Love is all around me and us (DARAGON MINI STORY)
เขียนโดย 
minty_minty_sinsay
วันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 24 มีนาคม พ.ศ. 2556 20.53 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) Love is all around me and us (DARAGON MINI STORY)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ALL ABOUT YOU
MY LOVE. . . .
I Love you forever….
I went to kwon about you and you went to leaves for me.
I can’t to do it if I will tired.
ความรัก คำที่สามารถพูดออกไปได้ง่ายๆ แต่บางครั้งก็อยากที่จะเอ่ยมัน
ความรัก คำๆนี้ห่างหายไปเพียงเพื่อจะกลับมาอีกครั้ง
คำนั้นที่ทำให้ใจฉันสั่น
คำนั้นที่ทำให้ฉันยิ้มได้
แต่ดูเหมือนว่าฉันคงไม่สามารถสัมผัสมันได้อีกแล้ว
ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามปฎิเสธ พยายามไม่หลงรักแต่สุดท้าย
ความรักก็อยู่รอบๆตัวฉัน คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ความรัก บางครั้งก็ทำให้เราเกลียดชังแต่ก็ยังปรารถนาที่จะครอบครองมัน
ความรัก คำที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอมา แต่อยู่ๆบางครั้งมันก็หายไป
คำนั้นที่ทำให้ฉันต้องเจ็บ
คำนั้นที่ทำให้ฉันร้องไห้
ทำให้ฉันไม่อยากจะพบเจอกับมันอีก
ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามปฎิเสธ พยายามไม่หลงรักแต่สุดท้าย
ความรักก็อยู่รอบๆตัวฉัน คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
หากคุณอยากจะพบกับรักแท้
จงเชื่อมันในตัวเองแล้วมองในตัวตนของคุณ
และเมื่อคุณได้พบกับความรักนั้นแล้วก็อย่าปล่อยให้มันหลุดมือไป
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
เพียงแค่เชื่อมั่นแล้วความรักจะปรากฏอีกครั้งหนึ่ง
คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
“ฉันก้าวเดินพร้อมกับจังหวะเพลงรอบๆตัวของฉันด้วยเสียงดนตรีที่ไพเราะซึ่งฉันนั้นกำลังเต้นรำอย่างเริงร่างกับความทรงจำอันแสนงดงาม….SD”
“จงใช้เวลากับมันให้คุ้มกับช่วงความเวลาที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักให้คุ้มค่ากับการจากลาที่ไม่มีทางกลับมาเป็นดังเดิม…To G”
“เธอๆ…ทำไมเรื่องมันจบแบบนี้ล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะเธอ”
“แต่ทำไมมีแต่คนชอบเรื่องนี้อ่ะตัว..แต่ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ ^ ^ สนุกดี มีทั้ง รัก โกรธ และการจากลา…ฉันแทบจะไม่เชื่อเลยน่ะว่าเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องจริงของผู้ประพันธ์ที่นำชีวิตของตัวเองมาแต่งแบบนี้นะ เก่งจัง”
“อ่าๆ..ไปกินไอศรีมกันเถอะ!!!!!”
“ไปสิตัวเธอ”
ฉันนั่งฟังบทสนทนาของคนทั่วไปที่กำลังวิพากษ์วิจารณ์เรื่องจริงที่นำมาเขียนสู่สายตาของผู้ชม นี้อาจจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเต้นรำอย่างหนึ่งที่เขาเคยสอนบทเรียนนั้นให้กับฉัน
ฉันเบือนหน้าหนีความจริงที่ว่า “ฉันยังมีเขาอยู่ข้างกายเสมอ” ฉันยังคงจดจำภาพวันวานแม้จะมีเขอะเขิลไปบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยกับการแสดงความรู้สึกที่แท้จริงจากก้นเบื้องของจิตใจนั้นขึ้นมา
เรื่องของฉันกับเขานั้นมีอยู่ว่า….
