หลงทางตะวัน

     ท้องฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไรที่ชายทะเล  เสียงคลื่นโหมกระทบฝั่ง  แสงพระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มเลือนลางจางหายลับขอบฟ้า  เหล่านักท่องเที่ยวทยอนกันขึ้นจากการเล่นน้ำ แม่ค้าเริ่มเก็บของกลับยังที่พัก เพื่อพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าในการทำงาน   แต่ช่างเงียบเหงาเหลือเกินสำหรับเขา  เคนไซชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเกือบซีด นั่งมองออกไปยังท้องทะเล ดวงตามองไปข้างหน้าอย่างไร้ที่หมาย  ชายหนุ่มคนนี้เขาไม่ได้อกหัก  ไม่ได้มานั่งรอคอยความรัก  แต่เขากำลังคิดครอบครัวที่จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับคืนมา  วันนั้นเขายังจำได้   แม่กับพ่อ ไปประชุมสัมมนากับบริษัทที่ชายทะเล   เขาต้องตามไปด้วยทุกครั้ง  แต่ครั้งนั้นเขาไม่ได้ไป  เหตุจากเขาต้องสอบปลายภาคเรียนสุดทายของระดับมัธยมปีสุดท้ายของเขา เพื่อเข้ามหาวิทยาลัยในปีต่อไป   แม่กับพ่อได้บอกคนดูแลคือ ซากุ ลุงผู้ดูแลทุกอย่างในบ้านให้พาเขาตามไปในวันเสาร์เช้า    ซึ่งเคนไซก็อยากไปฉลองเรียนจบกับครอบครัวเช่นกัน  ครอบครัวของเคนไซ เป็นครอบครัวที่อบอุ่น      โดยเพราะแม่ที่เป็นคนไทย ดูแล การกิน การนอน และสอนมารยาทไทย และทำอาหารไทยให้ทาน ซึ่งพ่อชอบทานอาหารไทยมาก ทุกคนในบ้านจึงได้ทานอาหารเย็นด้วยกันตลอด  จนครอบครัวอื่นๆอิจฉาที่ครอบครัวนี้ช่างน่ารักเหลือเกิน  และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกินขึ้น เมื่อกลางดึกของคืนวันศุกร์    เสียงโทรศัทพ์ดังขึ้นหลายครั้ง  จนซากุตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลอย่างงัวเงีย เดินไปรับสายที่ห้องรับแขก   พอซากุวางสายโทรศัพท์ลง เขาถึงกับยืนอึ้งไปหลายนาที  กว่าจะตั้งสติได้    รีบไปเรียกคนใช้คนอื่นออกมา ให้ไปปลุกเคนไซเพื่อเดินทางไปชายทะเลอย่างรีบด่วน    

         ในรถขณะเดินทาง ซากุ เล่าให้เคนไซ ว่าเราต้องเดินทางไป โรงพยาบาชลบุรี เพราะ พ่อกับแม่ของเคนไซประสบอุบัติเหตุ รถชนขณะเดินทางกลับที่พัก  เคนไช ตกใจและนั่งมองออกไปนอกรถ  ในใจภาวนาขอให้พระคุ้มครองพ่อแม่  ซากุคอยพูดปลอบใจ  เมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาล ไปห้องไอซียู  คุณหมอให้นั่งรอ  จนกว่าหมดจะออกจากห้องมาแจ้งผลการรักษาและอาการของคนไข้

         โนรีเดินทางมากับแม่ที่โรงพยาบาล วันนี้เป็นเกิดของโนรี แม่พาโนรีมารับพ่อ  พ่อของโนรีเป็นคุณหมอประจำโรงพยาบาลชลบุรี  โนรีกับแม่เดินผ่านหน้าห้องไอซียู  หันไปมอง ชายวัยกลางคนนั่งกับเด็กหนุ่มน่าเศร้าๆเขาคงมาเฝ้าอาการคนไข้ที่อยู่ข้างในห้อง  โมรีคิดเพราะเห็นเป็นประจำ  ถ้ามาหาพ่อที่นี้มักจะเจอเหตุการณ์แบบนี้เสมอ  บ้างครั้งยังต้องคอยปลอบใจ ถ้าญาติมายืนร้องไห้คนเดี่ยวหน้าห้องไอซียู   ซึ่งพ่อก็บอกว่าให้โนรีไปปลอบเค้าหน่อย " พูดอะไรก็ได้ให้เขามีกำลังใจน่ะลูก ถือว่าเอาบุญ " พ่อบอก

        เมื่อไปถึงห้องพักของพ่อ ต้องนั่งรอคุณพ่อไปรักษาคนไข้ยังไม่กลับห้องพัก แม่นั่งดูทีวีรอ โมรีขอออกไปดูข้างนอก  เห็นเด็กหนุ่มเมื่อกี้ยังนั่งหน้าห้อง ส่วนชายอีกคนเดินวนไปมา  เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่คือเคนไซ  เคนไซหันไปมองตามเสียงเดิน  เห็นเด็กสาวผมยาวถักเปียสองข้าง ตากลมโตใสแป๋ว  ใส่ชุดกระโปรงยาวสีชมพู เหมือนลูกแง่  เคนไซหันกลับไปยังห้องไอซียู ไฟห้องยังเป็นสีแดง  พอหันมาอีกที ก็เห็นเด็กสาวเดินไปกับแม่และชายอีกคนซึ่งหน้าจะเป็นคนทำงานที่นี้ เคนไซคิดเช่นนั้น  เมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่  คุณหมอเดินออกมาจากห้อง  พร้อมบอกให้ญาติรีบเข้าไปหาคนไข้ด่วน  เคนไซและซากุรีบเข้าไปในห้องทันที  ขณะที่เคนไซกำลังตกอยู่ในภวัง  เค้าได้ยินเสียง ซากุ เรียกจนเค้าสะดุง  เขาจึงลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วเดินกลับไปตามเสียงนั้น