กาลครั้งหนึ่ง…ความรัก

 ปลายปากกาของชายชราจรดลงบนหน้ากระดาษของไดอารี่เล่มหนา ภายใต้ความสว่างของแสงไฟที่สะรั่วๆในห้องนอนของบ้านหลังใหญ่ พร้อมกับกลิ่นไอของสายฝนที่กำลังโปรยปลายลงมาปรอยๆ มันทำให้เขาหวนกลับไปคิดถึงเรื่องราวในอดีต ชายชราเล่าผ่านปลายปากกาของเขาว่า...            เรื่องราวมันได้เริ่มต้นขึ้น ที่ ป้ายรถเมย์โทรมๆแห่งหนึ่ง ในยามราตรีที่เงียบเหงา มีเพียงเสียง ก๊อกแก๊ก ของลม ที่พัดให้ข้าวของกระทบกัน และเสียงรถยนตร์ ที่วิ่งผ่านไปมาเพียงไม่กี่คันเท่านั้น มันดูเหมือนจะเป็นวันที่แสนสุดจะโชคร้ายของโต้งเด็กหนุ่มซื่อบื้อไปเสียแล้วที่รถเมย์คันสุดท้ายเพิ่งจะออกไปเพียงไม่กี่นาทีก่อนที่เขาจะมาถึงโดยที่เขาเองยังไม่รู้ตัวเลย แต่ก็คงเป็นเพราะแว่นสายตาที่มันล่วงล่นลงพื้นในวินาทีนั้น ที่ทำให้วันที่เกือบจะโชคร้ายกลับกลายเป็นวันที่วิเศษสุด โดยที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน....ในขณะที่โต้งนั่งคลำหาแว่นตาที่ร่วงหล่นอยู่นั้น หญิงสาวที่เพิ่งเดินผ่านมาก็ก้มลงเก็บแว่นตาขึ้นมาให้ "หานี้อยู่ใช่ไหม ?"  เธอพูดพร้อมกลับยื่นแว่นที่โต้งกำลังคลำหาอยู่มาให้"อ๋อ ใช่ๆ ขอบคุณนะครับ" โต้งตอบกลับพร้อมกับรับแว่นจากมือเธอโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่หยิบแว่นมาให้เป็นใคร เพราะความพล่ามัวของสายตาที่มันทำให้เขามองได้ไม่ถนัดนัก แต่ทันทีที่โต้งสวมใส่มัน ทำให้เขามองเห็นเธอชัดเจนยิ่งขึ้นโดยเฉพาะสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นก็คือเจน เขาไม่อาจจะละสายตาไปจากเธอได้เลย เธอช่างงดงามและมีเสน่ห์เกินกว่าผู้หญิงคนไหนๆที่โต้งเคยเห็น เขามองแต่เพียงใบหน้าของเธอตาไม่กระพริบ จนไม่ทันได้สังเกตมือของเจนที่ยื่นส่งมาให้ เพื่อหวังจะช่วยพะยุ่งให้โต้งลุกขึ้น"นาย นาย นินาย!! ลุกขึ้นซิ" เจนต้องร้องเรียก เพื่อให้สติของโต้งกลับคืนมา "อ่อ!!" โต้งสะดุ้งกับเสียงเรียกของเจน โต้งยื่นมือไปให้เจนแล้วลุกขึ้นตามความหวังดี ทั้งสองคนลุกขึ้นมาพร้อมกัน เจน มองหน้าโต้งแล้วยิ้มให้กับท่าทีของโต้งที่กำลังเขินอายเธออยู่จนสังเกตได้ "สายตาสั้นเท่าไหร่หรอ" เจนหันไปถามอย่างยิ้มแย้ม ในขณะที่โต้งได้แต่ก้มหน้าก้มตาตอบ "450 ครับ"สิ้นสุดคำตอบนั้นก็ทำให้ป้ายรถเมย์โทรมๆ แห่งนี้ เงียบลงไปครู่ใหญ่ มีแต่เพียงเสียงของหัวใจโต้งเท่านั้น ที่เต้นดังไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่โต้งจะตัดสินใจหันไปถามเจนเพื่อกลบเกลือนความเงียบสงัดนั้น "รอรถเมย์ อยู่หรอ" "ป่าวซะหน่อย ดึกป่านนี้แล้วไม่มีรถเมย์ให้รอแล้วล่ะ"เจนหันมาตอบ เมื่อโต้งได้ยินคำตอบก็ทำหน้าฉงนกับคำตอบ ที่ไม่ค่อยชัดเจนนัก "ก็หมายความว่า รถหมดแล้วไง" เจนอธิบาย"รถหมด!" โต้งตกใจกับคำตอบของเจน ทำให้เขาลืมตัวเงยหน้าขึ้นไปมองเจน โดยลืมความเขินอายเมื่อครู่ไปจนสนิทใจ "ใช่ซิ รถหมดแล้ว ไม่เห็นจะต้องตกใจเลย" "ก็ถ้ารถหมด แล้วเราจะกลับบ้านยังไงล่ะ" โต้งถามด้วยท่าทีรนราน "ก็เดินกลับไง" เจนตอบพร้อมกับเดินออกไปจากป้ายรถเมย์ ในขณะที่โต้งยังคงยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ "นิ รออะไรล่ะ มานี่ซิ"  เจนพูดพร้อมเดินกลับไปจูงมือโต้งให้เดินมาด้วยกัน .......................................................................           