My Love & My Fiction

ในบ้านอันเงียบงันหลังหนึ่ง มิล เด็กหนุ่มวัย 18 ปีกำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องโปรดของเขาเพื่อรอเวลา       ที่ผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเขาจะถูกประกาศออกมา ทั้งที่ความจริงแล้วช่วงเวลาใกล้มืดแบบนี้จะเป็นช่วงเวลาที่มิลจะชอบแต่งนิยายเพื่อสานฝันที่จะเป็นนักเขียนของเขาเพราะเป็นช่วงเวลาที่หัวของเขาจะโลดแล่นมากที่สุดแต่ในวันรอประกาศผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัย มันช่างเป็นบรรยากาศที่น่าลุ้นระทึกจนเขาคิดอะไรไม่ออก และหลังจากที่เขานั่งนิ่งรอคอยอยู่นาน จู่ๆโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ของเขาก็ดังขึ้น มิลยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมาแล้วมองดูชื่อของคนที่โทรเข้ามา แล้วได้เห็นว่าเป็นชื่อ นัท เพื่อนรักเพื่อนสนิทของเขา เขาจึงรีบกดรับทันที

“เฮ้ย มิล รีบเข้าเร็วผลออกมาแล้ว” ปลายสายรีบพูดด้วยเสียงอันดังด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับที่มิลรีบกดใส่รหัสต่างๆที่กำหนดลงไปในช่องว่าง ที่เว็บไซค์ประกาศผลที่ซึ่งเขาเปิดรอมาได้สักพักใหญ่แล้ว กำหนดมา แล้วรีบกดเข้าไปดูผลทันที

                “ขอทีเถอะนะ เป็นที่นี่เถอะนะ” มิลพูดขึ้นลอยๆเหมือนเป็นการอ้อนวอน ทั้งที่โดยปกติแล้วเขามักจะคิดว่า โชคชะตาไม่เคยตอบรับใครก็ตามที่ร้องขอ จากนั้นเขารีบกดเลื่อนหน้าต่างลงมาเพื่อดูผลอย่างรวดเร็ว และเมื่อเขาเห็นผลที่ออกมาชายหนุ่มถึงกับนั่งตาค้าง ตัวแข็งด้วยความตกใจ

                “อะไรกันวะ” ชายหนุ่มอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเขาเห็นผลสอบเขียนเอาไว้ว่า เขาสามารถสอบเข้ามหาวิทมยาลัยที่เขาไม่เคยคิดว่าทั้งชีวิตนี้เขาจะสามารถสอบเข้าไปได้ ทั้งยังติดคณะอักษรศาสตร์คณะที่เขาใฝ่ฝันมานานที่จะเข้าไปศึกษาต่อ หลังจากนิ่งอึ้งไปได้เกือบนาที รอยยิ้มก็บนใบหน้าของเขาด้วยความดีใจ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า ชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนไป มิลยิ้มออกมาแล้วกดไฟล์เอกสารนิยายที่เขายังคงพิมพ์ค้างเอาไว้ขึ้นมา แล้วลงมือเขียนเรื่องราวลงไปต่อจากเดิม แต่คราวนี้กลับไม่เหมือนทุกครั้งเพราะเขาเขียนไปได้ไม่นาน เขาก็ต้องชะงักลงพร้อมกับบ่นออกมาอย่างหัวเสียเล็กน้อย

                “ให้ตายสิ ใกล้ถึงบทรักแล้วสิ ยังนึกไม่ออกเลยโว้ย” มิลบ่นแล้วส่ายหัวเล็กน้อยที่นิยายของเขาดำเนินมาจนใกล้ถึงฉากรักซึ่งเป็นฉากที่เขาไม่ถนัดเขียนและสำหรับเขาแล้ว ความรัก เป็นสิ่งที่รังเกียจเป็นที่สุดเพราะตลอด 18 ปีที่ผ่านมา เขามักจะเห็นเรื่องร้ายๆต่างๆที่ตามมาหลังจากที่คนทุกคนมีรักเข้ามาในชีวิตซึ่งนั่นทำให้เขาไม่คิดและไม่สามารถเขียนนิยายรักหรือบทรักต่างๆที่มีในนิยายออกมาได้ดีเลย

                เมื่อเห็นว่า เขาเขียนจนใกล้ถึงฉากรักแต่เขากลับยังไม่สามารถคิดออกมาได้ว่าจะดำเนินไปแบบไหนที่จะไม่ทำให้ฉากรักในนิยายเรื่องนี้จะไม่ออกมาหวานจนเกินไปเหมือนดั่งทุกครั้ง มิลจัดการกดปุ่มเซฟงานแล้วบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความรังเกียจ

                “โอ้หนอ ความรัก สิ่งโสมม ที่น่ารังเกียจ มันฆ่าเราทั้งเป็น เมื่อเราโง่เอามันมาใส่ตัว” มิลบ่นแล้วลุกขึ้นจากหน้าคอมพิวเตอร์เพื่อไปหาอะไรอย่างอื่นทำต่อ โดยที่ไม่รู้เลยว่า การสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเขาครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตและมุมมองเรื่องความรักของเขาไปตลอดกาล !