ถามจริงว่า "รัก" หรือ "แกล้ง"
เขียนโดย 
HoneyPie
วันที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 2 กันยายน พ.ศ. 2556 21.09 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
5) เราเลิกกัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากนั้น ฉันก็ไปขอโทษธามไท แล้วไม่ได้เจอกันอีก วันนี้ฉันนึกยังไงไม่รู้มาเข้าเฟสพิช โอ๊ะ! เขายังไม่เปลี่ยนรหัสเฟส หรือว่าเขาลืมไปแล้ว ดีละ ฉันเข้าไปอ่านข้อความ เอ๋! มีแต่ผู้ชายมันต้องมีผู้หญิงบ้างสิ
"อ๊ะ! เจอแล้ว" ฉันร้องด้วยความดีใจ "โหหห เยอะนะ" ฉันกวาดตามองแชทกะสาวๆที่ซ้อนไว้ แต่ฉันก็หาพบ พอดีคนมันเก่งอ่ะนะ
"หืม?" ฉันอ่านข้อความที่เห็น "ทำไมคุยกันแบบนี้ ไม่ไว้หน้ากันเลยใช่มั้ย อุตส่าห์ไว้ใจ เชื่อใจ บอกทุกเรื่อง แต่ทำไมเป็นแบบนี้" ฉันกวาดตามองพิชที่กำลังแชทกับเพื่อนๆ ทำไมหลับหลังเขาถึงมาทำแบบนี้ละ ว่าแล้วน้ำตาของฉันก็เริ่มพลั่งพรูออกมา "ฮึก..ฮือ...ไอ้...ไอ้คนเลว ต่ำช้า ฉันจะเลิกกับแก ไอ้...ไอ้เวรตะไล..." ว่าแล้วฉันก็กดโทรศัพท์โทรไปหาเขา
ตู๊ดดด! ตู๊ดดด! ตู๊ดดด!
"ฮัลโหล"--->พิช
"ฮือ...ฮึก..ฮึก"---->โฟร์
"โฟร์เป็นอะไร" ยังมีหน้ามาถาม วันนั้นเธอทำธามเกือบตาย แถมวันนี้เธอกลับหลอกฉัน ทำไม! ทำไม!
"พิช โฟร์ว่า.." ฉันเสียงหาย
"ว่า? ว่าอะไร"
"เรา..เราเลิกกันเถอะ!" ในที่สุดก็กลั้นใจพูดไปได้
"ทำไม! เป็นเพราะ ไอ้ธามเธิมนั่นไง๊ หรือว่า ไปรักมันเข้าแล้วละ"
"ไม่ใช่! อย่าเอาธามมาเกี่ยวด้วย เรื่องนี้มีแค่เรา อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้อง"
"หึ คนอื่น? ไอ้คนอื่นที่ว่า มันก็เคยจูบเธอแล้วนี่"
"อะไร! มันเป็นอุบัติเหตุ วันนั้นที่ยิงธาม ฉันเกือบจะเลิกกับเธอแล้วนะ แต่ฉันยังมีเยื่อใยอยู่"
"อ้อหรอ"
"แต่...ตอนนี้มันหมดไปแล้วละ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ครอบครัวของฉัน คนรู้จักของฉัน และ..ธามไทด้วย!!"
"ทำไม! ไมจะยุ่งกะไอ้หน้าปลาไหลนั่นไม่ได้"
"หยุดนะ! อย่าว่าแบบนั้น เพราะ แบบนี้ไงฉันถึงเลิกรัก นิสัยนะ เปลี่ยนไปมากนะ"
"แล้วไง"
"ไอ้คนบ้า ชั่วช้า สารเลว แกนั่นแหละไอ้หน้าปลาไหล ใจปลาซิว ไอ้คนเจ้าชู้ ไอ้คนเจ้าเล่ ชาติชั่ว ไม่ให้เกียรติเพศแม่ ไอ้คนเลวทราม"
"เอ้อ ฉันเลว แล้วจะมารักทำไม เธอนะ นังผู้หญิงหน้าโง่!"
"เอ้อ..ถึงฉันจะเป็นนังผู้หญิงหน้าโง่แต่ก็รู้นะว่าแฟนตัวเองนะม่อไปซะหมด"
"เออวะ เลิกก็เลิกแต่อย่าคิดนะ ว่าไอ้หน้าปลาไหลมันจะรอด"
"อย่านะ! อย่าทำอะไรเค้าเด็ดขาดไม่งั้นแกจะได้เจอดี"
"เอ้อ..ไม่กลัวหรอก 555"
ติ๊ด! พิชกดวางสยไปกับพร้อมเสียงหัวเราะอันสะพรึง ฉันต้องไปบอกธามยังไงดีละ เบอร์ก็ไม่มี ฉันพยายามคิดทบทวน
"อ้อ!" ฉันใช้สมองอันปราดเปรื่องคิดขึ้นได้
"ไลน์ไง" ว่าแล้วฉันก็ส่งข้อความทางไลน์ไปหาธามไท
'ธาม ถ้าเธอได้รับข้อความนี้ ดูแลตัวเองด้วยนะ พิชเขาไม่เลิกลา ฉันจะคอยช่วยนะเท่าที่ฉันทำได้ ฉันไม่น่าให้ลากให้นายมาเกี่ยวข้องเลย ฉันเสียใจ ระวังตัวให้มากๆนะ'
ตื่อ..ดือ..ดึ้ง!
'ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากช่วยเธอเหมือนกันนะโฟร์ ดูแลตัวเองด้วย'-->ธามไท
'จ้า ฉันจะคอยช่วยนะ'
ตื่อ..ดือ..ดึ้ง!
'คับ'
"เฮ้อ!" ฉันถอนหายใจออกมา วางโทรศัพท์ แล้วขยี้หัวตัวเอง "นี่! ฉันทำไรไปเนี่ย ไม่น่าเลยๆ" สักพักสมองแว๊บเข้ามา "โอ๊ะ! รหัส รหัสเฟสฉัน" ว่าแล้วฉันก็ตั้งค่ารหัสใหม่ทันที หวังว่าคงทันนะ
ฉันจะทำยังไงต่อไป ไปแจ้งความก่อนดีมั้ย น่าจะดี หึ..."อย่าคิดนะว่าฉันไม่แน่" ไว้พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงพักแล้วให้เรื่องนี้เก็บเป็นความลับ...
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
