รักปาฏิหารย์

    เด็กสาวพร่ำร้องไห้ไม่หยุด  ภายในมุมๆเล็กๆของห้อง  เนื่องจากเรื่องร้ายๆที่เข้ามาในชีวิตของเธอมากมาย  มองไปทางไหนก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของสื่งมีชีวิตที่จะให้เธอระบายได้ว่าเธอเจออะไร แล้วเธอควรจะทำยังไงดี  เมื่อลุงแกทำอย่างที่ข่มขู่ไว้  เมื่อเขาเริ่มเข้าไปวุ่นวายในครอบครัวของเธอ  แต่ร้อยทั้งร้อยคนเป็นพ่อเป็นแม่ย่อมรู้ดีว่าลูกสาวที่เขาเลี้ยงมาเป็นคนอย่างไร  แต่ด้วยความเป็นห่วงหวังเพียงแค่ให้ลูกกลับมาอยู่ในอ้อมกอด  ในขณะที่สายรุ้งจะต้องทำงานในเสร็จภายในสองสามเดือนนี้ไม่สามารถกลับบ้านได้  เพราะการกลับบ้านของเธอหมายถึงเธอจะต้องหยุดอนาคตของเธอไว้เพียงเท่านี้  ความกดดันครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเหมือนกลับว่าทางข้างหน้าของเธอกำลังจะตันเพราะ รัก ที่เธอเลือกผิดในครั้งนี้

   สายรุ้งอยากคุย  อยากพูด อยากระบาย  ให้ซักคนฟังว่าเธอรู้สึกอย่างไร  เธอเครียดแค่ไหน  อยากมีใครซักคนที่รับฟังสิ่งที่เธอพบเจอ  เธอจึงหยิบโน๊ตบุ๊คที่อยู่ปลายเท้าของเธอมาเปิดและเข้าไปในโลกออนไลน์เพื่อฟังเพลงเพื่อปล่อยให้สมองได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  ในขณะเดียวกันก็อยากให้มีใครซักคนมารับฟังเธอบ้างก็คงจะดี  จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีใครเลยซักคนที่จะมารับฟังสิ่งที่เธอพูดมีแต่คนที่สนเฉพาะเรื่องของตัวเท่านั้น บางคนเข้ามาเหมือนจะพูดดี เหมือนจะเป็นห่วงเธอจริงๆ  แต่ที่แล้วก็เข้าไปเรื่องของตัวเองเพียงอย่างเดียว  แต่่สายรุ้งที่กำลังซึมเศร้าทำได้แค่เพียงเงียบ  คนเหล่านั้นจึงหายเงียบไปเมื่อรู้ว่าเธอไม่อาจตอบสนองความต้องการของเขาได้  สายรุ้งจึงเริ่มเบื่อและเมื่อกำลังคิดจะออกจากโลกออนไลน์เพื่อมาเผชิญความจริงนี้  เธอก็ได้เจอผู้ชายคนนึงที่กำลังสนทนากับผู้หญิงสุดสวยด้วยคำพูดที่เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายเขาจะพูดกับผู้หญิงแบบนี้  ในชีวิตเธอเจอแต่คนที่พูดจาหวานอมขมกลืนตลอด

  "เฮ้ยมึงทำไรว่ะ"

  "ไรคะ พูดจากับผู้หญิงดีๆหน่อยได้ไหมห๊า"

  สายรุ้งเห็นแบบนั้น  จึงรู้สึกอยากจะรู้จักกับคนๆนี้มากขึ้น  เธอจึงเข้ามาในโลกออนไลน์ทุกๆวัน  เพื่อที่จะได้รู้จักเขา วันแล้ววันเล่าเวลาของสายรุ้งและผู้ชายคนนั้นก็สวนืทางกันเรื่อยมาจนวันนึงที่เธอเห็นเขาจึงเรียบทักโดยไม่มันคิดเลยว่าเขาจะตอบเธอหรือไม่

