ความฝัน สิ่งสำคัญ ห่างกัน หายไป

สิ่งสำคัญของสิ่งที่หาย
สองปี  จากวันนั้น  
15.34 น  
ช่วงบ่ายในฤดูน้ำหลาก เมฆพายุก่อนยักษ์ หม่นหมองดำมืดปิดบังท้องฟ้ายามบ่าย  ของวันไว้บงบอกถึงพายุที่กำลังจะมาอย่างหนักหน่วงในไม่ช้า ลมจากเบา ๆ เริ่มแรงขึ้นตามการเคลื่อนตัวของเมฆฝนมากมาย ที่ลอยมาปกคลุม ป้าบ้านตรงข้ามรีบวิ่งเก็บผ้าอย่างเร่งรีบ แล้วบนไปด้วยอย่างอารมณ์เสีย “เมื่อเช้ายังแดดดีดีอยู่แท้ ๆ” 
ผมยืนมองสภาพอากาศบนฟ้า มองป้าที่บ่นไปเก็บผ้าไป แล้วก็อดนึกถึงเพลง สิ่งที่เป็นกับสิ่งที่เห็น  ของวงนั่งเล่นไม่ได้  
มันไม่มีอะไรแน่นอนเสมอไปจริง ๆ สำหรับโลกที่แสนวุ่นวายนี้  ฟ้าที่สดใส ของเมื่อตอนเที่ยงกลับหมองมัวหม่นครึ้มได้ขนาดนี้  จะว่าไปฝนตกแบบนี้ก็ทำให้นึกถึงเมื่อวันนั้น  ของเมื่อสองปีก่อน  วันที่เพื่อนสนิท หายไป  ผมไม่ได้ห่วงมันมากในวันรุ่งขึ้น เพราะจากหนังสือพิมพ์ไม่มีคนตาย ข้างทางผมก็สบายใจแล้ว    ครอบครัวของมันก็ยังคงดำเนินชีวิตต่อ  ยังคงหาเงินส่งเสียลูกสาวอีกคนเรียนตอ  ไม่มีการติดต่อจากผู้เป็นเพื่อนสนิท  ไม่มีเมล ไม่มีสายโทรเข้า   ไม่รู้ความเคลื่อนไหว ไม่รู้ว่าตายรึยัง 
 
ผมหลุดออกจากห้วงความคิดเมื่อ พ่อของผมและพ่อของเพื่อนสนิท ขี่รถเข้ามาเอาปืนและมีด พร้อมชุดกันฝนที่บ้าน  ด้วยความรีบร้อนและสีหน้าเคียด ๆ
 
“ไปไหนอะพ่อ”
 
“เข้าป่า  หาคนหาย ปิดร้านเลยอย่ามัวเหม่อ”
 
“ใครหายอะพ่อ หลงป่าเหรอ ฝนจะตกด้วยแบบนี้อันตรายมากเลยนะ”
 
“ใช่  จะรีบไปช่วยกันหานี่ไง”
 
แล้วพ่อก็เดินไปขึ้นรถและขับออกไป พร้อมกับที่ลมพายุพัดแรงและหยดน้ำเม็ดใหญ่นับไม่ถ้วนกระหน่ำตกลงมา  สู่พื้นดิน ผมรีบปิดร้านและพาวนาให้พ่อหาคนให้เจอไวที่สุด  ด้วยหัวใจหวิว ๆ เหมือนมีรางว่าบ่างสิ่งจะหายไป  และยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่า  กลัวการจากลาจริง ๆ
 
มีคนเคยบอกไว้  การจาก เป็น เจ็บน้อยกว่าจาก ตาย  หากเลือกได้ก้อยากจากเป็นมากกว่า   ผมคิดว่าคน ๆ นั้นคิดผิด ไม่มีอันไหนน่าเลือกเลยในสองช้อยนี้  ในเมื่อมีคำว่าเจ็บ อยู่ผมคิดว่าจะจากเป็นหรือจากตาย ก็เจ็บเหมือนกัน  แต่ไม่ว่าอันไหนก็ไม่มีใครอยากจะเลือก จริง ๆ
 
