ท้องฟ้าสีเลือดเปื้อนกลีบซากุระ

            23:30 น. ณ สวนซากุระ
“ตึกๆๆ” เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นดินเป็นจังหวะรัว ทำให้ฉันหันไปมองตามต้นเสียง
“มาแล้วหรอ” ฉันยิ้มให้กลับผู้ชายตรงหน้าก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน?”
            “...”
            “ฉันถามว่าทำไมเธอไม่บอกฉัน!!!” เขาถามเสียงดังด้วยความโมโห สายตาของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ที่ฉันไม่บอกให้เขารู้
            “นายรู้แล้วหรอ ข่าวนี่ไปไวจังนะ” ฉันยิ้มออกมาอย่างยากเย็น พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขามองหน้าฉันด้วยแววตาที่อ่อนลงก่อนจะเข็นรถเข็นผู้ป่วยที่ฉันของอนุญาตมาจากโรงพยาบาลของฉันไปใต้ต้นซากุระต้นหนึ่ง...
            “เธอจำได้ไหมตอนนั้นที่เราสัญญากันว่า..ถ้าโตขึ้นเมื่อไหร่เราจะกลับมาโอบต้นซากุระนี้ด้วยกัน”
            “จำได้สิ ตอนนั้นนายยังแขนไม่ถึงครึ่งต้นเลยด้วยซ้ำ” ฉันแลบลิ้นใส่เขาก่อนบทสนทนาของเราสองคนจะจบลง ฉันเดินลงมาจากรถเข็นผู้ป่วยก่อนโอบต้นซากุระไว้ในอ้อมแขนเขาเองก็เช่นกัน
เราสองคนอยู่กันคนล่ะฝั่งของต้นซากุระ กลิ่นหอมอ่อนของซากุระปนกับกลิ่นชื้นจากพื้นดิน ปลายนิ้วของเราสองคนแตะกันตรงกลางของต้นซากุระ ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเขาที่ส่งมาจากปลายนิ้วชี้ ...แค่ปลายนิ้วแตะกันเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้เรารับรู้ถึงความคิด ความรู้สึกของเขา ได้โดยไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆมันช่างอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสุข
“ไม่ว่าวันนี้จะเป็นเช่นไร...เช้าวันใหม่ย่อมเข้ามาหรอกนะ”
“คำคมรายวันรึไงเนี่ย”
“...”
“ดูนั่นสิ ดาวตกล่ะ” ฉันมองตามเสียงเรียกของเขาก่อนจะอธิฐานของพรในสิ่งที่ฉันต้องการ
“ด้วยวิญาณทั้งหมดของฉัน ฉันอยากจะใช้วันเวลาทั้งหมดในทุกภพทุกชาติของฉันเพื่อช่วยเหลือมนุษย์ที่ตกอยู่ในห้วงของความทุกข์ ขอดวงดาราได้โปรดช่วยตามคำอธิฐานแม้ชีวิตของฉันจะจบลงด้วยนิทราชั่วนิรันดร์ นิทรา....
....ตามสีของดอกซากุระ”
เมื่อสิ้นสุดคำอธิฐานร่างกายของฉันก็ไร้เรี่ยวแรงก่อนจะเข้าสู่นิทรานั้น ฉันยิ้มบางๆให้กับเจ้าของอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น
“ฉัน...รักนายนะ”
“...” ไม่มีคำตอบเขาทำเพียงแค่เบี่ยงหน้าหลบฉัน ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิทฉันได้ยินเสียงบางเบา...เสียงของเขาที่เอ่ยออกมาคล้ายกับคำบอกราตรีสวัสดิ์ชั่วนิรันดร์
“ฉัน ...ก็รักเธอเหมือนกัน”