love ตุลุ๊ง!!

  ผมกลับมาใช้ สังคมออนไลน์ อีกหน หลังห่างหายไปนานกว่าสามเดือน เหตุเพราะ เพื่อนใหม่ในออฟฟิศขอให้ผมมารับแอดเฟรนด์ วินาทีแรกที่เข้าหน้าจอ แทปสีน้ำเงิน  ผมไล่มองแล้วก็สะดุดกับกล่องข้อความ ที่มีตัวเลขสีแดง ผมรีบกดเข้าไปทันที แล้วก็พบข้อความจากเธอ….pimmy pigmyวันที่ที่เธอเขียน เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วเธอเขียนข้อความมายาวเหยียด ….
 
 
        “พิมมีความจริงบางอย่าง อยากจะบอกกับคุณ พิมต้องขอโทษด้วยที่พิมหายไป ตอนนั้นพิมรู้สึก ไม่เข้าใจว่าคุณ นิว รักพิมได้ยังไงเราไม่เคยเจอกัน เราไม่เคยพบกัน เราแค่คุยกันทุกเย็น แม้จะเป็นเวลายาวนานเป็นปีก็ตามแต่มันก็แค่คุยกันผ่านตัวอักษร ตอนที่คุณบอกว่าชอบนั้นพิมคิดว่าคุณคงเมา แต่ไม่เป็นอย่าง นั้นคุณยังเขียนข้อความ ยืนยันมาอีก  ตอนนั้นพิมยอมรับว่า คงต้องยอมถอยห่างออกมา เพราะไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด จึงปิดบัญชีผู้ใช้นี้  แต่เวลาเป็นเดือนก็ทำให้พิม คิดได้ พิมรู้สึก มีบางสิงบางอย่างขาดหายไป  และนั่นก็คือ คุณ เมื่อได้มาตรองดูแล้ว มันก็จริงของคุณ พิมก็มีความรู้สึกเช่นนั้น เหมือนกัน แต่มันคงจะเรียกว่าความรักไม่ได้หรอก มันคงแค่ความรู้สึกดีๆต่อกัน   ใช่ค่ะ พิมมีความรู้สึกนั้น”
 
        นั่นเป็นข้อความของเธอเมื่อเดือนที่แล้ว และก็ยังเขียนมาอีก เมื่อ สิบห้าวันก่อน
 
        “คุณหายไป คุณอาจจะผิดหวังหรือรู้สึกไม่เข้าใจ แต่คนเราบางครั้งก็หาสาเหตุและเหตุผลของความรู้สึกภายในจิตใจไม่ได้ กว่าที่พิมจะรู้สึกได้เราก็ต้องอยู่เพียงลำพัง ถ้าคุณกลับมาพิม อยากให้เราได้รู้จักกันมากกว่านี้ ได้เห็นหน้า ได้รู้จักนิสัยใจคอกันผ่านโลกของความจริงไม่มี ตัวอักษรตัวใดมาข้องเกี่ยว
 
        พิม พร้อมค่ะพร้อมที่จะให้คุณได้เห็น ไม่แน่นะคะ คุณได้มาเห็นพิม ความรู้สึกแบบนั้นของคุณอาจหายไปก็ได้ คุณจะหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเอง ที่คิดกับพิมแบบนั้นได้ยังไง นี่เบอร์โทรศัพท์ ของพิมค่ะ 080-xxxxxxx ติดต่อมาถ้าคุณยังแน่ใจในความรู้สึก”   
 
        นั่นคือข้อความเมื่อสิบห้าวันก่อนแต่ก็มีข้อความล่าสุด และสุดท้ายที่เธอส่งมาเมื่อ หกวันที่แล้ว
 
        “คุณ หายไป พิมก็คิดว่าคุณ คงไม่กลับมาอีก ไม่เป็นไรค่ะ พิม ขอบคุณ สำหรับมิตรภาพดีๆที่เรามีให้กันมากว่าหนึ่งปี พิมไม่ปฎิเสธหรอกว่ามีความสุข มากที่ได้คุยกับคุณ  ในโลกที่ชีวิต จริงของพิม มันเหงาและอ้างว้างมากเพียงใด แต่พอได้มาเจอคุณแม้จะเป็นแค่โลกเสมือนจริง พิมก็ มีความสุข เสียดายค่ะ ที่เราไม่ได้คุยกันอีก สุดท้าย พิมอยากจะบอกว่าขอบคุณ ค่ะ”
 
       นั้นคือข้อความสุดท้ายจากเธอ ผมอ่านจบโดยใช้เวลาไม่นาน  ผมหยิบโทรศัพท์ มือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์ ลงไปแล้วโทร.ออกทันที
 
       รอไม่นาน เสียงใส ก็รับ
 
       “ฮัลโหล คะ”  เสียงของเธอรับสาย ผมยืนนิ่งได้แต่เอามือถือแนบหูไว้ยืนค้าง
 
        “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ จะพูดกับใครคะ”เธอถามมา “นี่ถ้าคุณไม่พูด ฉันจะวางสายแล้วนะคะ”เธอพูดอย่างหงุดหงิด ผมรีบตอกลับ
 
       “ครับ ผมเออ นั่นใช่คุณพิมหรือเปล่าครับ” ผมรีบถาม   ปลายสายคิดอยู่นานก่อนจะตอบกลับมา
 
        “ค่ะ คุณคือ..”
 
