My Love & My Fiction

                หลังจากที่ทราบผลและทำการสอบสัมภาษณ์เสร็จสิ้นลงแล้ว นักศึกษาที่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็ต้องมาทำกิจกรรมต่างๆมากมายตามปกติซึ่งสำหรับมิลแล้วมันช่างเป็นสิ่งที่น่าเบื่อเสียเหลือเกินเพราะเขาเป็นคนค่อนข้างติดบ้านและไม่ชอบทำอะไรบ้าๆบอๆต่อหน้าคนอื่น  และวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่น่าเบื่อของมิล เขานั่งหน้ามุ่ยอยู่ในแถวกลุ่มผู้ชายที่ถูกแยกออกมาจากกลุ่มโดยรุ่นพี่ชาย และหลังจากที่ถูกถามด้วยคำถามมากมายแล้ว ในที่สุดก็มาถึงคำถามสุดท้ายที่มิลรอคอย

                “เอาล่ะ สำหรับคำถามสุดท้าย ผมขอถามว่า ใครคิดว่า หากมาที่นี่แล้วจะพบรักบ้างครับ?” สิ้นเสียงของรุ่นพี่กิจกรรม เหล่าผู้ชายหลายๆคนต่างรีบยกมือกัน เว้นเพียงแต่มิลคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่

                “ถามบ้าอะไรวะนั่น รักเรอะ ไร้สาระ จะเอามาทำร้ายตัวเองไปทำไม เรื่องน่ารังเกียจแบบนั้น” มิลพูดในใจขณะที่กำลังลุกขึ้นยืนพร้อมกับผู้ชายคนอื่นๆเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน

                ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาหลังจากที่มิลมาเข้าร่วมกิจกรรมช่วงปิดเทอมจนครบทั้งหมดแล้ว ในที่สุดก็มาถึงเวลาที่มหาวิทยาลัยเปิดภาคเรียน แต่การที่มิลไม่อยากเข้าร่วมกิจกรรมใดๆและไม่คิดอยู่หอพักอันแสนรกกับพี่ชายเพราะเขาเป็นคนไม่ชอบความรก ทำให้เขามีเพื่อนน้อยซึ่งสำหรับเขาแล้วมันใม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย แต่สุดท้ายจุดเปลี่ยนของชีวิตของเขาก็มาถึง !

                ช่วงเวลาพักเที่ยงของวันศุกร์เป็นช่วงเวลาที่โต๊ะในโรงอาหารจะถูกจองจนครบเร็วมากที่สุด มิลจึงตัดสินใจมานั่งตามลำพังที่โต๊ะยาวด้านนอกโรงอาหารแล้วหยิบNotebookเครื่องโปรดของเขาออกมาแล้วนั่งพิมพ์นิยายต่ออย่างสบายอารมณ์ แต่เมื่อยิ่งเข้าใกล้ฉากรักมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่ เขาก็เริ่มหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นเท่านั้น แต่ไม่นานนักเขาก็ต้องชะงักทันทีเมื่อมีเสียงของใครบางคนเรียกชื่อเขา

                “มิล” เด็กหนุ่มค่อยๆหันไปทางที่มาของเสียงแล้วได้เห็นแหวนเพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่เขารู้จัก กับเพื่อนของเธออีกห้าคนกำลังยืนมองมาที่เขา และเมื่อเขาหันไปแหวนก็รีบถามกลับมาอีกครั้ง

                “ไปหอสมุดกันมั้ย?” แหวนพูดด้วยเสียงห้าวๆตามแบบของเธอ ส่วนมิลแม้เขารู้ดีว่า ถ้าเขาตามไปเขาจะต้องมีอาการเกร็งอย่างแน่นอนเพราะเขาอยู่โรงเรียนชายล้วนมานานถึง 6 ปีและผู้หญิงที่เขาเคยคุยด้วยตลอด 6 ปีมาก็มีไม่ถึง 10 คน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เขามักจะเกร็งเวลาคุยกับผู้หญิงเว้นเพียงแหวนคนเดียวเท่านั้น แต่เมื่อเพื่อนเอ่ยปากชวน เขาก็ไม่อยากปฏิเสธ เขาพยักหน้าแล้วจัดการเก็บของอย่างรวดเร็วและเดินตามหลังกลุ่มแหวนไปติดๆ

