ขอเเค่เธอมีความสุข...

เด็กหนุ่มผมสีเทาดวงตาสีเทาทึบค่อยๆขีดเขียนสเก็ตภาพเด็กผู้หญิงผมสีดำยาวใบหน้าสดใสผ่าน
ระเบียง
 
“เฮ้ย!อ๋องไปเตะฟุตบอลกันเถอะ”
 
“ไม่เอาละเซฟ….”
 
เมื่อหนุ่มน้อยที่เพิ่งถูกเอ่ยนามมองรูปสเก็ตผ่านแว่นตาก็ถึงกับถอนหายใจ
 
“ถ้านายมัวเอาแต่มาขีดๆเขียนๆอยู่แบบนี้มันจะดีเหรออย่างน้อยก็ไปบอกเข..”
 
ป๊อก!
 
เศษถ่านที่ใช้สเก็ตถูกหักออกมาจนเซฟถึงกับสะดุ้งเฮือก
 
“ถ้านายยังพูดถึงเรื่องนี้อีก…นายกับฉันจะไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป!”
 
“อ..อ๋อง”
 
เด็กหนุ่มค่อยๆบรรจงหยิบกระดาษมาใส่แฟ้มพับขาสำหรับวางภาพสเก็ตและเก็บพู่กันเศษถ่าน
ขนมปังแห้งสำหรับใช้ลบออกมา
 
กริ๊ง!
 
เสียงกริ่งหมดพักกลางวันดังขึ้นอ๋องจึงค่อยๆเดินตรงไปทางห้องเรียนม.2
 
                                                    ในห้องเรียนหลังจบคาบภาษาไทย
 
“นี่ครีมจ๊ะต่อไปก็คาบพละแล้วนะ”
 
“อืมฉันไม่ค่อยชอบด้วยสิแต่ก็เอาเถอะ”
 
เด็กหญิงเก็บสมุดใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปทางโรงยิมพร้อมๆกับทุกคนในห้องเรียน
 
                                          ในโรงยิม
 
เปรี้ยง!
 
ลูกฟุตบอลถูกอัดเข้ามาด้วยความแรงเต็มที่จนโกลย์ผู้ปกป้องประตูต้องหักมือออกมิฉะนั้น
แขนคงไม่หักดีๆแน่นอน
 
“7-0ทีม2ชนะ”
 
“โห!คะแนนทิ้งห่างอย่างโหดอะ”
 
“แหงล่ะถ้าไอ้หมอนั่นเป็นกองหน้าล่ะก็นะ….”
 
เหล่านักเรียนชายต่างพากันชี้ไปที่เด็กหนุ่มซึ่งกำลังเอามือปาดเหงื่อที่หน้าผาก
 
“เฮ้!อ๋องเธอไม่อยากเข้าฟุตบอลจูเนียร์ทีมชาติจริงๆหรือฝีมืออย่างเธอนี่เป็นกองหน้าสบายเลยนะ”
 
คุณครูพละพยายามพูดชักจูง
 
“ไม่ละครับ…ผมอยาก…ทำอะไรที่มันสงบ…”
 
“ตามใจเธอเถอะ…เอาล่ะเลิกคาบ!!!”
 
                                       หลังเลิกเรียน
 
เด็กหนุ่มถอนหายใจน้อยๆส่วนนัยตาร์มีน้ำคลอเบ้าอยู่ส่วนหนึ่งในมือมีสมุดวาดเขียนพกพาและดินสอ
สีน้ำตาลเมื่อเห็นเด็กหญิงครีมจูงมือเด็กชายค่อยๆเดินข้ามสนามเทนนิส
 
“เราขอแค่..เธอมีความสุข…มีความสุขก็พอใจแล้ว”
 
ปากก็ว่าไปอย่างนั้นแต่ทำไมหยดน้ำตามันถึงค่อยๆหยดลงมา…ทำยังไงก็ไม่หยุดไหลเสียที….
 
 
                          END….