร้องออกมา หรือว่าเขา..เขาโดนยิง

"ธาม ไม่นะธามเป็นไรมากมั้ย" ฉันเห็นเขากุมมืออยู่ด้านหลัง พิชกำลังตามมา มาถึงรถพอดี ฉันให้ธามนั่งข้างคนขับส่วนฉันขับเอง ฉันถอยรถไปชนพิช อั๊ก! "โอ๊ย!" พชิร้องก็แค่ล้มลงไปนอนกับพื้น แข้งขาไม่ได้หัก ฉันรีบขับออกไปโรงพยาบาลทันที พอถึงโรงบาลหมอบอกว่า ธามไม่เป็นอะไรมากแต่ต้องนอนอยู่โรงบาลสักพัก ดีแล้วละ ฉันรู้สึกผิดมากๆ ฉันโทรแจ้งตำรวจตอนนี้กำลังตามจับพิชอยู่ ตอนนี้ฉันอยู่ห้องคนป่วยพิเศษ ธามกำลังหลับอยู่ ฉันจึงได้แต่คิดทบทวนเรื่องต่างๆไปๆมาๆ