วัย (nc 18+++)

3.         มือที่สั่นเทาของผม เอื้อมไปปิดหน้าต่างบานเก่าคร่ำคร่า ฝนตกมานานแล้วแต่หูผมกลับไม่ได้ยินชัดนัก ผมชะโงกไปดูเตาเผาหน้ากาก ที่พ่อของผมสร้างมาด้วยความภูมิใจมันกำลังจะจบลงในรุ่นลูกไม่ช้านาน ทุกๆสองถึง สามปี จะมีคนมาประมูล หน้ากาก ที่ได้ชื่อว่า เป็นงานศิลปะขั้นสูง
 
       พวกเขาเหล่านั้นมาเสพงานที่ได้ชื่อว่า เป็นทายาทของช่างทำหน้ากากมือฉมัง ผมขายสิ่งน่าละอายเหล่านี้มานานกว่า สามสิบปีแล้ว ขายความเชื่อ ฟุ้งเฟ้อ ขายความเป็นตัวตนของพ่อผม ด้วยน้ำมือของผมเอง
      โดยที่ผมในตอนนั้นกลับรู้สึกเหมือนยืนอยู่บนยอดเขาสูงเสียดฟ้า อิ่มเอมมากกว่าการถึงจุดสุดยอดกับหญิงสาวคราวลูก สองปีที่แล้ว หน้ากากที่ชื่อความเจ็บปวด ถูกประมูลไปด้วยราคาแพงระยับ ใครจะรู้ว่าสีแดงที่ใช้แต้มที่ปากและรอบดวงตาของหน้ากาก มาจากเลือดช่องพรหมจรรย์ ของเด็กสาวอายุ สิบห้า โรงเรียนสอนศิลปะตั้งไว้บังหน้าไปอย่างนั้นเอง ตัวผมเองก็มีหน้ากากที่สวมอยู่ เป็นหน้ากากแห่งความกรุณา ยิ้มแย้ม อบอุ่นใจดี
       เด็กๆที่มาเรียน เรียกผมว่าพ่อ เกือบทุกคน เด็กคนไหนที่ดูมีแววหน่อย ผมก็จะจัดคอร์ส สอนส่วนตัว ไอ้ที่ว่าดูว่ามีแวว ก็ไม่พ้นเด็กสาวที่ดูจะแตกวัยสาวเร็วกว่าคนอื่นๆนั่นแหล่ะ แต่ก็ต้องเลือกหน่อยเอาพวกที่มีปัญหาทางด้านการเงิน มันก็จะง่ายขึ้นไปอีกขั้น
       ผิวของพวกเธอจะตึงแน่น เรียบลื่น และหยุ่นสะท้อนสะท้านมือ กลิ่นหอมของพวกเธอคล้ายกลิ่นดอกไม้ที่ผมยังนึกชื่อไม่ออก ส่วนพวกเด็กหนุ่มที่ดูมีแววดี ผมก็มีวิธีจัดการของผมอยู่เหมือนกัน นั่นก็คือ ส่งไปให้ครูโจ้ สอนคอร์สเข้ม เป็นการคานอำนาจและปิดปากเรื่องข่าวลือได้อย่างชะงัด
       ฝนตกติดต่อกันมาสิบวัน น้ำท่วมเจิงนองไปรอบโรงเรียน งานชิ้นสุดท้ายที่ผมคิดจะทำมัน ยังไม่ก่อตัวเป็นรูปร่าง ผมต้องการแรงบันดาลใจบางอย่างก่อนจะเริ่มมัน เย็นวันนั้น ผมเรียก นิด ตุ้ม อิ๋ว เข้ามาที่ห้อง หลายคำลือพูดกันว่าที่ห้องผมเป็นแดนสนธยา มันไม่มีจุดเริ่มและจุดสิ้นสุด นิด กับ ตุ้ม นั้นคุ้นเคยกับห้องของผมเป็นอย่างดี เมื่อเข้ามาถึงห้อง นิดก็ขอตัวไปอาบน้ำ ตุ้มคอยเป็นพี่เลี้ยงยืนอยู่ข้างๆอิ๋ว
      ในขณะนั้น ผมเอื้อมมือลูบไปที่ขาของอิ๋วช้าๆ ตัวเธอสั่น ผมกระซิบบอก อิ๋วเบาๆ ว่าไม่ต้องกลัว ปล่อยตัวไปตามสบายเป็นธรรมชาติ เรากำลังจะร่ายรำศิลปะขั้นสุดท้าย ทั้งมือ ทั้งปาก ของผมทำงานสัมพันธ์กันอย่างสอดคล้อง แม้ว่ามือผมจะสั่นไปบ้าง กลิ่นวัยสาวโชยเข้ามาแตะจมูก
      นิดอาบน้ำเสร็จ เดินไปเปิดเพลงที่อยู่มุมด้านซ้ายของห้อง มันเป็นเพลงสากลของต่างชาติ ตามสมัยนิยม ผมโกรธกริ้ว ซึ่งนิดก็รู้ เธอชอบให้ผมโกรธ เธอชอบเป็นฝ่ายถูกกระทำ ผมปรี่เข้าไปกระชากหัวนิด ซึ่งยิ้มรับการมาของผม มือผมตบไปที่หน้าจนเลือดกลบปากนิด
       ตุ้มเดินเข้ามาเลียปาก พร้อมดูดแลกลิ้นกันกับนิด ทิ้งอิ๋วให้กลัวจนตัวสั่นและน้ำตาไหลทรุดตัวคู้ลง ก่อนที่ฝนจะหยุดตก เสียงเพลงในห้องของผมก็เปลี่ยนไป เป็นเพลงที่ย้อนไปในวัยเยาว์ แดดออกในสองวันต่อมา ผมนึกไปถึงใบหน้า ของ นิด ตุ้ม และมาหยุดที่ใบหน้าในคืนนั้นของอิ๋ว หน้ากากชิ้นสุดท้าย สมควรจะเป็นหน้าของใครกันหนอ  ไม่ช้านานผมก็หยุดมองตัวเองในกระจก ความทรงจำดึกดำบรรพ์เข้มข้นราวกับผมได้มองย้อนทบทวนตัวเองตั้งแต่เด็กจนแก่ . . . . .          งานชิ้นสุดท้าย หน้ากากที่ชื่อว่า พ่ายแพ้ ผู้ที่ชนะการประมูลเป็นลูกนักการเมืองชื่อดังติดตามงานของผมจนเก็บเป็นคอลเล็กชั่นไว้หลายชิ้น  การส่งมอบของจะมีในบ่ายวันพรุ่งนี้ ส่วนค่ำคืนนี้ ผมหยิบหน้ากากที่เพิ่งทำเสร็จสวมเข้าสอดรับกับใบหน้า ส่องมองดูผ่านกระจก ผมคิดว่าผมเดินมาไกลแล้ว แต่จริงๆผมยังคงย่ำอยู่ที่เดิม กัดกร่อนตัวเองไปวันๆด้วยการหาเงื่อนไขของเซ็กส์มาบำบัดความเหงา เพื่อควานหาความทรงจำที่คุ้นเคยในวัยที่ผ่าน มีทั้งสมหวัง ผิดหวัง และถวิลหา น่าแปลกที่คืนนี้ หูผมกลับได้ยินเสียงบางอย่าง ผมคิดว่ามันเป็นเสียงฝน... -------------------------------------------------------------           บ่ายวันนั้น หน้ากากที่ต้องส่งมอบ แตกหักกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พร้อมกับการหายตัวไป ของชายที่ได้ชื่อว่า เป็นทายาทของช่างทำหน้ากาก .