รักและรอคอย

บทที่ 3 สู่การเดินทาง

      ฉันสบตาพ่อมดคนนี้ด้วยความกลัวและเขินอายไปพร้อมๆกัน ร่างกายที่สั่นระรัว ฉันเริ่มสงบสตือารมณ์แล้วบอก

กับเขาว่า

"คุณมาที่นี่ทำไม แล้วทำไมคุณต้องเดินทางล่ะ คุณมีจุดประสงค์กันแ่น่ค่ะ"

เขาทำหน้านิ่งแล้วค่อยๆลุกร่างกายของเขาออกไปจากร่างของฉัน  เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาราบนิ่ง มันทำให้ฉัน

คลายความกลัวออก ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มาทำร้ายคนแน่นอน  แต่เขามาทำอะไรล่ะ  ฉันลุกขึ้นยืนอย่างกล้าๆกลัว แต่

เพราะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอพ่อมดมันทำให้ฉันขาสั่น จนแทบไม่มีแรง ฉันเสียหลักด้วยความเคยชินฉันคว้าคอของ

เขาแล้วกอดเขาเพราะความเคยชิน ฉันหน้าแดง พอหันไปเขาทำสายตาตกใจ ฉันรีบผละเขาออกแล้วทำหน้าตาให้

ปกติที่สุด เขามองฉันแล้วคลี่ยิ้มพร้อมกับพูดว่า

"ฉันไม่เคยเจอคนอย่างเธอมาก่อน เธอเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวฉันแถมยังกอดฉํนด้วย^^"

"เปล่านะค่ะ! ฉํนแค่กลัวว่าตัวเองจะหล่นลงกับพื้น เลยคว้าเอาไว้เท่านั้น o///o"

"ยินดีที่ได้รู้จักฉัน สกายนะ"

"ค่ะฉันอลิซค่ะ"

ฉันแก้เขินโดยการเดินจะไปเปิดประตู แต่ฉันก็ต้องชะงักเขาเอามือมาดันไว้กับประตูฉันหันเข้าไปประชันหน้ากับเขา

อย่างตกใจ

"มะ..มีอะไรหรอค่ะู^^"

"เธอจะบอกเรื่องนี้กับคนอื่นหรือเปล่า"

"ไม่หรอกค่ะ"

เขาปล่อยมือออกจากบานประตูแล้วฉันก็ค่อยๆเดินออกไปตามปกติ

ผ่านไปหลายวัน(เหมือนโกหก)

ตึก ตึก ทึก ทึก เสียงผู้คนวิ่งกันอย่างวุ่นวาย ฉันวิ่งออกไปดู ฉันเห็นบ้านเมืองถูกเผาฉันวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อจะได้ดู

ครอบครัวของฉันเป็นยังไง ฉันวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อนหาแม่และน้องและพี่ของฉันทุกคนไม่อยู่ ฉันวิ่งไปทุกที่ที่

รู้จักฉันไม่เจอใคร

หมับ!

อยู่ดีๆก็มีคนเอาผ้าคลุมมาคลุมฉัน ฉันตกใจพยายามร้องขอความช่วยเหลือ ฉันหันไปเพื่อดูว่าเป็นใคร ปรากฏว่า

คนๆนั้นคือ สกาย ฉันรู้สึกอยากกอดเขามากเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ฉันเจอ ฉันหันไปถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นสกาย

กลับเงียบแล้วเขาก็อุ้มฉันไปยังป่านอกเมืองฉันมองดูบ้านเมืองที่ฉันเกิดด้วยความเศร้าและเสียใจฉัน ร้องไห้ภาย

ในอกของเขาเขาลูบหัวของฉัน และจ้องมองฉันด้วยความเสียใจเช่นกัน มันเป็นเหตุการ์ณไม่ขาดคิด ว่าจะเกิดใน

เมืองที่สงบเช่นนี้

"สกาย สกาย! พวกเราจะทำยังไงดี"

"อืม.. เธอต้องพักรักษาตัวก่อนเพราะร่างกายของเธอมีแต่บาดแผล เพราะฉะนั้นเธอไปอยู่ที่หมู่บ้านของแันก่อนล่ะ

กันนะ"

เขาพาฉันเข้าไปในป่า ฉันเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายเพราะฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว หมู่บ้าน

ของเขาเต็มไปด้วยแม่มดพ่อมด พวกเขาอยู่กันอย่างมีความสุข พอสกายเข้าไปในหมู่บ้านเด็กๆและทุกคนต่างพา

กันวิ่งมาหาอย่างดีใจ พวกเขาพูดคุยกับสกายมากมาย ระหว่างที่พวกเขาคุยกันคนในกลุ่มคนหนึ่งหันมาหาฉันแล้ว

ทำท่าตกใจ แล้วตะโกนออกไปดังๆว่า

"มนุษย์! มีมนุษย์มาพวกเราเตรียมโจมตี"

ฉันตกใจกลัวแต่ตอนนั้นฉันเป็นลมหมดสติไปเพราะฉันร้องไห้มามาก ฉันฝันว่าตัวเองใส่ชุดสีขาวยาวมาถึงเข่า

และเลยเข่าไปนิดๆ แล้วก็วิ่งตามเสียงคน ฉันลืมตาขึ้นฉันก็รุ้ว่าตัวเองนอนอยุ่บนเตียงและข้างๆเตียงก็มีสกายนอน

หลับอยู่ข้างๆแล้วกุมมือเอาไว้ ฉันไม่อยากนึกเลยแต่ในหัวของฉันมีแต่ภาพบ้านเมืองที่แสนสงบถูกเผา สกายเริ่ม

ลืมตาของตัวเองเมื่อมองเห็นฉันมีน้ำตาไหลออกมาที่ล่ะนิดก็เท่าหน้าอย่างกับเสียใจเ่ากันเลย ฉันหันไปหาเขาแล้ว

พูดว่า "สกายฉันควรจะทำยังไงดี"เขาเงียบและไม่ตอบอะไร เขาบอกให้ฉันร้องไห้เท่าที่อยากร้องเขาจะอยู่ข้างๆ

จนกว่าฉันจะพอ ฉันร้องไห้เป็นเวลาหลายชั่วโมง ร้องจนจะไม่มีน้ำตาให้ร้องแล้ว

                                                          ติดตามตอนต่อไปนะค่ะ