เพียงใจ

  แดดยามเช้าส่องแสงเข้ามากระทบตัวหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงเธอขยับกายหรี่ตาเล็กน้อยทันทีที่แสงสีทองนั้นส่องเข้ามา ภายในห้องหรูมีแต่ความเงียบ เงียบจนคนที่หลับอยู่นอนคิดเรื่องราวต่างๆนานา

เธอคิดถึงสิ่งที่จะทำต่อไป เธอควรจะก้าวไปข้างหน้า ถ้ามัวมาจมปรักอยู่กับอดีตแบบนี้เธอก็คงไม่มีวันจะได้ก้าวต่อไป และเธอคิดถึงเขา เขาเองก็คงไม่อยากให้เธอมานั่งเสียใจทุกข์ทนเศร้าใจอยู่อย่างนี้

''วันนี้เราจะไปไหนดี'' เธอบิดกายเล็กน้อยและพยุงร่างตัวเองลุกจากเตียง ก้าวเดินไปที่โต๊ะที่อยู่ห่างจากเตียงไม่เท่าไหร่ หยิบอ่านโปรโชวที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวของที่นี่ เธอไล่ดูแต่ละที่ว่าจะวางแผนไปที่ไหนก่อน

''อืมม เช้าๆอย่างนี้น่าจะไปร้านกาแฟก่อน'' เธอมองดูร้านเล็กๆที่อยู่ในโบโชว เป็นร้านที่มีอาหารเช้าต่างๆขายรวมถึงชาและกาแฟ อยู่ติดริมทะเล บรรยากาศดูร่มรื่นเห็นแล้วเธอก็อยากจะไปที่นั้นทันที

''เอาล่ะ ที่นี่ก่อนเลยโปรแกรมแรกสำหรับวันนี้''เธอกล่าวจบก็ลุกเดินไปจัดการกับตัวเอง

''คุณค่ะ กาแฟได้แล้วค่ะ'' พนักงานเสริฟวางถ้วยกาแฟที่โต๊ะหญิงสาว

''ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ'' เธอตอบรับและส่งยิ้มน้อยๆให้พนังงานสาว เธอมาถึงที่นี่ได้สักพัก มันสวยเหมือนในภาพเลย เธอเลือกนั่งโต๊ะที่เห็นวิวทะเลชัดเจน พอเห็นบรรยากาศอย่างนี้ ใจก็คิดนึกย้อนถึงเรื่องราวต่างๆ คิดแล้วก็ได้แต่ส่งยิ้มเศร้าๆให้ตนเอง

''คุณครับ ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม'' เสี้ยงทุ้มๆของใครกันนะที่มาขัดความคิดเธอ

''ผมนั่งด้วยได้ไหม'' ชายหนุ่มพูดซ้ำ หลังจากที่ไม่ได้รับการตอบรับจากหญิงสาวเจ้าของโต๊ะ

''เอ่อค่ะ ตามสบาย'' เธอผายมือให้เขา และลอบสังเกตุเจ้าของเสียงที่มาขัดความคิดเธอ  ดูท่าหน้าจะแก่กว่าเธอ3-4ปี เขาดูสุภาพอ่อนโยน ประจวบเหมาะกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่มักจะมีแต้มอยู่เสมอ

เวลาผ่านไปจวนสิบนาที ชายหญิงทั้งสองยังคงนั่งจิบกาแฟของตนอยู่เงียบๆ ไม่ได้มีบทสนทนาใดๆตั้งแต่ครั้งนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นกะแฟของหญิงสาวที่เริ่มจะลดเหลือก้นถ้วยก่อน

''จะไปแล้วหรอคับ'' เป็นชายหนุ่มที่เอ่ยถามหญิงสาวหลังจากที่เห็นเธอลุกเตรียมจะเดินจากไป

''อ่อค่ะ ฉันยังมีที่ต้องไปต่อ'' เธอกล่าวเพียงสั้นๆ

''คุณจะไปไหนหรือคับ'' ชายหนุ่มถามพรางส่งยิ้มให้เธอเหมือนเด็กๆที่อยากรู้อยากเห็น

''ฉันยังไม่รู้ค่ะ ว่าจะกลับห้องแล้วค่อยไปคิดดูอีกที'' ถึงเธอจะสงสัยง่าเขาจะถามเธอไปทำไม แต่เธอก็ปฎิเสธรอยยิ้มนั้นไม่ลง

''ถ้าคุณไม่รู้ ให้ผมแนะนำไหมล่ะคับ'' เขามองหน้าหญิงสาวที่มีแต่ความสงสัย พอมองหน้าเธอและเขาก็รู้สึกอยากยิ้มมากกว่าปกติ

''เผอิญผมก็กำลังจะหาที่ไปเที่ยวอยู่เหมือนกันคับ '' เขารีบเอ่ยก่อนกลัวเธอจะคิดว่าเขาคงจะเป็นโรคจิตมาหลอกเธอ

''เอ่ออ ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ'' เธอส่งยิ้มสุภาพให้เขาก่อนที่จะเตรียมตัวเดินออกไป แต่ก็ยังมีเสียงชายหนุ่มมาขัดไว้

''แล้วถ้าคุณ อยากไปจะติดต่อผมได้อย่างไงละ'' เขาพูดพรางหยิบปากกามาจดเบอร์มือถือตัวเองใส่กระดาษ แล้วยื่นมอบให้หญิงสาว

เธอรับไว้ก่อนจะยิ้มน้อยๆให้แล้วเดินจากไป