Love is all around me and us (DARAGON MINI STORY)

 
 
 
ALL ABOUT YOU
 
MY  LOVE. . . .
 
 
 
I Love you forever….
I went to kwon about you and you went to leaves for me.
I can’t to do it if I will tired.
 
ความรัก คำที่สามารถพูดออกไปได้ง่ายๆ แต่บางครั้งก็อยากที่จะเอ่ยมัน
ความรัก คำๆนี้ห่างหายไปเพียงเพื่อจะกลับมาอีกครั้ง
คำนั้นที่ทำให้ใจฉันสั่น
คำนั้นที่ทำให้ฉันยิ้มได้
แต่ดูเหมือนว่าฉันคงไม่สามารถสัมผัสมันได้อีกแล้ว
ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามปฎิเสธ พยายามไม่หลงรักแต่สุดท้าย
ความรักก็อยู่รอบๆตัวฉัน คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ความรัก บางครั้งก็ทำให้เราเกลียดชังแต่ก็ยังปรารถนาที่จะครอบครองมัน
ความรัก คำที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอมา แต่อยู่ๆบางครั้งมันก็หายไป
คำนั้นที่ทำให้ฉันต้องเจ็บ
คำนั้นที่ทำให้ฉันร้องไห้
ทำให้ฉันไม่อยากจะพบเจอกับมันอีก
ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามปฎิเสธ พยายามไม่หลงรักแต่สุดท้าย
ความรักก็อยู่รอบๆตัวฉัน คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
หากคุณอยากจะพบกับรักแท้
จงเชื่อมันในตัวเองแล้วมองในตัวตนของคุณ
และเมื่อคุณได้พบกับความรักนั้นแล้วก็อย่าปล่อยให้มันหลุดมือไป
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
เพียงแค่เชื่อมั่นแล้วความรักจะปรากฏอีกครั้งหนึ่ง
คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
 
 
 
“ฉันก้าวเดินพร้อมกับจังหวะเพลงรอบๆตัวของฉันด้วยเสียงดนตรีที่ไพเราะซึ่งฉันนั้นกำลังเต้นรำอย่างเริงร่างกับความทรงจำอันแสนงดงาม….SD”
“จงใช้เวลากับมันให้คุ้มกับช่วงความเวลาที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักให้คุ้มค่ากับการจากลาที่ไม่มีทางกลับมาเป็นดังเดิม…To G”
“เธอๆ…ทำไมเรื่องมันจบแบบนี้ล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะเธอ”
“แต่ทำไมมีแต่คนชอบเรื่องนี้อ่ะตัว..แต่ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ ^ ^ สนุกดี มีทั้ง รัก โกรธ  และการจากลา…ฉันแทบจะไม่เชื่อเลยน่ะว่าเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องจริงของผู้ประพันธ์ที่นำชีวิตของตัวเองมาแต่งแบบนี้นะ เก่งจัง”
“อ่าๆ..ไปกินไอศรีมกันเถอะ!!!!!”
“ไปสิตัวเธอ”
ฉันนั่งฟังบทสนทนาของคนทั่วไปที่กำลังวิพากษ์วิจารณ์เรื่องจริงที่นำมาเขียนสู่สายตาของผู้ชม นี้อาจจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเต้นรำอย่างหนึ่งที่เขาเคยสอนบทเรียนนั้นให้กับฉัน
ฉันเบือนหน้าหนีความจริงที่ว่า “ฉันยังมีเขาอยู่ข้างกายเสมอ” ฉันยังคงจดจำภาพวันวานแม้จะมีเขอะเขิลไปบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยกับการแสดงความรู้สึกที่แท้จริงจากก้นเบื้องของจิตใจนั้นขึ้นมา
 