  "เขาคงไม่อยากรู้จักเรามั้ง เราสวยก็ไม่สวย  ขนาดผู้หญิงสวยขนาดนั้นเขายังพูดจาแบบนั้น  แล้วกับเราล่ะเขาคงไม่มองเลยด้วยซ้ำล่ะมั้ง"  หญิงพลางคิดในใจกับสีหน้าจื่นๆกับความผิดหวัง

 "อืม มีไรว่ามา"

  "ดีคร่า"  สายรุ้งพิมตอบอย่างตื่นเต้น

 "ว่าไงเรา"

 "ป่าวคร่า" มือของสายรุ้งชุ่มไปด้วยเหงื่อในขณะที่สมองก็พยายามคิดคุยยังไงกับผู้ชายคนนี้  ส่วนมือก็พิมไปลบไปนานอยู่สามนาทีก็มีข้อความจากชายหนุ่มขึ้นมา

 "เธอใช่ๆคนๆเดียวกับที่ชั้ลเคยเห็นตอนนั้นไหม"  เด็กสาวหัวใจพองโตเพราะอย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าเธอยังอยู่ในสายตาของเขาบ้าง  แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี

"คร่า"

"มีไรว่ามา เดี๋ยวชั้ลจะนอนแล้ว"

"ไม่มีไรค่ะ"

  แม้จะอยากคุยอยากรู้จักแค่ไหน แต่สายรุ้งก็เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาๆคนนึงที่ไม่มีเสน่ห์เลยแม้แต่น้อย แม้แต่จะชวนเขาคุยเธอก็ยังไม่รู้จะคุยอะไร แล้วแบบนี้เขารึจะมาสนใจอะไรในตัวเธอได้ล่ะ

 แต่แล้วราวกับปาฏิหารย์เค้าคนนั้นที่เธออยากรู้จักกลับเป็นคนชวนเธอคุย 

"ฮ่าๆ ผู้ชายอะไรเนี่ยชั่งคุยเก่งจริงๆ"  สายรุ้งนึกในใจพร้อมกับอมยิ้ม

วันแล้ววันเล่าสายรุ้งและธีระก็สนิทสนมกันมากขึ้น ผ่านทางโลกออนไลน์

แต่พอเธอยิ่งรู้จักเขา ความต่างก็ยิ่งเกิดขึ้น ในเมื่อเขาสุดแสนจะเก่ง  หน้าที่การงานที่แสนเลิศหรู  คนรอบกายของเขาทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งเพียบพร้อมแล้วเธอล่ะจะเอาอะไรไปสู้กับสาวๆพวกนั้นได้

 หลายวันต่อมา 

เด็กสาวเดินเข้าห้องมาด้วยความเหนื่อยล้า  ร่างน้อยๆของเธอล้มลงบนเตียง เปลือกตาปิดสนิทด้วยความเหนื่อยเต็มทนกลับเรื่องราวที่เพิ่งผ่านไปในวันนี้

  เมื่อเช้า

  "ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ"

  "ฮัลโหล  เจ้ว่า" สายรุ้งรับสายโทรศัพท์เพื่อนสาวที่เธอเรียกแทนตัวเพื่อนสาวว่า เจ้

  "ป้า! ป้า! เมื่อกี้อาจารย์เอ๊ะ บอกว่าป้ากับเขาหลอกงานวิจัยกัน ไม่ป้า ก็เขา"  สายรุ้งถึงกับหน้าซีดเมื่ออยู่ๆเธอหรือเพื่อนถูกกล่าวหา

  "อืม ใจเย็นๆไว้นะ" สายรุ้งพยายามเตือนสติเพื่อนสาว

  "แล้วป้ายังโดนหามว่าไปถ่ายภาพโป๊ด้วย แถมเรื่องนี้เข้าที่ประชุมด้วยนะ"  ปิ่นเพื่อนสาวที่โทรมารายงานสายรุ้งพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

  หลังจากสิ้นสุดประโยคของปิ่น  สายรุ้งถึงกับเลือดขึ้นหน้าแต่ก็ต้องสงบสติอารมณ์  จากนั้นสายรุ้งก็รีบบึ่งไปหาเจ้าของเรื่องราวที่ก่อกวนเธอแต่เช้า