ขอเเค่เธอมีความสุข...
เขียนโดย 
อ๋อง
วันที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.04 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.06 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) ขอเเค่เธอมีความสุข...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเด็กหนุ่มผมสีเทาดวงตาสีเทาทึบค่อยๆขีดเขียนสเก็ตภาพเด็กผู้หญิงผมสีดำยาวใบหน้าสดใสผ่าน
ระเบียง
“เฮ้ย!อ๋องไปเตะฟุตบอลกันเถอะ”
“ไม่เอาละเซฟ….”
เมื่อหนุ่มน้อยที่เพิ่งถูกเอ่ยนามมองรูปสเก็ตผ่านแว่นตาก็ถึงกับถอนหายใจ
“ถ้านายมัวเอาแต่มาขีดๆเขียนๆอยู่แบบนี้มันจะดีเหรออย่างน้อยก็ไปบอกเข..”
ป๊อก!
เศษถ่านที่ใช้สเก็ตถูกหักออกมาจนเซฟถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ถ้านายยังพูดถึงเรื่องนี้อีก…นายกับฉันจะไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป!”
“อ..อ๋อง”
เด็กหนุ่มค่อยๆบรรจงหยิบกระดาษมาใส่แฟ้มพับขาสำหรับวางภาพสเก็ตและเก็บพู่กันเศษถ่าน
ขนมปังแห้งสำหรับใช้ลบออกมา
กริ๊ง!
เสียงกริ่งหมดพักกลางวันดังขึ้นอ๋องจึงค่อยๆเดินตรงไปทางห้องเรียนม.2
ในห้องเรียนหลังจบคาบภาษาไทย
“นี่ครีมจ๊ะต่อไปก็คาบพละแล้วนะ”
“อืมฉันไม่ค่อยชอบด้วยสิแต่ก็เอาเถอะ”
เด็กหญิงเก็บสมุดใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปทางโรงยิมพร้อมๆกับทุกคนในห้องเรียน
ในโรงยิม
เปรี้ยง!
ลูกฟุตบอลถูกอัดเข้ามาด้วยความแรงเต็มที่จนโกลย์ผู้ปกป้องประตูต้องหักมือออกมิฉะนั้น
แขนคงไม่หักดีๆแน่นอน
“7-0ทีม2ชนะ”
“โห!คะแนนทิ้งห่างอย่างโหดอะ”
“แหงล่ะถ้าไอ้หมอนั่นเป็นกองหน้าล่ะก็นะ….”
เหล่านักเรียนชายต่างพากันชี้ไปที่เด็กหนุ่มซึ่งกำลังเอามือปาดเหงื่อที่หน้าผาก
“เฮ้!อ๋องเธอไม่อยากเข้าฟุตบอลจูเนียร์ทีมชาติจริงๆหรือฝีมืออย่างเธอนี่เป็นกองหน้าสบายเลยนะ”
คุณครูพละพยายามพูดชักจูง
“ไม่ละครับ…ผมอยาก…ทำอะไรที่มันสงบ…”
“ตามใจเธอเถอะ…เอาล่ะเลิกคาบ!!!”
หลังเลิกเรียน
เด็กหนุ่มถอนหายใจน้อยๆส่วนนัยตาร์มีน้ำคลอเบ้าอยู่ส่วนหนึ่งในมือมีสมุดวาดเขียนพกพาและดินสอ
สีน้ำตาลเมื่อเห็นเด็กหญิงครีมจูงมือเด็กชายค่อยๆเดินข้ามสนามเทนนิส
“เราขอแค่..เธอมีความสุข…มีความสุขก็พอใจแล้ว”
ปากก็ว่าไปอย่างนั้นแต่ทำไมหยดน้ำตามันถึงค่อยๆหยดลงมา…ทำยังไงก็ไม่หยุดไหลเสียที….
END….
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