เมื่อมาถึงหอสมุด แหวนเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ห่างจากโต๊ะอื่นๆที่ยังว่างอยู่ เมื่อกลุ่มของแหวนนั่งจนครบแล้ว มิลเลือกนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ห่างจากกลุ่มของแหวนคนอื่นๆ เขานั่งลงและนิ่งเงียบ พร้อมกับอาการเกร็งที่เกิดขึ้นจนเขาต้องใช้มือขวาบีบมือข้างซ้ายอย่างแรงเพื่อลดอาการเกร็งลง

                “อย่าเกร็งๆ” มิลพูดในใจเพื่อสั่งไม่ให้ตัวเองเกร็งโดยไม่สนใจคนรอบข้างเลย เขาค่อยๆมองไปรอบๆโต๊ะอย่างไม่มีเหตุผล ซึ่งภาพที่เขาเห็นคือ เพื่อนของแหวนกำลังคุยกันและส่งเสียงหัวเราะเบาๆอย่างสนุกสนาน โดยมีผู้หญิงอีกหนึ่งคนกำลังต่อหูฟังโทรศัพท์และไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่เพื่อนกำลังพูดนัก มิลค่อยๆหันหน้ากลับมาช้าๆ และทันใดนั้นเอง

                “จริงสิ ให้มิลพูดสิ” เสียงหวานๆของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านซ้ายของโต๊ะ มิลรีบหันไปยังที่มาของเสียงทันทีที่เขาได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อของเขา และภาพที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้นคือ หญิงสาวในวัยเดียวกับเขา ในชุดนักศึกษาคณะละคร ไว้ผมยาวสีบรอน ใบหน้าเรียวขาว กำลังยื่นหูฟังโทรศัพท์มาทางเขาพร้อมรอยยิ้มอันแสนหวานให้แก่เขา

                “มิล พูดว่า โทรหา แอม เหรอครับ?” หญิงสาวคนนั้นพูดเบาๆเกือบกระซิบเพื่อป้องกันไม่ให้คนที่กำลังถือสายรออยู่ได้ยิน แล้วยื่นหูฟังโทรศัพท์อันนั้นมาให้ใกล้ตัวมิลมากยิ่งขึ้น มิลเริ่มเกิดอาการเกร็งมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆด้วยความเขิน ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจนแทบจะเห็นได้ชัด เขาค่อยๆฝืนใจยิ้มออกมาอย่างยินดี แล้วรับหูฟังโทรศัพท์นั้นมาพร้อมกับที่เสียงหัวเราะของเพื่อนแหวนเงียบลง และหญิงสาวคนนั้นเริ่มยิ้มออกมาอยากนึกสนุก

                มิลค่อยยื่นหูฟังโทรศัพท์มือถือนั้นมาใกล้ๆเร็วฝีผาก แล้วพูดออกไปอย่างเร่งรีบ

                “โทรหา แอมเหรอครับ?” มิลพูดจบ แล้วรีบส่งยื่นหูฟังโทรศัพท์อันนั้นคืนสู่เจ้าของแล้วรีบก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย พร้อมกับที่ผู้หญิงทั้งหกที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นต่างพากันหัวเราะชอบใจ

                “ดีมาก มิล ขอบคุณนะ” หญิงสาวคนนั้นหันมาพูดบนหัวเราะแล้วยิ้มให้แก่เขา ก่อนจะหันกลับไป

                “อ้อม แกไปแกล้งเขาทำไม ดูหน้ามันแดงแล้วเนี่ย” แหวนพูดหยอกล้อเพื่อนแล้วหัวเราะออกมา

                มิลค่อยๆเหล่ตามองไปยังใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นอย่างไม่มีสาเหตุ พร้อมกับที่เขาเริ่มมีความรู้สึกแปลกบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึก …