love ตุลุ๊ง!!

คุณเคยบ้างไหม เวลาที่เรา นึกย้อนไปถึงเรื่องราว ความหลัง อย่างเช่นประสบการณ์ ความรัก ที่เมื่อก่อนนั้นเราร้องไห้ฟูมฟาย มากมายแค่ไหน ในตอนที่อกหัก  ไม่กินไม่นอน แล้วพอนึกกลับไปย้อนความหลัง เราก็หัวเราะ ขึ้นมา ว่าเราทำเรื่อง งี่เง่า อย่างนั้นได้อย่างไร

        ผมพยายามบอกตัวเองว่า ไม่แน่เรื่องนี้ ต่อไปในอนาคต ข้างหน้า ผมคงต้องกลับมาหัวเราะกับเรื่องนี้แน่ 5555คนบ้าอะไร รักคนที่ไม่เคยที่จะรู้จัก ไม่เคยที่จะเห็นหน้า 55555  ผมฝืนหัวเราะ แต่ก็มีน้ำอุ่นๆไหลออกมา ใช่! มันไหลออกมาเป็นอัตโนมัติ  มันคือความรู้สึกที่ข้างในหัวใจแสดงออกว่า มันเห็นต่างกับสมอง

     ผมก็พยายามกลับมาสู่ความรู้สึกที่แท้จริงให้ได้ พยายามขจัดความคิดนั้นออกไปฝืนยิ้มและหัวเราะ

        ผมยังหัวเราะทั้งๆที่น้ำตาไหล "5555เป็นเอามาก"  บอกกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี แต่ฝืนกับจิตใจ แต่ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นี่ถ้าแม่กับน้องชายมาเห็นเข้า คงจะต้องพาผมไปหาหมอแน่ๆ อาจจะไปศรีธัญญา ก็เป็นไปได้

        อย่างที่บอก ผมไม่เห็นเธออีกเลย ไม่มีพิมมี ไม่มีเสียง ตุลุ้ง! ที่ผมคิดถึงมากๆ แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ผมเขียนข้อความไปหาเธอ อธิบายความรู้สึกกับเธอไปให้หมด

         "คุณอาจมองผมว่าจิตใจผิดปรกติ ที่คิดรักคนทั้งๆที่ไม่รู้จักไม่ได้พบหน้า แต่คุณพิม ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ได้โปรดกลับมาเถอะ กลับมาคุยกันเหมือนเดิม กลับมา ผมยินยอมจะกักเก็บความรู้สึกนั้นไว้ ผมอยากให้เราเป็นเหมือนเดิม "

         แต่พิมมี่ ก็ตอบกลับด้วยการ ปิดเฟชบุ๊ค ของตัวเองยกเลิกการใช้งาน ไม่มีพิมมี่พิกมี่ ไม่มี รูปหมูน้อยติดปีก เธอหายไปจากสังคมออนไลน์นั้นไปตลอดกาล มันเหมือนคุณทำอะไรผิดๆไปแล้วไม่สามารถย้อนไปแก้ไขได้

        ผมเป็นประสาท ไปพักหนึ่ง เฝ้าแต่ด่าตัวเอง ไม่น่าเผลอทำอะไรโง่ๆ อย่างการบอกความรู้สึกในใจ แน่นอนมันเป็นเพราะความเมา ผลักให้ทำไปแบบนั้น แต่ผมก็เขียนข้อความ บอกเธอไปครังนั้นไม่มีแอลกอร์ฮอร์เข้ามาช่วย เขาเสียดาย ความสนิทสนมที่ทำให้ทุกค่ำคืน ของเราไม่เหงา เมื่อมีเธอ

        ผมไม่เคยใช้เฟชบุ๊คอีกเลย เป็นระยะเวลากว่าสามเดือน อย่างหนึ่ง เพราะโลกในนั้นไม่มีเธออีกต่อไป  อีกอย่างผมไม่กล้าทีจะเข้าไปข้างในนั้น โลกออนไลน์นั้นมันยิ่งเหงากว่าโลกของจริงเสียอีกเมื่อไม่มีเธอ

        เมื่อได้อยู่กับตัวเอง อาการที่ผมพูดเมื่อตอนต้นนั้นก็กลับมา ผมหัวเราะให้กับความรู้สึกนั้น  มันช่างโง่เง่า เหลือเกินผมคิด