รักครั้งแรกแห่งทวิภพ2

เพียร์ส  สัญญาว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอไปใหนอีก  เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดเช่นนั้น  แต่ดูเหมือนว่า
 
เขาเคยทอดทิ้งผู้หญิงนี้มาแล้วหนหนึ่ง  ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปนานแสนนาน
 
สองชีวิต  สองรอยยิ้ม  เสียงหัวเราะและความรักอันงดงาม  กำลังก่อกำเนิดขึ้นบนโลกอันเงียบ
 
เหงา  การมีชีวิตอยู่เพียงแค่สองเรา  ทำให้ทุกๆเวลามีความสุขมากที่สุด  เป็นอะไร  และอยู่ที่
 
ใหน  สิ่งนี้เองที่ทำให้พพวกเขาอยากลืมมันไป
 
                                              "  ที่นี่ไม่มีกลางคืนหรือ  "
 





เพียร์สถามหลังจากนิ่งเงียบอยู่นานขณะดูพระอาทิตย์ริมน้ำตรงขอบสะพาน
 
                                             "  ไม่หรอก  ไม่มี  ฉันอยู่ที่นี่นานจนลืมไปแล้วหล่ะว่ากลางคืน
เป็นอย่างไร  มีแต่เวลานี้  เย็นย่ำค่ำ  อัสดงย่ำสนธยา  ช่างเป็นเวลาที่น่าหดหู่นายว่ามั้ย  "
 
 เพียร์ส  รับฟังด้วยสีหน้าสลดยิ่ง  เอลิเอื้อมมือไปจับมือเขาเธอยิ้ม   ออกมาอย่างอ่อนโยน
 
และบอกว่า       แม้ว่าเธอจำต้องติดอยู่ที่นี่ชั่วกัลป์นาน  แม้จำต้องทนทุกข์อยู่กับความเงียบงัน
 
อีกหลายร้อย หลายพันปี  อยู่กับความเจ็บปวดที่หลงลืม  ติดอยู่กับบ่วงกรรมที่สละไม่ได้ 
 
แต่เธอก็ดีใจที่เธอมีเขาอยู่เคียงข้าง
 
เอลิกอดเขา  แม้ความรู้สึกเหมือนกอดเงาอากาศ  แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
 
ฉับพลัน เกิดสายลมรุนแรงฟาดผ่าน  ต้นไม้ริมสวนเอนเอียงส่ายสยาย
 
 หมอกเมฆมืดคลึ้มเหนือผืนน้ำที่หมุนคว้างเป็นเกรียวคลื่น  บัดนี้กำลังเกิดบางสิ่งที่ไม่เคยเกิด
 
ขึ้นกับอีย์ดีนมาก่อน 
 
                                         "   ดูเหมือนฝนจะตกนะ  "    เพียร์สมองท้องฟ้าที่กำลังปั่นป่วน
 
   "  ฝนตก ? "   เอลิทำท่าตื่นเต้น  นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้เห็นฝนตก   เพราะไม่เคยมี
 
ฝนสักเม็ดตกที่อีย์ดีนเลย     เสียงฟ้าคำรามลั่น  เพียร์สเนื้อตัวสั่นสะท้าน  เอลิเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อ
 
สักครู่นี้เองว่าเกิดอะไรขึ้น   ตัวเพียร์สเริ่มกลายเป็นฝุ่นละออง  และกำลังค่อยๆลอยขึ้นลอยขึ้น
 
เหนือพื้นดิน  เกิดอะไรขึ้น  เหมือนอะไรบางอย่างมีแรงมหาศาลกำลังฉุดเขาขึ้นไป
 
เพียร์สพยายามฝืนแรงนั้น  แต่เขาทำอะไรไม่ได้เลย  ร่างกายสั่นสะท้านนั้นร้อนรุ่มไปทั้งตัว
 
เอลิรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น  เธอรีบโผเข้ากอดชายหนุ่มไว้แล้วร้องให้
 
                             "   เอลิ.. "  ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอและน้ำตาคลอหน่วย  สายฝนเริ่มโปรย
 
ปราย  คล้ายหยาดน้ำตาจากสวรรค์  เอลิร้องให้ไม่หยุดเธอพยายามจะกอดชายหนุ่มและจับมือ
 
เขาไว้   
 
                       "  เอลิ...."     เพียร์สเรียกเธออีกครั้ง  น้ำเสียงแหบพร่าเพราะกำลังยื้อแรงตัว
 
เองอยู่    เอลิมองหน้าเขาน้ำตาเธอใหลพรากเป็นภาพที่เจ็บปวดที่สุดในใจเขา
 
 
                     "  ฉัน..อยากอยู่กับเธอ.....อยากอยู่กับเธออย่างนี้ตลอดไป......."   เพียร์สร้อง
 
ให้  น้ำตาที่ใหลออกมาเพราะผู้หญิงเป็นครั้งแรก  และล่วงตกบนธรณีแห่งอีย์ดีน  แสงอัศดง
 