ทั้งสองคนเดินไปด้วยกันภายใต้แสงสีส้มนวลๆของไฟบนสะพานสูงที่กำลังส่องแสงสะท้อนลงไปในแม่น้ำจนเป็นแสงระยิบระยับราวกับดาวบนท้องฟ้ามันทำให้ถนนในยามค่ำคืนสายนี้ดูสวยและผิดแปลกไปจากยามกลางวันราวกับคนละสถานที่ เจน เดินนำหน้าโต้งมาด้วยท่าทีที่ร่าเริง ประดุจว่าที่แห่งนี้เป็นสวนดอกไม้ที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ไม่ต่างอะไรจากโต้งที่กำลังเดินตามหลังมา โต้งมองดูและชื่นชมกับความงามยามค่ำคืน ณ ที่แห่งนี้จนลืมเรื่องราวอันแสนเลวร้ายในตลอดวันที่ผ่านมา "สวยใช่ไหมล่ะ?" เสียงของเจนที่หันกลับมาถามโต้งอย่างร่าเริง "ใช่ สวย สวยมากเลยล่ะ อันที่จริงเราก็กลับทางนี้ทุกวันนะ แต่ไม่เคยเห็นวันไหนไม่สวยเท่าวันนี้เลย" โต้งทำท่าจะพร่ำต่อ แต่เจนที่เดินนำหน้าไป หันกลับมา จู่ๆ ใส่ "เงียบก่อน แล้วมาฟังอะไรนี่"เจนพูดจบแล้วรีบวิ่งไปที่ขอบสะพาน เธอสูดลมหายใจเหือกใหญ่ แล้วหลับตาพริ้ม เธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกลับบรรยากาศของแม่น้ำในยามค่ำคืน ก่อนที่โต้งจะมาขัดจังหวะแห่งความสุขนั้น "ฟังอะไรหรอ ไม่เห็นจะได้ยินเสียงอะไรเลย" เจนถอนหายใจแล้วตอบคำถามของโต้ง "ไม่ใช่เสียงแบบนั้น นายลองหลับตาสิ " โต้งทำหน้างุนงง เจนจึงเอามือไปปิดตาให้โต้งแล้วถามว่า "ได้ยินไหม" โต้งลืมตาขึ้น แล้วตอบ "ได้ยินซิ ปิดตานะไม่ได้ปิดหู จะไม่ได้ยินได้ยังไงล่ะ" โต้งตอบแบบซื่อๆ"ไม่ใช่! หมายถึงว่า ได้ยินเสียงของความสุขไหม ในใจเธอน่ะ..." โต้งยังคงงงกับคำพูดของเจน เจนจึงอธิบายต่อ "ก็เวลาที่เราปิดหู ปิดปาก ปิดตา แล้ว…เปิดใจออกให้กว้างๆน่ะ" เจนพูดพร้อมกับจับไปที่หัวใจของโต้งแล้วพูดต่อ"เราก็จะได้ยินเสียงของข้างในเนี้ย ลองฟังเสียงของหัวใจนายดูสิ ว่ามันบอกนายว่า มีความสุขไหม" โต้งหลับตาลงอีกครั้งแล้วตอบ "สุข…สุขมากเลยล่ะ" .......................................................................            สิ้นสุดกาลเวลาของดวงจันทร์ เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ณ โรงเรียนที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของผู้คน เอ็กซ์นั่งอยู่บนขอบหน้าต่างของห้องเรียน โดยมีโต้งนั่งอยู่บนเก้าอี้“จากที่กูฟังมึงเล่านะไอ้โต้ง กูสันนิฐานว่าที่มึงเจอเมื่อคืนเนี้ย ไม่เป็นผีก็คนบ้าแล้วล่ะ มึงลองคิดดูดิ คนดีๆที่ไหนจะออกมาเดินกับคนแปลกหน้าตอนดึกๆดื่นๆ ใครที่ไหนเขาทำกัน” เอ็กซ์พูดแสดงความคิดเห็นหลังจากได้ฟังเรื่องที่เกิดกับโต้งเมื่อคืนที่ผ่านมา ก่อนที่โต้งจะแย้ง “ก็ถ้าเป็นเป็นผีอย่างที่มึงว่า เธอก็คงเป็นผีที่น่ารักที่สุดแล้วล่ะ” โต้งพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “อืม หน้าหม้อนะมึงเนี้ย ว่าแต่…เธอคนนั้นของมึง เขาชื่ออะไรว่ะ” เอ็กซ์ถามพร้อมกับกระโดดจากขอบหน้าต่างมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆโต้ง เพื่อหวังจะฟังคำตอบแบบชัดๆ “เออ…คือ…กูก็ยังไม่รู้เลยว่ะ แต่! กูอยากเจอเขาอีกครั้ง มึงช่วยกูหน่อยนะ” “เออๆๆๆ  มีทางเดียวอ่ะ มึงต้องกลับไปในที่ ที่มึงเจอเขา แต่ก็ไม่แน่นะ เขาอาจจะไม่มาแล้วก็ได้” โต้งทำหน้าผิดหวังเมื่อได้ยินคำพูดของเอ็กซ์ “เห้ย! แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามึงจะไม่เจอนี่หว่า มึงเคยได้ยินไหม do  you believe in destiny ? มึงต้องเชื่อมั่น เรื่องของพรหมลิขิตน่ะ” เอ็กซ์พูดพร้อมกับตบที่บ่าโต้งเพื่อนรักเบาๆ