“อะไยอ่ะ..ให้ฉันกินอีกแล้วนายนิช่าง!!!!” ฉันเตรียมจะด่าเขาแต่แล้วก็ต้องหยุดลงเพียงเพราะว่าแม่ซานดาร่าแสนเย็นชานั้นเสียก่อน
“เลิกทะเลอะกันได้แล้ว!!!นี้คือคำสั่ง”
“คราฟผม ><” เสียงทุ้มๆดูทีจริงทีเล่นพูดขึ้นก่อนที่จะมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะอย่างช่วยไม่ได้
“จะให้ผมทำยังไงอ่ะ. . .ก็ทำไมแอลถึงไม่กินข้าวล่ะ??” เขาพูดจริงจังฉันจับคำพูดนั้นได้
“พี่จียงอ่า…เดี๋ยวแฟนพี่ก็งอนเอาหรอก >< แอลไม่เกี่ยวเลยน่ะ!!!”
“งั้นตอนนี้ก็เกี่ยวแล้วไงล่ะ..” เขาพูดเสียงอ่อนลง ทำไมกันน่ะทำไมฉันถึงหดหู่กับประโยคนี้จังน่ะ??
“อ่ะ..พี่ทั้งสองอ่ะอย่างอนกันน่ะ…คืนดีกันซะ..เดี๋ยวแอ๋วไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนแล้วกันนะ^ ^ ”
“แอล!!!”เขาพูดใส่รุ่นน้องเสียงดังก่อนที่จะดึงตัวเธอกลับมาที่เดิมอย่างหน้าตาย ก่อนที่เขาจะทันสบตาทั้งสองข้างของฉันฉันรีบหันรีหันขวาก่อนที่จะเสมองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทั้งตึงเครียดและก็อึดอัดมาก
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ”
“อืม” ผมออกปากตอบเธอไป
“อ่า..อ่ะ..ก็ได้ ทำไมพี่ถึงไม่คุยกับพี่ดาร่าล่ะค่ะ??”
“เรื่องของผู้ใหญ่น่า..เด็กอย่างเราไม่เกี่ยวน่ะ” ผมพูดพลางขยี้หัวเธออย่างแผ่วเบา
“ค่ะ..><”
DARA PART
ฉันบอกทั้งสองคนว่าจะไปเข้าห้องน้ำใกล้ๆแถวนี้แล้วจะกลับมาทีหลัง…ก่อนที่หัวของฉันจนั้นจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย..อยู่ๆความรู้สึกและน้ำตาที่มันอัดแน่นไปด้วยความทรงจำของฉันกับเขาก็ไหลลงมาอย่างรวดเร็ว ใช่สิค่ะฉันคงอยู่ทนสองคนนั้นหวานกันต่อหน้าต่อตาฉันไม่ไหวหรอกค่ะ ใช่สิค่ะฉันอิจฉาแอลค่ะฉันอิจฉาเธอที่ได้รับท่าทีที่อ่อนโยนของคนตรงหน้าที่ฉันเคยคาดหวังว่าสักครั้งเขาจะหันกลับมามองฉันบ้างและห่วงใยฉันบ้าง ถึงจะได้รับนามว่า “แฟน” แต่มันใช้ไม่ได้กับตัวปลอมอย่างฉันหรอกค่ะ เขามีตัวจริงอยู่แล้ว ฉันเองก็น่าจะรู้อยู่ทนโทแล้วแต่ทำไมหัวใจของฉันมันถึงยังยื้อความรักแบบนี้เอาไว้อยู่น่ะ ดาร่าเธอควรจะบอกเลิกเขาซะ เขาจะได้ไม่ลำบากใจไปมากกว่านี้ เวลาแสดงความรักกับแอลจะได้เป็นธรรมชาติไม่ต้องมาค่อยหลบๆซ่อนๆแล้วก็พาฉันเข้ามาเกี่ยวข้องอีกคน ฉันเป็นอีกคนที่ไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาตั้งแต่แรกแล้วและฉันก็เป็นอีกคนที่เวลาผ่านไปมากเท่าไรฉันก็ยิ่งาร่าสึกผิดมากกว่าเดิมและความผิดพลาดตั้งแต่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาจะนำพามาซึ่งหนทางสู่การเลิกราที่ตัวฉันเองต้องเจ็บปวดอย่างที่ตัวเองเคยเป็นมาแล้ว
10 นาทีผ่านไป
“อ่า…ทั้งสองคนอยู่นี้เองหรอกหรอ??” ฉันโผถามออกไปอย่างอารมณ์ดี
“พี่ดาร่าค่ะ..กาแฟลาเต้ค่ะ ^ ^” แอลพูดพลางยื่นแก้วกาแฟมาให้กับฉัน
“จร้า…แอล ><” ฉันไม่อยากผืนตัวเองต่อหน้าแอลเลย
“อ่ะ..พี่ดาร่านั่งตรงนี้น่ะ..แอลขอเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ แอลปวดมากๆเลยล่ะตอนนี้แอลไม่ไหวแล๊ว!!!!”
