ผลลัพท์ของการตามฝัน...

   รู้จักกิเลสของมนุษย์กันไหมครับ??? มันคือ รัก โลภ โกรธ หลง ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นคนคิดเรื่องนี้ขึ่นมา ส่วนตัวแล้วไม่เห็นด้วยเลยสักนิด ผมว่าความรักมันวิเศษกว่านั้นนะ คุณคิดเหมื่อนผมไหม???

  คุณเคยบังเอิญเจอใครที่เวลาคุณมองไปที่เค้า แล้วมีเพลงขึ่นมาบ้างไหมครับ???  น้องพลอยคือคนนั้นของผม 

  ครั้งแรกที่เราเจอกัน เธอเดินเข้ามาหาผมช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้ม ในอินโทรเพลง Out of reach ของ Gabrielle

  "พี่ๆ ไปเตรียมตัวหลังเวทีดิ" เธอดึงผมออกจากอารมณ์นั้นก่อนที่เพลงจะเข้าเนื้อร้อง เป็นครั้งแรกที่ผมเข้าใจคำว่า "อึ๋งแด็ก" มันเป็นยังไง

   ก่อนที่เธอจะไล่ผมไปหลังเวทีอีกครั้งด้วยคำว่า "เฮ้ย!!! มองหน้าหาเรื่องอ่อ"

  ผมได้แต่แอบหัวเราะ ยิ้มให้เธอ และยอมเดินไปหลังเวทีแต่โดยดี ผมแอบหันหลังมามองชื่อเธอที่ป้ายสต๊าฟอีกครั้ง 

  "ไร เด๋วมีเรื่องหรอก" เธอไล่ผมอีกครั้ง ^^" 

  คอนเสริต์ในวันนั้นสนุกมากครับ จนเพลงสุดท้าย...

  "ขอบคุณทุกคนที่มาสนุกกันในวันนี้นะครับ" ผมพูดพร้อมกับลุกออกจากเปียโนและเดินไปหน้าเวที

  "วันนี้ ที่แห่งนี้ทำให้ผมประทับใจมาก" คนดูเริ่มโห่เล็กน้อยในความน้ำเน่าของคำพูด

   "โดยเฉพาะน้องสต๊าฟที่ชื่อน้องพลอย : )"  สิ้นสุดคำพูด เสียงโห่ฮิ้วลอยมาจากทั่วทุกที

   โดยเฉพาะกลุ่มสต๊าฟที่แอบโผล่มาดูที่หน้าเวที 

  "ถ้าทุกคนไม่ว่าอะไร ผมขอเล่นเพลงสุดท้ายนี้ให้เธอได้ไหมครับ" ผมส่งคำพูดพร้อมกับสายตาที่อ่อนหวานให้เธอ

  "เล่นเลย เล่นเลย เล่นเลย" เสียงเชียร์มาจากคนดูมากมาย ในขณะที่เธอได้แต่อายอยู่หน้าเวที

   คอนเสริต์วันนั้นจึงจบลงด้วยเพลง Out of reach อย่างประทับใจ ^____^

  "ไม่ว่ายังไงน้องพลอยจะอยู่ข้างๆพี่พลอยเสมอนะ" คำพูดปลอบใจจากน้องพลอยในวันที่ผมไม่สามารถใ้ช้มือข้างซ้ายเล่นเปียโนได้ ไม่น่าเชื่อว่าผมรู้สึกโดนเติมเต็มจากเรื่องที่เกิดขึ่นด้วยการดูแลเอาใจใส่ของเด็กผู้ ญ คนนึงที่อ่อนกว่าผมหนึ่งปี ถึงแม้เธอจะพูดไม่ค่อยเพราะ งี่เง่า ขี้งอน ขี้บ่น ชอบเหี่วง ชอบหักฟิวเวลาผมโรแมนติก ชอบลากผมไปช๊อปปิ้งจนขาลาก แต่ผมก็รักเธอนะ เราคบกันมาสองปีแบบหวานไม่มีหมด ทั้งเพื่อนของเธอและเพื่อนของผมต่างบอกว่าเราเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดเท่าที่รู้จักมา 

   สภาำพจิตใจผมดีขึ่นเรื่อยๆสวนทางกับอาการของมือซ้ายที่แย่ลง แต่เหมืิ่อนว่าเรื่องร้ายๆมันเพิ่งจะเริ่มต้น... 

  "ไอ้เหี้ย!!!" คำอุทานในเช้าวันหนึ่งที่น้ำท่วมบ้านผม "อะไร!!!" แม่ผมตะโกนถามมาจากห้องนอนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "งานกู!!!" ผมอุทานอีกครั้งพร้อมกับแหวกน้ำระดับอกไปที่คอมพิวเตอร์ ในหัวผมมีแต่คำว่า "งานกู!!! เพลงกู!!! งานกู!!! เพลงกู!!!" "อย่าเปิดคอม!!!" แม่ผมตะโกนมาจากบันไดของบ้าน แต่ผมก็เปิดคอมอย่างไม่สนใจอะไร ผมโดนไฟดูดอย่างจังและทนอยู่อย่างนั้นเพื่อที่จะเอางานออกจากคอม จนผมทนกระแสไฟไม่ไหวดึงมือตัวเองกลับมาแล้วจมลงไปในน้ำ... 

   ...วินาทีนั้นผมชาไปทั้งตัว น่าแปลกในหัวคิดแต่เรื่องงานมากว่าที่จะโผล่พ้นน้ำขึ่นมาหายใจ ในน้ำขุ่นๆมีมือดึงผมขึ่นมา มือนั้นคือมือของคุณแม่ผม ทันทีที่หายใจ คุณแม่ต่อว่าผมอย่างหนัก ในขณะที่ผมเสียน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปหยิบมือถือเพื่อโทรหาคนที่ผมต้องส่งงานเพลงให้เค้า ผมได้แต่อธิบายให้คนเหล่านั้นเข้าใจว่ามันเป็นเหตุการณ์สุดวิสัย แต่ส่วนใหญ่ไม่มีใครรับฟัง มีแต่ทวงเงินมัดจำที่จ่ายมาคืน...

   ผมเพิ่งรู้ถึงความสำคัญของบ้านตอนน้ำท่วมนี่แหละครับ เข้าใจถึงความสำคัญของปัจจัย4 ช่วงน้ำท่วมนี่ทำให้ผมแทบสิ้นเนื้อประดาตัวเลยทีเดียว ต้องเช่าบ้าน ซื้อนู้นนี่ ค่าใช้จ่ายจุกจิกเต็มไปหมดเลยทำให้ผมห่างกับน้องพลอยหลายเดือน เธอเองก็เดือดร้อนจากน้ำท่วมครั้งนี้ไม่น้อยเพราะบ้านของเธออยู่ทางเหนือ ระหว่างนี้ผมก็ต้องช่วยดูแลน้องพลอยในหลายๆเรื่องเหมื่อนกัน

   ถึงจะมีภัยธรรมชาติแต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อ ในวันที่เงินเดือนออกผมตั้งใจสุดที่รักของผมไปหาอะไรกินอร่อยๆ ให้เธอหายเครียดจากน้ำท่วมบ้าง 

   "เซอร์ไพรส์จ้า!!!" ผมไขกุญแจและเปิดประตูพร้อมกับบอกว่านี้คือเซอร์ไพรส์ แต่...

   

    ...สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าคือน้องพลอยกำลังมีอะไรกับทอม...