เรื่องของฉันกับเขานั้นมีอยู่ว่า….
“อะไยอ่ะ..ให้ฉันกินอีกแล้วนายนิช่าง!!!!” ฉันเตรียมจะด่าเขาแต่แล้วก็ต้องหยุดลงเพียงเพราะว่าแม่ซานดาร่าแสนเย็นชานั้นเสียก่อน
“เลิกทะเลอะกันได้แล้ว!!!นี้คือคำสั่ง”
“คราฟผม ><” เสียงทุ้มๆดูทีจริงทีเล่นพูดขึ้นก่อนที่จะมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะอย่างช่วยไม่ได้
“จะให้ผมทำยังไงอ่ะ. . .ก็ทำไมแอลถึงไม่กินข้าวล่ะ??” เขาพูดจริงจังฉันจับคำพูดนั้นได้
“พี่จียงอ่า…เดี๋ยวแฟนพี่ก็งอนเอาหรอก >< แอลไม่เกี่ยวเลยน่ะ!!!”
“งั้นตอนนี้ก็เกี่ยวแล้วไงล่ะ..” เขาพูดเสียงอ่อนลง ทำไมกันน่ะทำไมฉันถึงหดหู่กับประโยคนี้จังน่ะ??
“อ่ะ..พี่ทั้งสองอ่ะอย่างอนกันน่ะ…คืนดีกันซะ..เดี๋ยวแอ๋วไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนแล้วกันนะ^ ^ ”
“แอล!!!”เขาพูดใส่รุ่นน้องเสียงดังก่อนที่จะดึงตัวเธอกลับมาที่เดิมอย่างหน้าตาย ก่อนที่เขาจะทันสบตาทั้งสองข้างของฉันฉันรีบหันรีหันขวาก่อนที่จะเสมองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทั้งตึงเครียดและก็อึดอัดมาก
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ”
“อืม” ผมออกปากตอบเธอไป
“อ่า..อ่ะ..ก็ได้ ทำไมพี่ถึงไม่คุยกับพี่ดาร่าล่ะค่ะ??”
“เรื่องของผู้ใหญ่น่า..เด็กอย่างเราไม่เกี่ยวน่ะ” ผมพูดพลางขยี้หัวเธออย่างแผ่วเบา
“ค่ะ..><”
 
DARA PART
 
ฉันบอกทั้งสองคนว่าจะไปเข้าห้องน้ำใกล้ๆแถวนี้แล้วจะกลับมาทีหลัง…ก่อนที่หัวของฉันจนั้นจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย..อยู่ๆความรู้สึกและน้ำตาที่มันอัดแน่นไปด้วยความทรงจำของฉันกับเขาก็ไหลลงมาอย่างรวดเร็ว ใช่สิค่ะฉันคงอยู่ทนสองคนนั้นหวานกันต่อหน้าต่อตาฉันไม่ไหวหรอกค่ะ ใช่สิค่ะฉันอิจฉาแอลค่ะฉันอิจฉาเธอที่ได้รับท่าทีที่อ่อนโยนของคนตรงหน้าที่ฉันเคยคาดหวังว่าสักครั้งเขาจะหันกลับมามองฉันบ้างและห่วงใยฉันบ้าง ถึงจะได้รับนามว่า “แฟน” แต่มันใช้ไม่ได้กับตัวปลอมอย่างฉันหรอกค่ะ เขามีตัวจริงอยู่แล้ว ฉันเองก็น่าจะรู้อยู่ทนโทแล้วแต่ทำไมหัวใจของฉันมันถึงยังยื้อความรักแบบนี้เอาไว้อยู่น่ะ ดาร่าเธอควรจะบอกเลิกเขาซะ เขาจะได้ไม่ลำบากใจไปมากกว่านี้ เวลาแสดงความรักกับแอลจะได้เป็นธรรมชาติไม่ต้องมาค่อยหลบๆซ่อนๆแล้วก็พาฉันเข้ามาเกี่ยวข้องอีกคน ฉันเป็นอีกคนที่ไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาตั้งแต่แรกแล้วและฉันก็เป็นอีกคนที่เวลาผ่านไปมากเท่าไรฉันก็ยิ่งาร่าสึกผิดมากกว่าเดิมและความผิดพลาดตั้งแต่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาจะนำพามาซึ่งหนทางสู่การเลิกราที่ตัวฉันเองต้องเจ็บปวดอย่างที่ตัวเองเคยเป็นมาแล้ว
 