“จร้าๆ ^ ^” ฉันหันไปพูดกับแอลอย่างเป็นกันเองฉันไม่อยากจะให้เวลานี้มาถึงเวลาที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง
“….”
“….”
“จี…”
“อื้อ…” เสี่ยววินาทีเดียวกับที่ฉันได้สัมผัสกับริมฝีปากนั้น เขามอบมันมาให้ฉัน
“ผมขอโทษ” คำนั้นก็โผ่ลเข้ามาในสถาณการณ์แบบนี้
“จี…ฉัน…เรา…เออ”
“จี….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
30 นาทีผ่านไป
“หมอค่ะ หมอค่ะ ช่วยเขาด้วยเถอะค่ะ”
“ใจเย็นๆนะค่ะคุณ…ใจเย็นๆนะค่ะ”
“หมอค่ะ”ฉันลุกจากที่นั่งก่อนที่จะวิ่งไปหาหมอ
“จีเป็นไงบ้างค่ะ”
“จี แค่เจออากาศหนาวเฉยๆนะครับ”
“ค่ะ” ฉันดีใจมากๆเลยที่เขาไม่เป็นอะไรแต่แฟนตัวจริงเขาหายไปไหนแล้วล่ะ แอลไม่อยู่แถวนี้นิน่า
“ฉันขอไปเยี่ยมคนไข้ได้หรือเปล่าค่ะ”
“ครับ”
“จี…ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่ทีหลังหัดใส่เสื้อที่มันหนากว่านี้หน่อยน่ะจีว่าจะเตือนก่อนที่จะออกมาจากบ้านแล้วแต่เห็นนายเอาแต่ทำงานงกๆเลยไม่ได้บอกไป” ฉันพูดไปพลางร้องไห้ไป
“^ ^ ”
“นายยิ้ม..นายยิ้มให้ฉัน..ว่าแต่นายยิ้มทำไมอ่ะ??”
“ดาร่า..สัญญากับฉันก่อนได้ไหม…”
“หืม??”
“เธอจะมีแค่ฉันคนเดียวได้ไหม??”
“…..”
“…..”
“…..”
“ล้อเล่น น่าอย่าคิดจริงจังไปหน่อยเลยน่ะ”
“ถ้าฉันไม่อยู่ฉันฝากดูแลแอลด้วยน่ะ…ดาร่าอีกอย่างหนึ่งคือฉันชอบรอยยิ้มของเธอ ฉันขอแล้วกันน่ะทั้งริมฝีปากนั้นและทั้งตัวของเธอ” เขาพูดจบเขาก็กรากแขนฉันลงมาอยู่บนเตียง….เตียงผู้ป่วยTOT
“อื้อ…” ฉันไม่อาจต่อต้านกับรสชาตินี้ได้เลยสักครั้ง ทั้งนุ่ม ทั้งรู้สึกอบอุ่นราวกับกำลังได้โบยบินเป็นอิสระอีกครั้ง
“…ครับ..ที่รักอ่า…” ไม่ลืมคำนั้นที่ต้องแกล้งพูดออกไปทั้งที่เขาก็ไม่ได้เต็มใจจะพูดคำนี้
Kwon jiyang past
“แทยัง…ช่วยบอกดาร่าด้วยว่า แค่เจออากาศหนาวเฉยๆนะครับ ”
“จะดีหรอว่ะ เพื่อน??”
