รักและรอคอย

จุดเริ่มต้น
 
          สวัสดีค่ะ ชื่อของฉันคือ อลิซ อาศัยในเมืองแห่งสายลม อายุ14ปี  ครอบครัวของฉันมีฐานะธรรมดา เมืองของ
เราสงบสุขมาตลอด พวกเราอาศัยอยู่กับมนุษย์ พวกเราเหล่าสายลมและมนุษย์เป็นปรปักษ์กับแม่มด มาตั้งแต่
ครั้งอดีตกาล ฉันอาศัยอยู่กับพี่สาวและแม่ น้อง พี่สาวฉันชื่อ มาเรีย อายุ20ปี แม่ของฉันชื่อ เอวิลอายุ 45 ปี น้องฉัน
อายุ 3 ขวบชื่อ เอาวิลย์
 ติ๊ง ติ๊ง~
เสียงระฆังดังขึ้น เหล่าชาวสายลมเตรียมของเพื่อรอรับ เหล่าชาวสายลม หรือ มนุษย์มาขายของ หรือ มาพักที่อยู่
อาศัย เหมือนตลาดการค้าทั่วๆไป
กิ๊ง~ กิ๊ง~
เสียงเปิดประตูดังจากข้างนอก บ้านของฉันทำเป็นบาร์และี่อยู่อาศัยชั่วคราว ของเหล่ามนุษย์และชาวสายลม
"ลูกพาลุกค้าไปห้อง 302 หน่อยจ๊า ! ^^"
นั่นคือเสียงของแม่ฉันเอง ฉันเดินไปที่เคาท์เตอร์ แล้วรับลูกกุญแจมาพร้อมกับ พูดว่า
"เชิญทางนี้ค่ะ"
ฉันพูดพร้อมโค้งคำนับตามมารยาที่พึงกระำทำ ฉันเดินนำหน้าลูกค้าแล้ว พาลูกค้าไปยังห้องที่จัดเตรียมไว้
ฉันเดินพาเข้าไปยังในห้อง แต่ฉันเดินตรงจะออกไปข้างนอก ฉันก็สะดุดกับคลุมของลูกค้าจนมัน คลุมตัวฉันจนมิด
ฉันพยายามจะตะเกียกตะกายออกจากผ้าคลุมผืนใหญ่ ฉันหันไปสบตาผู้เป็นเจ้าของ ตาของเขามีสีฟ้าประกายเหมื
อนดังสีทะเลสีน้ำเงินยามคืน ผิวขาวเนียนดังแป้งสีขาว ผมสีเทาระยิบดังดวงดาวส่องประกาย ฉันตกอยู่ในห่วงความ
ตกใจ พร้อมกับพยายามกลั้นความเขินอายไว้ ฉันหันหน้าพร้อมที่จะขอโทษ ฉันก็ต้องตกใจเมื่อพบกับสิ่งไม่ขาด
คิด ฉันเห็นปานผีเสื้อ ที่สลักบนแก้มขวาของเขา มันคือสัญลักษณ์ของเผ่าแม่มดป่า ที่จะคอยกลืนกินวิญญาณที
เข้าไป ก่อกวนในป่า แันพยายามจะตะโกนให้คนมาช่วย แต่เสียงของฉันก็เงียบไปเมื่อเขาพูดออกมาว่า
"ได้โปรด อย่าตะโกนเลย เราขอร้อง เราไม่ได้มาเพื่อจะมาทำร้ายใคร"
มันเป็นเสียงที่ทำให้ฉันรุ้สึกหยุดทุกอย่างเสียงอัน ไพเราะี่แสนเจ็บปวด มันทำให้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยเขา
ล้มมานั่งทับตัวฉันพร้อมทั้งพูดออกมาอย่างเศร้าสร้อย