ด้วยรัก

          อากาศยามเย็นช่างผ่อนคลายเหลือเกิน    สายลมพัดโชยมาแผ่วเบา  แสงแดดสุดท้ายของวันนี้กำลังจะหมดลงในไม่ช้า   ในยามนี้สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยคู่รักหลายคู่ที่มาฉลองให้แก่ความรักในวันวาเลนไทน์นี้   แต่ม้านั่งริมน้ำกลับมีเพียงศิศิราหญิงสาวผู้บอบบางนั่งอยู่เพียงลำพัง  ช่างขัดกับบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักเช่นนี้   มือเรียวบางของเธอไล้ปกสมุดสีเขียวอ่อนอย่างเบามือ  ก่อนจะคลี่เปิดมันอย่างแผ่วเบาราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าก็ไม่ปาน

          ดวงอาทิตย์เคลื่อนคล้อย  ค่อยๆหายไปหลังทิวไม้   ความร้อนค่อยจางหายไป   สายลมเย็นพัดโชยมาแทนที่   ชายหนุ่มในชุดนักศึกษากำลังนั่งคอยใครคนหนึ่งอย่างใจจดใจจ่อ  ถึงแม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมานานแล้วก็ตาม

          “ แฮปปี้เบริดเดย์ทูยู  แฮปปี้เบริดเดย์ทูยู  แฮปปี้เบริดเดย์  แฮปปี้เบริดเดย์  แฮปปี้เบริดเดย์ทูยู ”  เสียงใสของใครคนหนึ่งร้องเพลงดังมาจากทางด้านหลัง

          ทัศน์พลหันขวับ

           “ สุขสันต์วันเกิดนะพล...ศิมีของขวัญให้พลด้วยนะ ”  หล่อนบอกพลางก้มลงไปหยิบสมุดบันทึกสีเขียวอ่อนที่อยู่ในกระเป๋าให้กับเขา

          ทัศน์พลยื่นมือไปรับพลางขมวดคิ้ว

          “ ทำไมให้สีเขียวล่ะ พลไม่ได้ชอบสีนี้สักหน่อย ศิก็รู้ ”

          “ ก็ศิอยากให้พลใช้ของคู่กันกับศิ  แต่ถ้าไม่ชอบก็เอาคืนมาเลย ”  ศิศิราบอกแฟนหนุ่มก่อนจะยื่นมือไปคว้าของขวัญคืนมา

          “ ไม่ได้นะ  ศิให้พลแล้วจะเอาคืนได้ไง ”  ชายหนุ่มบอกพลางเอาของขวัญชิ้นสำคัญไว้แนบอก  ราวกับกลัวว่าเธอจะเอาของขวัญคืนคืนไปจริงๆ

          “ ขอบคุณนะ..ที่ศิรักพลและค่อยห่วงใยพลมาตลอด ” ทัศน์พลบอกหญิงสาวก่อนจะจุมพิตเธออย่างแผ่วเบา  ท่ามกลางแสงจันทร์นวลกระจ่าง

          กาลเวลาผ่านไปนับวันความรักของคนทั้งคู่ก็เบ่งบานขึ้นเรื่อยๆ  ถึงแม้จะเรียนจบแล้ว  แต่ทุกเย็นสองหนุ่มสาวก็จะมาพบกันที่สวนสาธารณะแห่งนี้เสมอ