สิ่งที่เหลือ

วันที่เขาและเธออยู่ในห้องกิจกรรมเพียงลำพังสองคน  ห้องที่มีเพียงแสงไฟสลัวความตึงเครียดจากงานและเป็นเธอที่เหลือบไปเห็นถุงพลาสติกและห่อกระดาษมัดทับกันหลายชั้นจากในซอกตู้เอกสาร  เมื่อแกะออกก็พบว่าเป็นกระถางไว้จุดไฟและขวดน้ำมันขวดเล็กหนึ่งขวด   เธอจึงจัดการจุดมันขึ้นมาแล้วเอาวางไว้ด้านหนึ่งของมุมห้อง
 
เวลาเพียงไม่นานกลิ่นหอมหวานของยาปลุกกำหนัดที่พวกรุ่นพี่ลักลอบเอามาซ่อนไว้เพื่อขายกับนักศึกษาบางจำพวก   ก็ส่งผลร้ายต่อระบบประสาทของคนทั้งคู่  ความหอมหวานของมันนำพาเอาตันหากามอารมณ์ของคนทั้งสองให้แสดงออกมา 
 
วันนั้นจึงเป็นวันแห่งความสุขสมหวังของเธอที่ได้เขามาครอบครอง  แต่สำหรับอิศรินทร์มันเป็นวันเริ่มต้นของขุมนรก  เขาทะเลาะกับคนที่เขารักจนกระทั่งเธอต้องไปเจอกับโศกนาฏกรรมที่นำพาให้เด็กสาวและเขาต้องจากกัน   ความโชคดีจึงมาตกที่เธอ  ...หญิงสาวลอบยิ้มในความโชคดีนั้น
 
.......................................................................................................
 
เมื่อไฟแดงกระพริบขึ้นที่สัญญาไฟจราจร   คนทั้งสองจึงเดินเคียงคู่กันข้ามทางม้าลายไปยังฝั่งตรงข้ามมุ่งตรงไปตามถนนในซอยซึ่งเป็นแหล่งชุมชน   ผ่านอาคารพาณิชที่กำลังก่อสร้าง   ไม่นานทั้งสองก็เดินลอดผ่านคุ้มประตูหน้าลานวัด  
 
ลานเบื้องหน้าเต็มไปด้วยรถยนต์นั่งส่วนบุคคลที่จอดเรียงกันนิ่งหลายคัน   ถัดไปเป็นศาลาสวดศพ   พวงหรีดมากมายถูกวางไว้เป็นทางยาว  ผู้มาร่วมงานต่างนั่งบนเก้าอี้จนเต็ม   เสียงแตรวงปี่พาถ์บรรเลงเพลงธรณีกรรแสงโหยหวน   นำพาให้อิศรินทร์เศร้าสะเทือนใจยิ่งขึ้น  
 
ทั้งคู่เดินมาหยุดตรงบานกรอบรูปถ่ายขนาดใหญ่ที่ประดับไปด้วยดอกไม้หลากชนิด   ภาพเด็กสาวเผยแววตาสุขสดใสพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาของวัยสาว   ซึ่งบัดนี้กลายเป็นร่างไร้วิญญาณนอนนิ่งอยู่ในโรงไม้สลักลวดลายวิจิตร   ความอัดอั้นเสียใจพุ่งขึ้นมาจุกอก   น้ำเลี้ยงนัยน์ตาของชายหนุ่มไหลลื้อออกมาอย่างห้ามไม่ได้
 
ชายหนุ่มหลับตาก้มหน้า   เรือนกายสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นที่พยายามห้ามไว้   จนเธอผู้อยู่เคียงข้างเขานิ่งมองด้วยความรู้สึกสงสารชายคนรัก   ตอนที่ได้รู้ข่าวการตายของเด็กสาว   เธอรู้สึกเหยียดหยันความสิ้นคิดที่เด็กสาวตัดสินใจฆ่าตัวตายแทนที่จะลุกขึ้นต่อสู้
 
“นายมาทำไม!!”
 
เสียงเครียดแหลมเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งตวาดลั่น   พร้อมกับกระชากชายหนุ่มให้หันไปหา   หญิงสาวร่างบางตัวเล็กที่เขาเคยเห็นแต่ความขี้เล่นยิ้มง่ายบัดนี้กลับมองชายหนุ่มอย่างเครียดแค้นชิงชัง   เธอคือ อิงชิชา พี่สาวของอิ๊บ
 
“พี่อิง  ผมมากราบศพอิ๊บครับ”
 
“นายจะมาทำไม  นายไม่เกี่ยวอะไรกับยัยอิ๊บแล้ว”   อิงตวาดกลับอย่างมีอารมณ์  นัยน์ตาหญิงสาวแดงก่ำถุงใต้ตาบวมซ้ำ
 
“ผมอยากมาลาอิ๊บเป็นครั้งสุดท้าย”
 
“ลาหรือ  หื้อ  ฉันอยากจะหัวเราะ  นายจะทำให้ยัยอิ๊บนอนตายตาไม่หลับเสียมากกว่า  ที่พาแฟนใหม่มา   ...นายใจร้ายมากอิศรินทร์”
 
อิงโก่งคอตะคอกตัวสั่น   น้ำตาไหลพรากอย่างเจ็บปวดแทนผู้จากไป   เสียใจเหลือเกินที่เคยคิดว่าชายตรงหน้าคือคนที่จะมาเป็นเสาหลัก  ประคับประครองดูแลน้องสาวสุดที่รักได้ 
 
แต่เพียงแค่หนึ่งสัปดาห์หลังจากที่เธอบินไปติดต่องานที่ต่างประเทศ   เธอก็ได้รับข่าวร้ายว่า  อิ๊บ พยายามฆ่าตัวตาย  เมื่อกลับมาจึงได้รู้ว่า   ชายหนุ่มไปมีคนรักใหม่และกำลังจะหมั้นหมายกันในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า
 
เธอต้องใจสลายเมื่อกลับมาเห็นสภาพน้องสาวกรีดร้องอย่างคุ้นคลั่งที่ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล   ทั่วร่างมีผ้าพันแผลพันไว้   ร้องไห้คร่ำครวญเรียกหาชายหนุ่มสลับด่าทอหญิงที่แย่งคนรัก   อิงทั้งปลอบทั้งขู่ให้อิ๊บตัดใจ...แต่   ไม่เป็นผล 
 
ค่ำคืนของอีกวันเป็นวันที่อิ๊บลาจากโลกนี้   เด็กสาวพุ่งตัวลงสู่เบื้องล่างด้วยความสูง 16 ชั้น   ต่อหน้าพี่สาวที่พยายามวิ่งเข้ามาฉุดรั้งเธอ   แล้วแทบจะดิ่งตามเธอลงมาด้วยถ้าไม่มี  ร.ป.ภ.เข้ามาจับห้ามไว้
 
อิงชิชาจ้องหน้าแพรวาอย่างเกลียดชัง
 
“ไม่  ฉันไม่ยอมให้พวกนายได้รับการอภัยจากยัยอิ๊บ”
 
“ทำไมต้องมาแค้นกันด้วยล่ะค่ะ  คนก็ตายไปแล้ว” 
 
แพรวายืนเงียบดูอยู่นานกล่าวน้ำเสียงไม่พอใจ   สายตาของอิงชิชาตวัดกริ้วเป็นประกายไปยังเธอทันที
“ก็ไม่เพราะเธอกับผู้ชายหลายใจคนนี้หรอกหรือที่ทำให้น้องสาวของฉันต้องตาย”
 
“ที่เขาต้องตายเพราะเขาทำตัวเองต่างหาก  ไม่ใช่เพราะใครเลย  มันเพราะใจที่อ่อนแอของเธอเองต่างหากที่ฆ่าตัวเธอเอง”