“อืม”
“ไอ้จี..แกน่าจะบอกความจริงไปน่ะ..แกน่ะ รักเธอ..และไม่อยากให้เธอต้องทุกข์ใจเรื่องของแกไปมากกว่าแกล้งเป็นแฟนกับน้อง…โอ๊ย!!!..ไอ้จีป่วยแล้วยังมาหยิกกันอีกนะ เดี๋ยวก็ปล่อยให้แกตายไปเลยซะหรอกว่ะ..ไอ้เพื่อนรัก”
“จี…แกยังอยู่ได้อีกแค่ 2 …น่ะ”
“อืม..เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสิน่ะ”
“ขอให้วันนี้หยุดเวลาได้นานเพิ่มขึ้นทีเถอะ..ขออะไรโง่ๆว่ะเราเนี่ย!!!”ผมฝืนยิ้มกับตัวเองก่อนที่เสียงประตูจะปิดลงพร้อมกับห้องสีขาวที่ได้กลิ่นคุ้นเคยอยู่ทุกวัน
“ดาร่า…ผมรักคุณ..ที่รัก” คำๆนี้มาจากหัวใจของคนๆนี้ที่ไม่มีดีอะไรจะมอบให้เลยนอกจากหัวใจอันเจ็บปวดที่ต้องทนเห็นข่าวทุกวันว่าวันๆแฟนสุดห่วงนั้นได้มีข่าวกับชายใดบ้างแล้วหัวใจของ้ขาก็เจ็บแปลบขึ้นามาทึกครั้ง
In present
“ขอนอนกอดทั้งคืนแทนหมอนข้างที่บ้านหน่อยได้ไหมอ่า….” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผวเบาและนิ่มนวนตามแบฉบับของเขาเอง
“เด็กไม่รู้จักโต!!!”
“น้า….” ลากเสียงอีกแล้วให้ตายเถอะฉันแพ้เสียงนี้
“อืม…”นั้นไงแพ้ใจตัวเองอีกแล้วซานดาร่า ปาร์ค
“ฉันชอบเธอน่ะ…”เสียงลมหายใจอันแผ่วเบาเป่าเส้นผมของฉันก่อนที่จะขยับริมฝีปากมาใกล้ๆพร้อมกับจุ๊บพิศที่หอมหวานไม่มีคำไหนจะบรรยายมากกว่านี้อีกแล้ว ฉันหลับไปพร้อมกับไออุ่นบนแผงอกของเขาหรือของเจ้าเด็กจอมซนที่ไม่ยอมโตซักที
นานเท่าไรไม่รู้..รู้แต่ว่าอยากหยุดเวลานี้ให้นานๆเท่าที่จะทำได้ แต่ก็รู้ตัวอีกทีก็โง่สิ้นดีเมื่อทุกอย่างที่หวาดหวังเอาไว้นั้นกำลังจะดับสิ้นทุกสิ้นที่ฉันรักไปอย่างยากที่จะลืมเลือนได้ลง
“จี…ตี๊ด………….”
“หมอเสียใจด้วยครับ..คนไข้ได้เสียชีวิตแล้วครับ”
“หมอฮึก..เมื่อวานเขายังฮึก..เขายังปกติอยู่เลย.แต่ทำไม….”
“หมอโกหก… หมอโกหก…” น้ำตามากมายไหลอาบแก้มของเธอทั้งสองข้างพลางคิดว่าเวลาที่ได้อยู่กับเขาทำไมมันถึงได้สั้นนัก…สั้นจนเธอไม่ได้บอกได้กล่าวคำๆนั้นที่ตั้งใจจะบอกเขาอีกครั้ง อยากจะตะโกนเหลือเกินตะโกนบอกกับเขาว่า “ฉันก็รักนายเหมือนกัน” ฮึก..ฮึก ด้วยเวลานี้คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการที่ฉันจะฝากความคิดแห่งนี้ไปกับสายลมยามที่พัดผ่านตัวแนไปมาให้สื่อไปถึงตัวของเขาด้วยเถิด…ขอร้องล่ะ…โปรดส่งความคิดนี้ไปให้ถึงเขาที…. “จียง…ฉันรักนาย”
“ตี๊ดๆ..”
