สิ่งที่เหลือ

สิ่งที่เหลือ
ตอนที่ 1  จุดนัดพบ
ที่มุมหนึ่งของร้านเบอร์เกอรี่&เลสเตอร์รองซ์  หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งกำลังกวาดตามองไปรอบตัวอย่างเชื่องช้าบนเก้าอี้บุหนังอย่างดี  เธอนั่งเหม่อมองผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ไปมาอยู่ด้านนอกกระจกเป็นเวลานาน  ซึ่งเป็นบริเวณด้านข้างร้านคอฟฟี่ใกล้สถานที่รถไฟกลางกรุง 
 
บริเวณโดยรอบเป็นตึกแถวสมัยใหม่มีดีไซย์และไม่เบียดเสียดจนอึดอัด  บรรยากาศร่มรื่นน่าผ่อนคลายด้วยร่มไม้ใหญ่หลายต้นที่ถูกปรุงแต่งและสรรสร้างอย่างที่ธรรมชาติพึ่งมีและมนุษย์ผู้ออกแบบจัดการ  สายลมเย็นพัดผ่านเรื่อยเฉื่อยชวนเธอง่วงหาวเป็นพักๆ
 
ใบหน้าเธอแสดงอารมณ์เบื่อหน่ายกับการรอคอยและยกนาฬิกาเรือนเก๋ขึ้นดู   ณ .ขณะนี้เป็นเวลาบ่าย 4 โมง 20 นาทีเธอเลิกคิ้วขยับตัวเตรียมลุก
 
แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งท่ามกลางฝูงชนเบื้องหน้าที่เดินกันขวักไขว่  ทั้งสองเดินเคียงคู่กันผ่านหน้าเธอไป  หญิงสาวตกตะลึงปากคอสั่นทิ้งตัวลงกับเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง  ความรู้สึกน้อยใจตีคู่ขึ้นมาพร้อมก้อนสะอื้นที่เธอพยายามกั้นมันสุดแรงจนตัวสั่นสะท้าน 
 
ความสะเทือนใจแล่นลิ่วขึ้นมา  ริมฝีปากบางกัดเม้มลงอย่างสุดระงับเมื่อหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดนั้นรินอาบแก้มทั้งสองข้าง  ความรู้สึกชิงชังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กสาวรุ่นดรุณี  แววตาเธอทอแสงกล้าขณะปาดน้ำตาทิ้งและย่างกายออกจากร้าน
 
.........................................................................................................
 
อิศรินทร์  ชายหนุ่มวัย 20 รูปร่างสูงบางในชุดสูทสีดำดูองอาจและภูมิฐานในสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองชายหนุ่มก้าวผ่าน  เขามองตรงไปเบื้องหน้าสายตาไม่ได้มองจุดใดเป็นเป้าหมายมันมีแต่ความว่างเปล่าในนั้น
 
ชายหนุ่มเดินไปหยุดที่ริมทางข้ามม้าลาย  เขาเหม่อมองเบื้องหน้าและคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาของเขากับแฟนสาวผู้เยาว์วัย  แล้วหวนระลึกไกลถึงเหตุการณ์ตั้งแต่เธอกับเขาเจอกันจนกระทั่งได้รู้จักและคบหา
 
ความที่ว่าเธออ่อนวัยกว่าทำให้ไม่มีความสมดุลกันด้านความคิดและการกระทำ  ความที่เป็นเด็กมักทำให้เขาระอากับเธอหลายครั้งแต่เขาก็มีความสุข...ความสุขที่บางครั้งเธอเป็นผู้ให้...ให้ทุกอย่างทั้งความกล้า  ทั้งกำลังใจ  ที่ผู้ใหญ่บางคนทำไม่ได้อย่างใจคิด
 
การบีบคั้นทางสังคมหนักหนานักกับการที่จะก้าวเป็นผู้ใหญ่ที่ดีและเป็นตัวของตัวเองไปด้วย  บ่อยครั้งเขาแทบถอดใจสลายฝัน   แต่ทุกครั้งที่เขาจนหนทางกลับได้ยินเสียงใสๆและใบหน้าอ่อนวัยช่วยดึงสติ
 
“อิศรินทร์  คุณน่ะเป็นผู้ชายที่แย่มาก  แย่ตรงที่คุณนึกถึงแต่กำแพงที่ล้อมคุณไว้หนาเป็นตัน”
 
เด็กสาวเว้นคำและเผยอยิ้มอย่างสดใส
 
“ฟังนะ  เมื่อถึงเวลาที่กำแพงปิดล้อมคุณเมื่อไหร่  อิ๊บจะเป็นคนต่อยกำแพงพวกนั้นช่วยคุณเอง”
 
เสียงหัวเราะกังวานใสและจริงใจทุกคำพูด
 
“ยัยบ๊อง”
 
อิศรินทร์พึมพำขึ้นเหมือนละเมอใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม...แล้วจืดจางลง   ความสะท้านใจเกิดขึ้นฉับพลันเมื่อความจริงที่เคยเกิดบัดนี้กลับเป็นเพียงแค่อดีตที่ผ่านเลย
 
เขารู้สึกเจ็บปวดใจนัยน์ตาร้อนผ่าวอย่างสุดระงับ  ชายหนุ่มรีบกระพริบตาไล่มันกลับแล้วเชิดหน้าเครียดขรึมขึ้นมองตรงไปเบื้องหน้า
 
.......................................................................................................
 
เสียงรถแล่นฉิวพัดพาเอาสายลมยามเย็นเข้าปะทะใบหน้าเรียวงาม   เรือนร่างสันทัดของหญิงสาว  ยืนเคียงข้างชายหนุ่มพรางลอบมอง...ผู้เป็นที่รัก   ซึ่งครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นที่หลงรักเขาข้างเดียว   ...ถ้าไม่เกิดเรื่องวันนั้นขึ้น