วัย (nc 18+++)

1.

            "วันนี้มึงมากับกูหน่อย ครูนิด แกมีอะไรจะคุยด้วย"

            ไอ้พงษ์เพื่อนวัยเด็กโรงเรียนประจำ บอกผมตอนที่อาบน้ำรวมเสร็จ
พงษ์เป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาเรียนด้วยสายสัมพันธ์ทางปู่ของมัน เรามักเรียกโรงเรียนประจำว่า โรงเรียนกินนอน
เนื่องจากกินและนอนกันเป็น อาทิตย์หรือถ้าโชคร้ายหน่อยผู้ปกครองไม่มารับ ก็อยู่กันเป็นเดือนนั่นแหล่ะ

           "ตอนนี้เลยหรือวะพงษ์"
           "ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนเข้านอน" ไอ้พงษ์บอกด้วยเสียงซื่อๆ ตามนิสัยของมัน

            จะว่าไปโรงเรียนประจำก็ย่อมมีครูที่คุมเวรประจำชั้นหรือตึกต่างๆ
ซึ่งมันก็น่าแปลกอยู่เหมือนกันที่ ครูนิด สอนภาษาไทย ครูวัน สอนภาษาอังกฤษ ครูมล สอนวิทย์
อาจารย์สาวทั้งสามคนกลับได้คุมห้องนอนของเด็กนักเรียนตั้งแต่ ป.1 ถึง ป.6 แทนที่จะเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอน อาจารย์ประทีป

            ห้องนอนของครูทั้งสามซึ่งนอนห้องใหญ่รวมเดียวกันทั้งหมด ราวกับแดนสนธยาที่มีประตูกั้น ถ้าโชคดีกันหน่อยก็จะได้ยินเสียงเพลงของวงจำพวก
สาว สาว สาว , แกรนด์เอ็กซ์ , อัญชลี , ชาตรี แล้วแต่โอกาสจะอำนวย
ไอ้พงษ์ซึ่งถือว่าได้รับการดูแลจากครูทั้งสามเป็นอย่างดี จนเพื่อนชั้นเรียนหลายคนนึกสงสัย หลายคนที่รู้ความหน่อยก็จะเริ่มล้อ

           แต่คนอย่างไอ้พงษ์เป็นคนซื่อและเงียบอย่างประหลาด มันมักจะส่ายหัวทุกครั้งที่เพื่อนคะยั้นคะยอให้เล่าถึงแดนสนธยาที่มีเฉพาะผู้ที่ได้รับเลือกอย่างไอ้พงษ์เท่านั้นที่มีสิทธิ์ย่างกราย
หรือไม่มันก็ตอบอ้อมๆ แนวว่าครูเอ็นดูมันเพราะมันกำพร้าแต่เด็ก มีแค่ปู่ที่ดูแลมันมา

            ตัวผมเองเริ่มรู้ความและปะติดปะต่อเรื่องราวบางอย่างก็ตอนที่พี่ชายซื้อหนังสือต้องห้ามมากางออกดูนั่นเอง  คำว่า สูง ชะลูด ตูดปอด ยอดขุนพล ตามลักษณะที่หนังสือได้บรรยายไว้ มันรวมอยู่ในตัวไอ้พงษ์เกือบครบ จะขาดก็แค่สูงชะลูดซึ่งเด็ก ป. 6 อย่างพวกเราสูงเต็มที่จะเท่าไหร่กันเชียว
แต่ไอ้ของบางอย่างมันก็แข่งกันลำบาก ผมจำได้ดีวันที่อาบน้ำรวม หน้าร้อนเดือนเมษา เนื่องด้วยอากาศร้อนจัด
เราเล่นอาบน้ำกันอย่างสนุกสนานเป็นหมู่คณะจนเสียงดังลั่นห้องอาบน้ำ ครูวัน เดินส้นปึงปังรีบเข้ามาเอ็ดและคงจะลงโทษให้นั่งคุกเข่าเหมือนเช่นเคย