10 นาทีผ่านไป
“อ่า…ทั้งสองคนอยู่นี้เองหรอกหรอ??” ฉันโผถามออกไปอย่างอารมณ์ดี
“พี่ดาร่าค่ะ..กาแฟลาเต้ค่ะ ^ ^” แอลพูดพลางยื่นแก้วกาแฟมาให้กับฉัน
“จร้า…แอล ><” ฉันไม่อยากผืนตัวเองต่อหน้าแอลเลย
“อ่ะ..พี่ดาร่านั่งตรงนี้น่ะ..แอลขอเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ แอลปวดมากๆเลยล่ะตอนนี้แอลไม่ไหวแล๊ว!!!!”
“จร้าๆ ^ ^” ฉันหันไปพูดกับแอลอย่างเป็นกันเองฉันไม่อยากจะให้เวลานี้มาถึงเวลาที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง
“….”
“….”
“จี…”
“อื้อ…” เสี่ยววินาทีเดียวกับที่ฉันได้สัมผัสกับริมฝีปากนั้น เขามอบมันมาให้ฉัน
“ผมขอโทษ” คำนั้นก็โผ่ลเข้ามาในสถาณการณ์แบบนี้
“จี…ฉัน…เรา…เออ”
“จี….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
 
30 นาทีผ่านไป
“หมอค่ะ หมอค่ะ ช่วยเขาด้วยเถอะค่ะ”
“ใจเย็นๆนะค่ะคุณ…ใจเย็นๆนะค่ะ”
“หมอค่ะ”ฉันลุกจากที่นั่งก่อนที่จะวิ่งไปหาหมอ
“จีเป็นไงบ้างค่ะ”
“จี แค่เจออากาศหนาวเฉยๆนะครับ”
“ค่ะ” ฉันดีใจมากๆเลยที่เขาไม่เป็นอะไรแต่แฟนตัวจริงเขาหายไปไหนแล้วล่ะ แอลไม่อยู่แถวนี้นิน่า
“ฉันขอไปเยี่ยมคนไข้ได้หรือเปล่าค่ะ”
“ครับ”
“จี…ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่ทีหลังหัดใส่เสื้อที่มันหนากว่านี้หน่อยน่ะจีว่าจะเตือนก่อนที่จะออกมาจากบ้านแล้วแต่เห็นนายเอาแต่ทำงานงกๆเลยไม่ได้บอกไป” ฉันพูดไปพลางร้องไห้ไป
“^ ^ ”
“นายยิ้ม..นายยิ้มให้ฉัน..ว่าแต่นายยิ้มทำไมอ่ะ??”
“ดาร่า..สัญญากับฉันก่อนได้ไหม…”
“หืม??”
“เธอจะมีแค่ฉันคนเดียวได้ไหม??”
“…..”
“…..”
“…..”
“ล้อเล่น น่าอย่าคิดจริงจังไปหน่อยเลยน่ะ”
“ถ้าฉันไม่อยู่ฉันฝากดูแลแอลด้วยน่ะ…ดาร่าอีกอย่างหนึ่งคือฉันชอบรอยยิ้มของเธอ ฉันขอแล้วกันน่ะทั้งริมฝีปากนั้นและทั้งตัวของเธอ” เขาพูดจบเขาก็กรากแขนฉันลงมาอยู่บนเตียง….เตียงผู้ป่วยTOT
“อื้อ…” ฉันไม่อาจต่อต้านกับรสชาตินี้ได้เลยสักครั้ง ทั้งนุ่ม ทั้งรู้สึกอบอุ่นราวกับกำลังได้โบยบินเป็นอิสระอีกครั้ง
“…ครับ..ที่รักอ่า…” ไม่ลืมคำนั้นที่ต้องแกล้งพูดออกไปทั้งที่เขาก็ไม่ได้เต็มใจจะพูดคำนี้
 
