ผลลัพท์ของการตามฝัน...

   ...เสียงหัวเราะแบบตัวร้ายในละครมักจะปลุกให้ผมตื่นมากลางดึกเสมอ และทุกครั้งที่ตื่นผมอดไม่ได้ที่ร้องไห้ให้กับเรื่องราวที่เกิดขึ่น ฝันร้ายที่ชายแปลกหน้าสามคนนั้นมอบให้ ผมไม่สามารถสลัดมันออกไปจากใจได้เลย ได้แต่ภาวนา ภาวนาให้เหตุการณ์นี้ เป็นเพียงลมพายุฝน ที่พัดมาเพียงเพื่อผ่านไป...   น่าแปลกใจที่ผมรู้สึกได้ถึงความสมน้ำหน้าจากรุ่นน้องกลุ่มหนึ่ง    เจ้า นักเรียนเปียโนปีสองคือคนที่ผมให้การกับตำรวจว่าเรามีเรื่องขัดแย้งกัน ผมกับเจ้านั้นโดนเปรียบเทียบกันเสมอๆตั้งแต่เรื่องทักษะทางดนตรีจนถึงชาติกำเนิด เรามักจะมีปัญหากันบ่อยๆเวลาเจอหน้ากัน มีปากเสียงกันแรงๆ เหลือแต่ยังไม่ได้ต่อยกันล่ะครับ   "พลอย เข้ามาหาอาจารย์หน่อย" เสียงอาจารย์ลดาหยุดความคิดเรื่องเจ้าในหัวผม ทันทีที่ผมปิดประตูห้อง อาจารย์ลดาบังคับให้ผมเล่าถึงฐานะการเงินทางบ้าน ผมได้แต่ทำหน้าสลดพูดติดๆขัดๆเพราะละอายใจเหลือเกินที่จะต้องเล่าเรื่องนี้ แต่ก็เป็นการเฉลยให้อาจารย์ลดาเข้าใจว่า เงินค่าเทอมที่ผมหามาจ่ายให้มหาลัยนั้น เป็นเงินที่ผมเอากีตาร์สุดที่รักไปขาย และผมทำเรื่องย้ายมาเป็นนักเรียนเปียโนเพื่อเรียนต่อไป    "พลอย กับ เจ้า มีทะเลาะกันล่าสุดเมื่อไร???" อาจารย์ลดาเปลี่ยนประเด็น   คุณจำความรู้สึุกหิวข้าวได้ไหมครับ???   แล้วคุณเคยเดินเท้าไกลสุดจากไหนไปถึงไหน???    "ไอ้หนู ตื่นๆ ลุงจะปิดตึกแล้ว" ลุงยามปลุกผมที่เผลอหลับไปในห้องซ้อมเปียโนด้วยความหิว ผมเก็บของด้วยความงัวเงียก่อนที่จะควักเงินจากกระเป๋ามาเพื่อเป็นค่ารถกลับบ้าน     เหรียญบาทสี่เหรียญนอนยิ้มอยู่ในมือผม "เดินอีกแล้วกู" คำพูดปลอบใจตัวเองในการเดินทางอันแสนไกล ท้องผมประท้วงด้วยเสียงอันดังก้อง แต่ผมก็ค่อยๆเดินต่อไปทีละก้าวทีละก้าว พยายามนึกถึงเสียงกลองในงานกีฬาสีเพื่อนเป็นกำลังใจให้ตัวเองเดินต่อไป    "บรืนนนนนนนน" เสียงรถอันคุ้นเคยมาเร่งเครื่องอยู่ข้างๆผม "อ่าวเฮ้ย นักศึกษาตัวอย่างทำไมสภาำพอย่างนี้วะ ฮ่ะฮ่าฮ่า" เจ้าขับรถมาเร่งเครื่องใส่ผมพร้อมกับเพื่อนๆอีกสามสี่คน ถ้าผมมีแรงสักนิดผมจะไม่ปล่อยให้มันเห่าอย่างนี้เลย "แน่ะๆๆ ทำหน้าโกรธด้วยเว้ยยยย อยากได้่เงินกลับบ้านไหมครับรุ่นพี่ ฮ่ะฮ่าฮ่า" สิ้นประโยคนี้รุ่นน้องที่น่ารักโยนเหรียญมาใส่ผมพร้อมกับเสียงหัวเราะและเร่งเครื่องใส่หน้าผมแล้วจากไป    ผมล้มลงที่ข้างทาง พยายามจะไม่ร้องไห้...   ...แสงสะท้อนจากไฟถนนกระทบลงบนเหรียญที่ถูกโยนลงมา    ผมมองเหรียญเหล่านั้นแล้วใตร่ตรองสักพัก    ครุ่นคิดว่าถ้าเราเดินไปรอรถเมล์ฟรีช่วงเวลานี้ไม่มีแน่ๆ    ผมค่อยๆก้มตัวลงไปเก็บเหรียญเหล่านั้นพร้อมกับหลั่งน้ำตา... น้ำตาแห่งความอัปยศ    พายายามบังคับให้ตัวเองคิดว่า ถ้าเราไม่ยอมเราจะไม่รอด...   เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ที่ผมทำอาจารย์ลดาร้องไห้ื เมื่อผมสลดหน้าลงอาจารย์ลดารีบคว้าทิชชู่บนโต๊ะเพื่อซับน้ำตา "เอาล่ะ อาจารย์คิดว่าพลอยมีความสามารถมาก ทั้งติวนักเรียนสอบเข้า ติวนักศึกษา และบางครั้งอาจารย์ก็ให้พลอยสอนแทนอาจารย์ อาจารย์จะให้พลอยเป็นอาจารย์พิเศษของคณะเรา"    ห๊ะ!!! สิ้นเสียงของอาจารย์ลดานั้นคือความรู้สึกของผม