love ตุลุ๊ง!!

ตุลุ้ง! เสียงข้อความของเฟชบุ๊คดังขึ้น ทันทีที่ผมเปิดใช้ไม่รู้ว่าคนอื่นจะได้ยินเป็นเสียงนี้เหมือนผมไหม แต่ผมว่าเสียงมันดังแบบนี้แหละ  
 
        “วันนี้ทำไมเลิกงานช้า”  พิมมี่(ชื่อในสังคมออนไลน์)ของคนเขียน เธอถามอยากสนิทสนม แต่อันที่จริงแล้วทั้งเธอกับผมก็ไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้ากันจริงๆหรอก
  
        “รถติดนะครับ ”ผมเขียนบอก ขณะที่ช่องข้อความก็กำลังบอกผมว่าเธอกำลังพิมพ์กลับมา
 
        ผมและพิมมี่ เราไปรู้จักกันได้ยังไงก็จำไม่ใคร่จะได้ แต่รู้ว่าเธอเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที  ซึ่งเพื่อนของผมคนนั้นก็ไม่ไม่รู้จักเธอจริงๆ ก็แอดเฟรนด์กันมาตามปกติ แล้วเธอก็มาขอเป็นเพื่อนออนไลน์กับผมหลายครั้งมากๆ ตอนแรกผมแปลกใจกับคนที่ชื่อพิมมี่รูปที่แสดงในเฟชบุ๊คของเธอเป็นรูปหมูติดปีก บินบนท้องฟ้า ตอนแรกที่ผมปฎิเสธไป เพราะไม่อยากแอดเฟรนด์กับคนที่ไม่รู้จัก  ผมจึงไม่เคยตอบรับเธอเป็นเพื่อนซะที  แต่เธอก็ตื้อจนสำเร็จ ทั้งเขียนข้อความมาขอร้อง จนผมใจอ่อน และตั้งแต่นั้นมา ชีวิตผมก็ผูกพันกับเสียงตุลุ้งๆๆ อย่างประหลาด………
 
        ตุลุ้งๆ!ข้อความจากเธอดังขึ้นสองครั้งซ้อนๆ
 
        “คุยกันเรื่องหนังสือค้างไว้เมื่อวาน คุณบอกคุณชอบนักเขียนคนไหน นะ”  นั่นแหละ เธอ ชวนผมพูดคุยอยู่ตลอดเวลา จนผมอดใจไม่ไหวต้องจรดนิ้วมือพรมลงในคีย์บอร์ดทุกครั้ง 
      
        จำได้ว่าครั้งแรกๆที่เธอชวนคุยใหม่ๆเธอพิมพ์ข้อความยาวเหยียด แนะนำตัวเองแบบทีเล่นทีจริงตลกๆจนผมต้อง ตอบไปแค่ว่า ครับ ครับ และ ครับ  
      
        เธอ ทักทายทุกครั้งที่ผม ‘ออน’ (หมายถึงการเข้าใช้เฟชบุ๊ค) จนบางครั้งผมก็อดรำคาญไม่ได้ก็ตั้งสถานะของตัวเองให้ซ่อนไม่ให้คนอื่นเห็น ว่า ผมใช้เฟชบุ๊คอยู่ คือคนอื่นจะคิดว่าผมไม่ออน แต่พิมมี่ก็เหมือนจะรู้ เธอก็ยังคงเขียนเข้ามาอย่างไม่สนใจ บางครั้งผมก็คิดว่าเธอบ้า แต่ข้อความที่เธอพิมพ์เข้ามา ก็ทำให้ผมรู้ว่าไม่ใช่เลย เธอเป็นคนมีความรู้ และชอบเรื่องหนังสือมาก ผมจึงคุยกับเธอแบบสนิทใจแต่นั้นมาจนถูกเวลาที่ผ่านไปหนึ่งปีผูกความสัมพันธ์ของเราไว้อย่างกลมเกลียว ไม่เหมือนเพื่อนก็ยิ่งกว่าเพื่อน
 
       ตุลุ้ง!
 
       “ว่าไง เม่อไปไหนถามไม่เห็นตอบ”
 
        “ขอโทษๆผมเม่อไปจริงๆนั่นแหล่ะ แหะๆ ” ผมบอกแล้วผมก็เคาะรัวแป้นพิมพ์ เสียงดังราวกับข้าวตอกแตก ตอบกลับเธอไป
 
        “ผมชอบงานของคุณ วินทร์” ผมบอกกับเธอ เธอก็ตอบกลับมาทันทีเหมือนกัน ว่าชอบเหมือนกัน
 
        “คุณอ่านเล่มไหนละ ตอนนี้ฉันอ่านหนังสือชุดให้กำลังใจอยู่”
 
        “นั่นแหละๆ ผมก็ชอบโดยเฉพาะ วันแรกของวันที่เหลือ ผมชอบมากๆ” 
 
        “จริงอะ ฉันกำลังอ่านอยู่เลย ” 
      
        นี่คือสิ่งหนึ่งที่ผมกับเธอดูจะเข้ากันได้ อีกอย่างหนึ่ง คือเธอใช้สังคมออนไลน์ไม่เหมือนคนอื่นๆ  คือคนอื่นเขาจะโพสต์เพลงหรือข้อความอันไร้สาระ แต่เธอนั้น จะโพสต์แต่ข้อความหรือรูปภาพให้กำลังใจ หรือนำเอาคำพูดหรือข้อความของ หนังสือหรือบุคคลที่เป็นผู้นำทางความคิด มาลงให้ทุกคนอ่าน ซึ่งแน่นอน มีแต่ผมทีคลิกไลค์ให้เธอ ทั้งผมละเธอเราสร้างกำลังใจให้กันและกันอยู่เสมอ จนบางครั้งความรู้สึกของผมก็ไปไกลกว่าคำว่าเพื่อนที่มีให้ต่อเธอ แต่ผมไม่อยากจะบอกให้เธอรู้  เพราะผมไม่อยากให้เธอคิดว่า นี่เรารักคนซึ่งไม่แม้แต่จะเห็นหน้าหรือจักตัวจริงเขาเลยอย่างนั้นเหรอ……………