        “ครับ ผมนิวครับ”  ผมตอบรับ
………………………………………………………………………………………
 
        ผมไม่รู้ว่าการนัดเจอกับหญิงสาว เราควรเตรียมตัวอะไรมาบ้าง ผมคิดอยู่นาน ว่าจะทำยังไงดีแต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ไม่มีดอกไม้  มีแต่ใจ สั่นๆ ทีจะไปพบเธอ ผมไม่สนหรอกว่าหน้าตาเธอจะเป็นยังไง แม้เธอจะพูดบอกผมหลายครั้งแล้วตอนที่ผมโทร. นัดเธอเมื่อวันนั้น
 
        'คุณอาจจะตกใจเมื่อเห็นพิม' 
 
        เรานัดเจอกันที่สวนสาธาณะ  ผมเดินมองหาสาวในชุดสีเหลือง(ตามที่เธอบอก) แล้วก็เห็นเธอนั่ง อยู่ทีเก้าอี้ ผมรีบเดินไปหาทันที…  สายตาของเราทั้งคู่ประสานกัน แล้วผมก็เห็อะไรบางอย่างอยู่ไม่ห่างจากเก้าอี้ที่เธอนั่ง มันคือรถเข็นวีลแชร์ แล้วผมก็กลับมามองเธออีกครั้ง ผมยืนตะลึง….
 
 
ตุลุ้ง!
 
        “ตกใจไหมวันนั้น ” เธอทักมาทางเฟชบุ๊ค
 
        “ผมยอมรับว่าตกใจมากแต่ไม่ใช่วีลแชร์หรอกนะเป็น น้ำหนักตัวของคุณนะ เท่าไหร่นะ 100กิโล”  ผมแซว  เพราะรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงเอารูปหมู ติดปีกมาเป็นรูปภาพบนเฟชบุ๊คของเธอ แม้เธอจะอ้วนแต่เธอก็น่ารัก ขาวเหมือนซาราเปา เลย
 
ตุลุ้ง!
 
        “บ้า!แค่70เท่านั้นแหล่ะย่ะ เมื่อก่อนเค้าออกจะสวย  จาก48กิโล พุ่งพรวดมา70เฮ้อก็ทำไงได้ล่ะ วันๆแทบไม่ได้ขยับไปไหน” 
 
        ผมก็อดสงสารเธอไม่ได้ นึกย้อนไปวันที่เจอเธอวันนั้น เมื่อรู้ว่าเธอพิการ ขาขาดเพราะโดนรถทับ  แม้จะต้องทำงาน อยู่กับบ้าน แต่ก็เธอเข้มแข็ง ผมก็เพิ่งเข้าใจว่าที่เธอโพสต์ หรือเขียนข้อความให้กำลังใจ ในการต่อสู้ชีวิต คงเพราะเธอต้องการสิ่งนั้นมากกว่าใครๆ
 
ตุลุ้ง!
 
        “เห็นพิมแล้วคุณคง หมดความรู้สึกนั้นละสิท่า พิมเข้าใจค่ะ  แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม”
 
        “ไม่ !ผมไม่เป็นเพื่อนกับคุณ ”
 
ตุลุ้ง!
 
        “ ? ”
 
        “ความรู้สึกนั้นยังมีอยู่ แต่เราก็ไม่ได้รีบร้อนไม่ใช่เหรอเรายังจะต้องรู้จักกันให้มากกว่านี้”   ผมบอก
 
ตุลุ้ง!
 
        “พิมไม่ใช่คนที่เชื่อคนง่าย คุณอาจพูดแค่ให้พิมรู้สึกดีเท่านั้นใครจะรู้ว่าอนาคตข้างหน้าคุณอาจเบื่อ ผู้หญิงอ้วน ที่ไปไหนมาไหนด้วยรถเข็น”
 
        “ก็อาจใช่ ใครจะรู้ล่ะว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร แต่.. แต่ตอนนี้ผมอยากให้เรายังมีความรู้สึกดีๆให้แก่กัน จะสนทำไมเรื่องวันข้างหน้าล่ะ ขอให้ต่อแต่นี้ไปเราจะสู้ไปด้วยกันก็พอ"
 
ตุลุ้ง!
 

ตุลุ๊ง!