“พี่ดาร่าค่ะ..แอล..เออ..แอล”
“แอล..แฟนแอล..แฟนของแอล”
“ค่ะ..พี่ดาร่า..ตั้งใจฟังที่แอลจะพูดกับพี่ดีๆนะค่ะ”แอลตัดบทสนทนาของฉัน
“พี่จียงเขาเป็นโรคหัวใจค่ะ…เขาเป็นมาตั้งแต่ยังเด็กๆซึ่งตอนนั้นครอบครัวของเรายากจนมากค่ะพี่จียงเลยไม่ได้รับการรักษาพยาบาลค่ะ..
จนถึงเวลาที่เขาไปสบายแล้วล่ะค่ะ..และมีอีกอย่างที่พี่ดาร่าสงสัยใช่ไหมค่ะ..สิ่งนั้นน่ะเรื่องที่ฉันกับพี่จียงน่ะ..เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของฉันค่ะ….ตี๊ด”
“จี..ทำไมนายไม่เคยบอกฉันเลยล่ะ…เรื่องแบบนี้ทำไมนาย”
“ดาร่า สัญญาของเรา” อยู่ๆสมองของฉันก็ผุดนึกถึงเรื่องวันวานของเขาเต็มไปหมด ภึงแม้ว่ามันจะสวยงามมากเพียงใดแต่มันก็ไม่อาจจะหวนกลับคืนมาเป็นดังเดิมได้อีกแล้ว…ซึ่งนี้เป็นเรื่องจริงที่เราทั้งคู่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้…มันไม่อาจจะเต็มปากได้หรอกว่า “มันคือพรมลิขิต” แต่มันก็คือชะตากรรมของเราที่ทำร่วมกันมาน้อยนั้นเอง…ฉันกับนายต่อจากนี้ฉันจะเก็บความทรงจำที่มีค่าที่สุดของเราเอาไว้…หลับสบายเถอะ
ที่รัก…
“ถ้าฉันไม่อยู่ฉันฝากดูแลแอลด้วยน่ะ…ดาร่าอีกอย่างหนึ่งคือฉันชอบรอยยิ้มของเธอ ฉันขอแล้วกันน่ะทั้งริมฝีปากนั้นและทั้งตัวของเธอ”
“อื้อ..” ฉันช่วงชิงเอาริมฝีปากของชายตรงหน้าที่แสนซีด
“จี..ฝืนสิ..ทั้งหัวใจและตัวฉันเป็นของนาย..ฉันรักนาย..ฉันรักนายเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“จี..ฮึก..กลับ..กลับมาเถอะ”
“ ท้องฟ้า…ได้โปรดอย่าเพิ่งพลาดเราทั้งสองไปเลย..เราเพิ่งจะเข้าใจกัน..แต่ทำไมเรื่องของเรา..ถึงได้จบลงอย่างรวดเร็วแบบนี้ค่ะ…ฮึก..ฮึก..ฮึก..ฮึก”
“จี..ฉันรักนาย”
“ดาร่า…ผมรักคุณ..ที่รัก”
“ฉันก้าวเดินพร้อมกับจังหวะเพลงรอบๆตัวของฉันด้วยเสียงดนตรีที่ไพเราะซึ่งฉันนั้นกำลังเต้นรำอย่างเริงร่างกับความทรงจำอันแสนงดงาม….SD”
“จงใช้เวลากับมันให้คุ้มกับช่วงความเวลาที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักให้คุ้มค่ากับการจากลาที่ไม่มีทางกลับมาเป็นดังเดิม…To G”
“ถ้าหากคุณพบเจอและเชื่อมั่นในความรักครั้งนี้คุณจงอย่าปล่อยให้มันหลุดมือไป…แบบตัวของข้าพเจ้านี้เถิด”
หากคุณอยากจะพบกับรักแท้
จงเชื่อมันในตัวเองแล้วมองในตัวตนของคุณ
และเมื่อคุณได้พบกับความรักนั้นแล้วก็อย่าปล่อยให้มันหลุดมือไป
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
คุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
เพียงแค่เชื่อมั่นแล้วความรักจะปรากฏอีกครั้งหนึ่ง
คุณสามารถได้มันมาตลอดเวลาแต่ก็สามารถเสียมันไปได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถพบกับความรักของคุณได้
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าคุณจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
“THE END”
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
