เอาล่ะนะ

   เราเดินกันไปตามถนนที่เริ่มมีรถติดกันเป็นพรืด...  ฉันบอกกับหนุ่ยว่า  "หากจะมีงานแต่งเมื่อไหร่  บอกจันนะ  จันจะเป็นแม่งานให้  ไม่คิดตังค์ด้วยล่ะ  แต่หนุ่ยต้องออกค่าวัสดุเองนะ"   ค่ะ..เรื่องเราจบแบบนั้น   ตอนนี้  หนุ่ยก็ยังไม่มีใคร  เป็นหนุ่มวัยทำงานที่ชอบการอ่านเป็นชีวิตจิตใจเช่นเดิม  ถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็กลับบ้านที่เพชรบุรี  เช่าคอนโดอยู่ตามลำพังกับกองหนังสือเหมือนสมัยเรียนมหาลัย
        ฉันไม่อาจรับปากอะไรได้เลยกับเพื่อนชายที่แสนดีคนนี้  นอกจากจะเป็นเพื่อนเขาตลอดไป  ของขวัญปีใหม่เรามีให้กันเสมอ  วันเกิด  วันแห่งความรักเราจะส่งข้อความถึงกัน  เวลาเหงา  ว่าง  หรือคิดถึงกันเราจะโทรฯคุยกันเสมอ  คุยที  1-2ชั่วโมงก็ว่าไป
        เรารักเธอนะหนุ่ย  แต่เรารักเธอแบบที่เคยเป็นและมันเป็นมานาน.
 
                    ให้   หนุ่ย  ธัชชัย....