              ในขณะที่ครูวันกำลังไล่ให้ขึ้นจากการเล่นน้ำ สายตาของครูวันหันไปเห็นกระโดงของไอ้พงษ์เข้า ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ เสียงของครูวันหายไปในลำคอ
ได้ยินแต่เสียงกลืนน้ำลาย หน้าแดงก่ำมองหลบสายตาของเด็กๆในห้องน้ำรวมนั้น
คืนนั้นครูทั้งสามเรียกไอ้พงษ์เข้าไปคุยในห้องที่เราเรียกกันว่า แดนสนธยา และคืนนั้นเป็นคืนแรกที่ผมได้ยินเสียงเพลงจากห้องนั้น   -หัวใจที่ถอดวาง- แกรนด์เอ็กซ์

             ค่ำนั้นผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ ครูนิดเรียกคุยในห้อง หรือแกรู้ว่าผมมือบอนที่เอางานศิลป์ไปใส่ไว้ที่กำแพงห้องน้ำ  ถ้าเป็นอย่างนั้นผมตายแน่ๆ โดนเรียกผู้ปกครองมาคุยมีสิทธิ์โดนคาดโทษหนักแน่ๆ

           "แล้วมึงอยู่ด้วยรึปล่าววะพงษ์"

           "เออ กูอยู่ด้วย"

            ผมอาบน้ำเสร็จใส่ชุดหมีตามยูนิฟอร์มที่โรงเรียนจัดไว้ให้ค่อยๆเดินเข้าห้องครูทั้งสาม ที่ทางเข้าอยู่อีกด้านของห้องนอนรวม  ไอ้พงษ์เคาะประตูเป็นจังหวะคล้ายรหัสลับ เมื่อประตูแง้มออก
ผมกลับได้กลิ่นหอมของดอกไม้ แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นดอกอะไร
ครูสาวทั้งสามอยู่ในชุดนอนสีหวาน หันไปออกคำสั่งกับไอ้พงษ์ ซึ่งตัวมันเองก็เดินไปกดเทปคาสเซ็ต วันนี้เป็นอัลบั้มของสาว สาว สาว ชุดแรก

            เสียงเพลงดังคลอกลบเสียงพูดคุย งึมงำ ครูมลจับมือผมที่สั่นเทา พูดจากับผมอย่างนิ่มนวล ผมรู้สึกถึงกลิ่นบางอย่างที่ไม่ใช่น้ำหอมมาจากตัวครูมล

 
            "ขอครูดูหน่อยนะ"

             ครูมล กับ ครูวัน ค่อยๆปลดแป๊กชุดหมีผมออก ผมพยายามเอามือปัดป้องเนื่องจากมีของบางอย่างงอกขึ้นโดยไม่ตั้งใจ   ครูนิดพูดกับไอ้พงษ์เบาๆ แต่ผมได้ยิน ครูนิดพูดทำนองตำหนิไอ้พงษ์ว่าไหนบอกว่าเพื่อนพอฟัดพอเหวี่ยงกับเธอไง

            ไอ้พงษ์บอกกับครูนิดไปว่า ผมไม่พูดมากและเก็บความลับได้
ครูนิดยิ้มและเริ่มดูดปากแลกลิ้นกับไอ้พงษ์ มันเป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อ ระหว่างเด็กอายุ 13 กับครูสาวอายุ 27 ผมจำได้ว่า ไม่ครูวันก็ครูนิดนี่แหล่ะที่สามีมารับทุกสุดสัปดาห์

            สิ่งที่ผมจำได้ในคืนนั้นก็มีแค่กลิ่นหอมของดอกไม้ในห้อง และเพลงที่เล่นย้อนไปมาในม้วนเดียว
และในวันต่อๆไปเมื่อมีโอกาสผมก็ได้รู้จักบทเพลงมากขึ้นตามลำดับ เพียงแต่กลิ่นของดอกไม้ ผมไม่เคยรู้ชื่อมันสักที   นั่นเป็นสิ่งที่ผมไปเพียรเฝ้าบอกเพื่อนๆที่ไม่เคยได้ย่างกรายสู่แดนสนธยา