Kwon jiyang past
 
“แทยัง…ช่วยบอกดาร่าด้วยว่า แค่เจออากาศหนาวเฉยๆนะครับ ”
“จะดีหรอว่ะ เพื่อน??”
“อืม”
“ไอ้จี..แกน่าจะบอกความจริงไปน่ะ..แกน่ะ รักเธอ..และไม่อยากให้เธอต้องทุกข์ใจเรื่องของแกไปมากกว่าแกล้งเป็นแฟนกับน้อง…โอ๊ย!!!..ไอ้จีป่วยแล้วยังมาหยิกกันอีกนะ เดี๋ยวก็ปล่อยให้แกตายไปเลยซะหรอกว่ะ..ไอ้เพื่อนรัก”
“จี…แกยังอยู่ได้อีกแค่  2 …น่ะ”                                                                  
“อืม..เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสิน่ะ”
“ขอให้วันนี้หยุดเวลาได้นานเพิ่มขึ้นทีเถอะ..ขออะไรโง่ๆว่ะเราเนี่ย!!!”ผมฝืนยิ้มกับตัวเองก่อนที่เสียงประตูจะปิดลงพร้อมกับห้องสีขาวที่ได้กลิ่นคุ้นเคยอยู่ทุกวัน
“ดาร่า…ผมรักคุณ..ที่รัก” คำๆนี้มาจากหัวใจของคนๆนี้ที่ไม่มีดีอะไรจะมอบให้เลยนอกจากหัวใจอันเจ็บปวดที่ต้องทนเห็นข่าวทุกวันว่าวันๆแฟนสุดห่วงนั้นได้มีข่าวกับชายใดบ้างแล้วหัวใจของ้ขาก็เจ็บแปลบขึ้นามาทึกครั้ง
 
In present
 
“ขอนอนกอดทั้งคืนแทนหมอนข้างที่บ้านหน่อยได้ไหมอ่า….” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผวเบาและนิ่มนวนตามแบฉบับของเขาเอง
“เด็กไม่รู้จักโต!!!”
“น้า….” ลากเสียงอีกแล้วให้ตายเถอะฉันแพ้เสียงนี้
“อืม…”นั้นไงแพ้ใจตัวเองอีกแล้วซานดาร่า ปาร์ค
“ฉันชอบเธอน่ะ…”เสียงลมหายใจอันแผ่วเบาเป่าเส้นผมของฉันก่อนที่จะขยับริมฝีปากมาใกล้ๆพร้อมกับจุ๊บพิศที่หอมหวานไม่มีคำไหนจะบรรยายมากกว่านี้อีกแล้ว ฉันหลับไปพร้อมกับไออุ่นบนแผงอกของเขาหรือของเจ้าเด็กจอมซนที่ไม่ยอมโตซักที
นานเท่าไรไม่รู้..รู้แต่ว่าอยากหยุดเวลานี้ให้นานๆเท่าที่จะทำได้ แต่ก็รู้ตัวอีกทีก็โง่สิ้นดีเมื่อทุกอย่างที่หวาดหวังเอาไว้นั้นกำลังจะดับสิ้นทุกสิ้นที่ฉันรักไปอย่างยากที่จะลืมเลือนได้ลง
“จี…ตี๊ด………….”
“หมอเสียใจด้วยครับ..คนไข้ได้เสียชีวิตแล้วครับ”
“หมอฮึก..เมื่อวานเขายังฮึก..เขายังปกติอยู่เลย.แต่ทำไม….”
“หมอโกหก… หมอโกหก…” น้ำตามากมายไหลอาบแก้มของเธอทั้งสองข้างพลางคิดว่าเวลาที่ได้อยู่กับเขาทำไมมันถึงได้สั้นนัก…สั้นจนเธอไม่ได้บอกได้กล่าวคำๆนั้นที่ตั้งใจจะบอกเขาอีกครั้ง อยากจะตะโกนเหลือเกินตะโกนบอกกับเขาว่า “ฉันก็รักนายเหมือนกัน” ฮึก..ฮึก ด้วยเวลานี้คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการที่ฉันจะฝากความคิดแห่งนี้ไปกับสายลมยามที่พัดผ่านตัวแนไปมาให้สื่อไปถึงตัวของเขาด้วยเถิด…ขอร้องล่ะ…โปรดส่งความคิดนี้ไปให้ถึงเขาที…. “จียง…ฉันรักนาย”
“ตี๊ดๆ..”
“พี่ดาร่าค่ะ..แอล..เออ..แอล”
“แอล..แฟนแอล..แฟนของแอล”
“ค่ะ..พี่ดาร่า..ตั้งใจฟังที่แอลจะพูดกับพี่ดีๆนะค่ะ”แอลตัดบทสนทนาของฉัน
“พี่จียงเขาเป็นโรคหัวใจค่ะ…เขาเป็นมาตั้งแต่ยังเด็กๆซึ่งตอนนั้นครอบครัวของเรายากจนมากค่ะพี่จียงเลยไม่ได้รับการรักษาพยาบาลค่ะ..
จนถึงเวลาที่เขาไปสบายแล้วล่ะค่ะ..และมีอีกอย่างที่พี่ดาร่าสงสัยใช่ไหมค่ะ..สิ่งนั้นน่ะเรื่องที่ฉันกับพี่จียงน่ะ..เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของฉันค่ะ….ตี๊ด”
“จี..ทำไมนายไม่เคยบอกฉันเลยล่ะ…เรื่องแบบนี้ทำไมนาย”
“ดาร่า สัญญาของเรา”  อยู่ๆสมองของฉันก็ผุดนึกถึงเรื่องวันวานของเขาเต็มไปหมด ภึงแม้ว่ามันจะสวยงามมากเพียงใดแต่มันก็ไม่อาจจะหวนกลับคืนมาเป็นดังเดิมได้อีกแล้ว…ซึ่งนี้เป็นเรื่องจริงที่เราทั้งคู่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้…มันไม่อาจจะเต็มปากได้หรอกว่า “มันคือพรมลิขิต” แต่มันก็คือชะตากรรมของเราที่ทำร่วมกันมาน้อยนั้นเอง…ฉันกับนายต่อจากนี้ฉันจะเก็บความทรงจำที่มีค่าที่สุดของเราเอาไว้…หลับสบายเถอะ
ที่รัก…
 