20.59 น
ท่ามกลางพายุกระหน่ำ ที่ตกตั่งแต่ตอนบ่าย เสียงรถกระบะของพ่อขี่เข้ามาในบ้าน  ผมมที่อาบน้ำอยู่รีบอาบให้เสร็จและพันผ้าเช็ดตัววิ่งออกมาถามพ่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น  ไม่ส่งไม่ใส่มันหลอกเสื้อ
 
“พ่อ ๆ เจอมั้ย !” ผมแหกปากตะโกนตั่งแต่ในบ้านจนถึงหน้าบ้าน
 
“แกจะตะโกนทำไมวะ ไอ้นี้”  โป๊ก  พ่อว่าพร้อมกับตบหัวผม 
 
“โอ๊ย แล้วเจอมั้ยพ่อ”  เมื่อผมมองสีหน้าของพ่อแล้วก็ต้อง ตกใจ  สีหน้าของคนเป็นห่วง  สีหน้าของคนเศร้ากังวล
 
“คนหลงป่านะเจอแล้ว”
 
“อาวแล้วพ่อไม่สบายเหรอ หน้าเคียดเชียว”
 
“แต่ ลุงหายไปหวะ ยังหาไม่เจอเลย” ผมได้ยินที่พ่อบอกก็สตันไปหายวิเลยที่เดียว พ่อของมันหายไป เหรอ พ่อของเพื่อนสนิทผม  ลุงผม เพื่อนของพ่อ  หลงหายไปจริง ๆ เหรอ?
 
“พ่อกลับมาเอาไฟวะลูกเก่าแบตหมด” พ่อเดินไปหยิบแบตเตอรี่ ลูกใหม่ชูให้ดูแล้วก็เดินออกไปขึ้นรถและสตาร์ทออกไป
ผมยกโทรศัพท์ ขึ้นมาดูเบอร์เก่าของเพื่อนสนิท พร้อมกับความเป็นห่วงลุง
 
“ เพื่อน พ่อมึงหายไปนะเว้ย” ผมมองดูเบอร์เก่าของมัน พูดกับเบอร์ เผือมันจะได้ยิน  แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา 
กูบ้าแล้วสินะคุยกะเบอร์โทร?
 
เช้าของวันใหม่   
ท้องฟ้าหม่น ฝนยังคงตกลงมาแต่ไม่หนักเป็นพายุเหมือนเมื่อวาน  ผมตื่นมาตั้งแต่เช้าด้วยความไม่สดชื่น  ทางโพรงจมูกและแสบในลำคอ  แต่ในความคิดยังคงพะวงเรื่องของลุงที่หายไป ไม่รู้ว่าพ่อกลับมาเมื่อไหล  แต่ตอนนี้พ่อนั่งเหม่อมองต้นกล้วยไม้ที่พ่อรักษาอย่างดีไว้  กล้วยไม้ที่ลุงให้ 
 
“พ่อ เจอมั้ย” ผมถามด้วยความหวังอย่างสุดซึ้ง  ว่าขอให้เจอ  แต่กลับมีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ
 
"พ่อ “ ผมเรียกพร้อมกับจับไหล่พ่อ  
 
“หะ ห๊ะ” พ่อตกใจเล็กน้อยแล้วก็หันมามองผม  พ่อเหม่อ สินะ เหม่อลึกจริง ๆ
 
“เจอมั้ย  ลุงงะ”  ผมถามอีกครั้ง 
 
“ ไม่เจอ”พ่อตอบและหันกลับไปมองกล้วยไม้ของลุงอีกครั้ง อย่างเหม่อลอย
ผมได้ยินก็ใจหายวาบด้วย อารมณ์ที่ปนเปไปหมด หนึ่งในนั้นมีความหนักใจและความกังวลอยู่ด้วยไม่น้อย  ไม่เจอ  สินะ  
...
..
.
โครมมมมมตรึ้มมมมมมมมมมม
เสียงดังกระหึ่มพร้อมกับพื้นดินสันสะเทือน  สไลด์ลงมาจากบนภูเขาดังก้องไปทั่วหมู่บ้าน ที่ผมอยู่ ฝนโปรย  ฟ้าแลบ  ผู้คนต่างพากันออกมาดูต้นตอของเสียง  ใช่ ผมด้วยที่มามองดูดินถล่มและมีสิ่งที่ไม่มีใครคาดเกิดขึ้นจากความไม่แน่นอนของโลก