รักปาฏิหารย์

ครั้งหนึ่งที่โหยหาสิ่งมาเติมเต็มส่วนที่ขาด ความอบอุ่นที่โหยหาภายในจิตใจ
จนแล้วจนเล่าสิ่งที่ผ่านมา ก็เป็นได้แค่ภาพลวงตา
และแล้วสิ่งที่หวยหาก็ได้สนองกลับมาทำร้ายตน 
แต่แล้วแสงสว่างที่ไม่เคยพบเจอ สาดส่องเข้ามาภายในจิตใจ
จนก่อเกิดเป็นความรัก แม้จะไม่เคยสัมผัส แต่รับรู้จากภายใน
แม้จะไม่เคยพูดกล่าวออกมาเป็นเสียง แต่ยังรอด้วยความรักเสมอมา.......
 
เพิ่งหัดเขียนนะคะ เลยลงบทความเพี๊ยนไปนิด ดันเอาเนื้อหาไปเขียนในบทนำ ขอโทษนะคะ
   
  สายตาของชายวัยกลางคนจดจ่อไปที่ใบหน้าของเด็กสาวหน้าตาธรรมดาๆ 
อย่างไม่ลดละสายตา  ไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้มีอะไรกันนะที่ดึงเค้าได้มากขนาดนี้
ชายวัยกลางคนคิดในใจ  พลางคิดในใจว่าอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้..........
ท่ามกลางคืนและวันที่ผ่านพ้นไป  เขาสามารถรู้จักเด็กสาวคนนี้มากขึ้นและยิ่งรู้จัก  ก็ยิ่งหลงรักในความเป็นตัวตนของเธอ  เธอเป็นเด็กสาวที่แสนธรรมดาเหลือเกินไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัวที่สุดแสนจะเชย  ผมเพ้าที่ยุ่งเหยือง  ใบหน้าที่ไร้การแต่งเติม  แต่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตของเขาที่กินข้าวแกงตามข้างทางได้  ไม่เคยหวังสิ่งใดจากเขา  ในขณะที่เขาสามารถให้สื่งต่างๆกับเธอได้  และที่สำคัญเธอคือผู้หญิงที่สามารถเดินจับมือกับเขาไปไหนมาไหนโดยที่ไม่แคร์สายตาใครๆ  เนื่องจากอายุของเขาและเธอต่างกันมาก  แต่ในขณะที่ความรักของเขาและเธอกำลังเติบโตไปนั้นก็ต้องหยุดชะงักลง  เพราะความรักที่ลุงมีให้เธอมันชั่งมากและรวดเร็วเกินไปนั้น จนลืมไปว่าแม้เธอจะไม่รังเกลียดในความต่างวัยของเขาและเธอ แต่เพื่อนๆเธอกับไม่คิดเช่นนั้น  เมื่อเขาได้พูดจาในเรื่องที่ไม่สมควรกับเพื่อนของเธอ ทำให้เพื่อนๆของสายรุ้งมองว่าเค้าก็คือผู้ชายแก่ๆตัณหากลับ  ซึ่งเป็นเรื่องที่สายรุ้งพยายามมองข้ามมาตลอด แต่ที่สุดแล้วเธอก็ไม่สามารถมองข้ามเรื่องนี้ไปได้เมื่อเขาไม่ให้เกียรติเธอไม่เท่าไหร่  แต่เขากับไม่ให้เกียรติเพื่อนเธอนี่ซิ สำหับสายรุ้งแล้วเธอรังเกลียดผู้ชายที่ดูถูกผู้หญองเป็นที่สุด  สายรุ้งจึงให้อภัยเขาไม่ได้  ความรักของเธอและเขาจึงต้องจบภายในเวลาอันรวดเร็ว  ซึ่งถ้าเรื่องราวมันจบแค่นี้ก็คงจะดี  แต่เรื่องราวมันกับยิ่งเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆเมื่อลุงไม่ยอมเลิกลา  จนความรักครั้งนี้กลายเป็นความแค้นที่ไม่ต้องการให้ใครมีสิทธิ์ในตัวของสายรุ้งนอกจากเขาเพียงผู้เดียว
   " เธอจะเป็นความทรงภายในลมหายใจ........"  เสียงเพลงรอสายที่แสนคุ้นเคยของสายรุ้งดังขึ้น  สาวน้อยที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำงาน จึงต้องวิ่งมารับสาย
  "สวัสดีค่ะ"
  "รุ้งหรอ  ฟังลุงพูดก่อนได้ไหม"
  "ค่ะ มีอะไรก็ว่ามา" สายรุ้งพูดด้วยเสียงที่ไร้อารมณ์ เพราะเธอรู้ว่าลุงจะโทรมาทำไม  สาเหตุที่ทำให้เธอต้องเบื่อมากขนาดนี้  เพราะเขาคนนั้นไม่เคยจะพูดความจริงกับเธอเลยและพูดเอาดีเข้าตัวเองเสมอ  ไม่เคยยอมรับความจริงเลย  หรืออาจเป็นเพราะเค้าแก่เกินที่จะแก้นิสัยนี้ได้แล้วก็เป็นได้
  "ลุงไม่เคยทำอย่างนั้นเลยจริงๆนะ ลุงก็แค่พูดแต่ความจริง"  ชายวัยกลางคนพูดด้วยเสียงที่มั่นใจว่าเค้าเป็ฌนคนถูกแน่นอน
  "ลุงๆฟังนะคะ  สิ่งที่ลุงพูดมันคือการดูถูกเธอและเพื่อนของเธอนะ"
  การสนทนายาวนานขึ้นเรื่อยๆ  และเหมือนจะไม่มีวันจบสิ้น  สายรุ้งจึงจบบทสนทนาเพียงแค่ว่าจะวางแล้วนะ เพราะเธอไม่มีเวลาว่างที่จะมาฟังค่ำโกหกและไม่เคยมองความผิดของตัวเองเลย
 "ถ้าหนู ไม่คุยกับลุง ลุงจะโทรไปบอกแม่เราว่าเราหลอกลุง  ติ๊ดๆๆๆๆ" สายโทรศัพท์ถูกตัดทิ้งในขณะที่ลุงยังข่มขู่สายไม่จบ
  ในขณะนั้นเด็กสาวต้องรับภาระหนักทั้งการเรียนในปีสุดท้ายที่แสนจะวุ่นวายและการข่มขู่ต่างๆนาๆจากลุง