วัย (nc 18+++)

2.


             ผมบอกว่าผมแต่งเพลงให้เธอ เสียงความตื่นเต้นผมส่ายไหวไปทางสายโทรศัพท์
ในวันที่ฝนตกเสียงเขียดร้องงืมงำ ผมหยิบกีตาร์เก่าๆของคุณอา ลองเล่นตามคอร์ดหลัก และงึมงำแข่งกับเสียงเขียด

            หลังจากที่ปุ๋มสอบเข้ามหาลัยรัฐบาลได้ เราก็เริ่มห่างกัน นัดดูหนังบ้างบางครั้ง
และจบลงกับกิจกรรมที่คล้ายพิธีกรรมประหลาด คือ ปุ๋มจะยอมให้ผมแตะต้องร่างกายแค่ส่วนเดียวเท่านั้น
แรกเริ่มคบกันก็จับมือ แต่ห้ามหอมแก้ม เมื่อได้หอมแก้ม ก็เริ่มได้คลอเคลียแต่มันก็เป็นแค่ส่วนเดียวเท่านั้นนะ เลือกเอา

            เมื่อถึงตอน ม ปลายจึงเริ่มจูบแลกลิ้น เมื่อมือผมพยายามจะล้วงลึกภายใน ปุ๋มจะตีมือผมดังเพี๊ยะ อย่างไม่อายใครในโรงหนัง  พร้อมกับหันมาพูดถึงกฏเกณฑ์ที่เธอเป็นฝ่ายตั้งขึ้นมา ว่าสัมผัสกันได้ส่วนเดียว
แน่นอนล่ะ ใจผมอยากจะยืมห้องไอ้นัท ให้มันจบๆไป แค่ส่วนเดียว สำคัญสุดๆส่วนนี้เท่านั้น แค่นั้นปราการทั้งหมดของปุ๋มก็คงพังทลายได้

             ปุ๋มไม่สามารถด่าผมได้แน่นอน เพราะเราใช้ส่วนเดียวกันสัมผัสเท่านั้น ขี้คร้านจะเป็นปุ๋มเสียเองที่เป็นฝ่ายเอามือมาโอบรัดผมด้วยความรัญจวน แต่ปุ๋มเองก็คงรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ มันเดากันไม่ยากหรอก ปุ๋มจึงปิดโอกาสที่จะบังเกิดทุกครั้งเมื่อใกล้จวนตัว แต่ก็เป็นผมเองนั่นแหล่ะ ที่ทำไม่ดีกับเธอไว้
ปุ๋มจับได้ว่าผมแอบกะลิ้มกะเหลี่ยกับ นักศึกษาฝึกสอน ในตอนที่ผมเริ่มจีบปุ๋มติด มันเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว แต่เรื่องจริงๆนั้น ผมกับนักศึกษาฝึกสอนล่อกันไปหลายท่าอยู่ มันเริ่มไม่ยากนักหรอก เพราะของเธอก็หลวมอยู่ใช่ย่อย  ดังนั้นเมื่อจินตนาการสวาทของผมมีต่อปุ๋มเมื่อไหร่ มันก็จะมาเป็นส่วนๆไป นึกเอาว่าส่วนนั้น และส่วนนี้ นิ้วของผมเคยผ่านส่วนไหนของปุ๋มมาบ้าง มันสำคัญตรงส่วนนั้นของปุ๋มนั่นแหล่ะ ที่ตัวผมเองรู้สึกคุ้นกลิ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อหยิบนิ้วตัวเองที่สัมผัสปุ๋มมาดม มันคล้ายกับกลิ่นของดอกไม้ที่ตัวผมเองก็นึกไม่ออก
แต่เพียงแค่นั้นมันก็คงเป็นความสุข ให้ผมยึดติดกับปุ๋มมาตั้งแต่คบกัน

             "แต่งเพลง? เอาเวลาไปขยันเรียนจะดีกว่าไหม ที่เราโทรมาเรามีเรื่องซีเรียสจะพูดด้วย "

            "ใจเย็นดิปุ๋ม ซีเรียสตลอดเลย เอาหูแนบโทรศัพท์ไว้นะ เดี๋ยวเราเล่นเพลงที่เราแต่งให้ปุ๋มฟัง"

             "เราไม่ฟัง นายฟังเราชัดๆนะ เราไม่อยากคบกับนายแล้ว..."

             ผมรู้ว่าในวันนั้น ผมพยายามถามปุ๋ม ยื้อเอาไว้ให้นานที่สุด แม้กระทั่งร้องไห้อย่างหมา
แต่ปุ๋มคงได้ยินว่ามันเป็นแค่เสียงเห่า ก่อนจะตัดสายวางลงไป ผมหยิบกีตาร์ขึ้นมา เพื่อร้องเพลงที่แต่งให้เธอฟัง
เมื่อร้องจบ ผมหยิบหูโทรศัพท์ เพื่อจะวิงวอนในเยื่อใยสุดท้าย
แต่เธอวางหูไปแล้ว......


              ผมรู้ว่าฝนมันตกอยู่ ไม่ใช่ด้วยเสียงฝน หรือเสียงเขียด แต่ผมรู้สึกได้ ผมหยิบกระดาษที่เขียนเนื้อเพลงขึ้นมามอง น้ำตาไหลหยดเปื้อนไปบนกระดาษนั้น ไม่ช้าผมก็ถอดกางเกงตัวเอง หลับตา แล้วจินตนาการไปถึงส่วนต่างๆในร่างกายของปุ๋ม ปะติดปะต่อกันจนรูปเป็นร่าง พร้อมทั้งกลิ่นเฉพาะตัวของปุ๋ม ที่นึกไปถึงเมื่อไหร่อารมณ์ก็เบ่งบานเมื่อนั้น มือผมสาวเร็วขึ้น น่าแปลกที่ท่อนมันก็ยังแข็ง ทั้งๆที่น้ำตา มันก็ยังไหล
น้ำเหนียวข้นหนืดพวยพุ่ง ราดรด ลงไปบนแผ่นกระดาษเนื้อเพลงที่ผมเขียนไว้ ผมขยำมันแล้วทิ้งถังขยะอย่างไม่ใยดี และผมคิดว่าลืมมันจนหมดในวันนั้น
.
.
.

           "รุ่นพี่บอกว่า น้องพอจะร้องเพลงได้ และเล่นกีตาร์ได้น่ะ ตอนนี้พี่ฟอร์มวงอยู่ นัดคุยกันหน่อยดิ"

           "คับพี่ ได้ข่าวมาจากพี่เปี๊ยกแล้ว แต่พี่อยู่ ระยองไม่ใช่หรือคับงั้นเอาไงดี" ผมตอบรุ่นพี่ไป

           "งั้นเอางี้ ไอ้เปี๊ยกบอกพี่แล้วว่า น้องพอจะมีเพลงแต่งไว้บ้าง อัดลงเทปส่งมาให้พี่ฟังหน่อย"

           "อ่อ.... คับ.........."

            ฝนตกอีกครั้งในคืนนั้น ผมกางกระดาษ หยิบกีตาร์ และเริ่มหลับตา
ผมนึกไปถึงส่วนต่างๆของร่ายกายปุ๋ม มือผมยังเขียนเนื้อเพลงไม่ออก จวบจนกระทั่งจินตนาการไปถึงร่องลึก และกลิ่นเฉพาะตัวของปุ๋ม  เสียงจากลำคอตัวเอง ร้องขึ้นมาอัตโนมัติ

           ไม่อยากเชื่อว่าเนื้องเพลงนั้น มันจะเป็นเพลงรักที่สมหวัง

.

.

.