“ถ้าฉันไม่อยู่ฉันฝากดูแลแอลด้วยน่ะ…ดาร่าอีกอย่างหนึ่งคือฉันชอบรอยยิ้มของเธอ ฉันขอแล้วกันน่ะทั้งริมฝีปากนั้นและทั้งตัวของเธอ”
 
“อื้อ..” ฉันช่วงชิงเอาริมฝีปากของชายตรงหน้าที่แสนซีด
“จี..ฝืนสิ..ทั้งหัวใจและตัวฉันเป็นของนาย..ฉันรักนาย..ฉันรักนายเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“จี..ฮึก..กลับ..กลับมาเถอะ”
“ ท้องฟ้า…ได้โปรดอย่าเพิ่งพลาดเราทั้งสองไปเลย..เราเพิ่งจะเข้าใจกัน..แต่ทำไมเรื่องของเรา..ถึงได้จบลงอย่างรวดเร็วแบบนี้ค่ะ…ฮึก..ฮึก..ฮึก..ฮึก”
“จี..ฉันรักนาย”
 
“ดาร่า…ผมรักคุณ..ที่รัก”
 
 
“ฉันก้าวเดินพร้อมกับจังหวะเพลงรอบๆตัวของฉันด้วยเสียงดนตรีที่ไพเราะซึ่งฉันนั้นกำลังเต้นรำอย่างเริงร่างกับความทรงจำอันแสนงดงาม….SD”
“จงใช้เวลากับมันให้คุ้มกับช่วงความเวลาที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักให้คุ้มค่ากับการจากลาที่ไม่มีทางกลับมาเป็นดังเดิม…To G”
 
“ถ้าหากคุณพบเจอและเชื่อมั่นในความรักครั้งนี้คุณจงอย่าปล่อยให้มันหลุดมือไป…แบบตัวของข้าพเจ้านี้เถิด”
 
หากคุณอยากจะพบกับรักแท้
จงเชื่อมันในตัวเองแล้วมองในตัวตนของคุณ
และเมื่อคุณได้พบกับความรักนั้นแล้วก็อย่าปล่อยให้มันหลุดมือไป
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
เพียงแค่เชื่อมั่นแล้วความรักจะปรากฏอีกครั้งหนึ่ง
คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
 
“THE END”