ยังคงสาดแสงแห่งความหดหู่เงียบเหงา  หยาดฝนแต้มแสงอัศดงสะท้อนระยิบระยับล่วงหล่น
 
จากฟากฟ้า   สายลม  สายฝน และแสงอัศดง  กร่อนกายาหญิงสาวที่เขารัก  ถ้าเขามีเวลา
 
มากกว่านี้  เขาจะพาเธอวิ่งเล่นกลางสายฝน  แต่.... ณ  เวลานี้  สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้
 
คือ                                             "   ฉันรักเธอนะ  เอลิ  "
 
เพียร์สบอกอย่างปวดใจ           "  ฉันรัก  และ  อยากอยู่กับเธอตลอดไป .....แต่.."
 
                      เพียร์สเงียบนิ่งนิดหนึ่งก่อนบอกประโยคที่ปวดร้าวเหลือแสน
 
              "  เห็นที....................ฉันคงต้องไปซะแล้ว  "    
 
หญิงสาวเข่าทรุด  เธอส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ   เสียงสายฝนดั่งหยาดน้ำพร่างพรูล่วงหล่น
 
จากท้องฟ้า  เมฆหมอกที่ปั่นป่วนเริ่มสงบนิ่งเงียบฉี่  แสงสีทองอำพันระยับ  จับยอดหญ้าเป็น
 
ประกาย  สายรุ้งงาม  กำไลทองของขอบฟ้า  ฟาดผ่าน  ธรณีแห่งอีย์ดีนที่เงียบเหงา    เมื่อ
 
สายลมหยุดพัด  ทุกวาจา  ก็พลอยสลาย สุดท้ายก็เป็นแค่มายาอันงดงามและโอนอ่อนที่
 
หลอกให้เศร้าโศกา
 
                                        เอลิ  พยุงตัวเองลุกขึ้น 
 
                                         "   ลาก่อน.........." 
 
           เอลิสะอื้น     น้ำตาพรายแตกสลาย          "  ฉันจะคิดถึงนายเสมอ  .........."
 
 
                    ร่างของเพียร์สเริ่มค่อยๆลอยไกลออกไป  เอลิวิ่งตามชายหนุ่มที่เธอรัก
 
    ภาพใบหน้าของเขา......จะเป็นสิ่งเดียว....ที่เอลิจะไม่มีวันลืม  แม้ในวันข้างหน้า  กาลเวลา
 
จะคอยทำลายความทรงจำที่สุขที่สุดของเธอ  แต่ยังไง......................
 
    เธอก็จะไม่มีวันลืมใบหน้าคนที่เธอรัก
 
                                            ทางเส้นนี้ยุติไว้ซึ่งความทรงจำระหว่างเขา
 
และเธอแต่เพียงเท่านี้  จากแต่นี้ต่อไปเธอและเขาเราจะไม่ได้เจอกันและกันอีก
  
                     "  ฉัน ------จะ-----รอ------นาย------อยู่-----ที่----นี่  
 
               นาย-----ต้อง-----กลับ-------มา-------น้า...า......า...า....า  " 
                                  
                         หญิงสาวตะโกนก้อง  ทั้งน้ำตาเมื่อเห็นภาพคนรัก ค่อยๆ  ลอยไกลออกไป
 
                             "        รอ - ฉัน - นะ - เอลิ - ฉัน - จะ - ต้อง - กลับ - มาาาาาาาา"
  
                       "  นายต้องกลับมาน้าาาาาาาาาา    ฮื่อ ..ฮื่อ   ฉันจะรอนายอยู่ที่นี่.....
 
                                นาย - ต้อง - กลับ - มา - นะ    ฮื่อ  ....ฮื่อ  .... "  
 
 
 
      ภาพหญิงสาวที่เขารัก  กำลังยืนร้องให้  อยู่กลางถนน  ที่เคว้งคว้างเงียบเหงา
 
     เป็นภาพที่แสนเจ็บปวด   และเป็นภาพสุดท้าย  ที่เขาได้เห็นเธอจากมุมไกลๆ.......
 
                    "  แม้วันข้างหน้าจะไม่มีนายอีก  ฉันก็จะยังคงอยู่ที่นี่เพื่อรอนายกลับมา....."
 
 
 
....................................................................................................................................
 
 
                                               เพียร์สตื่นขึ้น  ในเช้าที่อากาศสดใสที่สุด  ที่ขอบเตียงของ
 
เขามียาอัยนั่งอยู่ข้างๆ   
 
                                   " เป็นไงบ้าง..... ที่อีย์ดีนน่ะ "                  ชายแก่ถามอย่างเป็นห่วง
 
ขณะดูใบหน้าเหนื่อยล้านั้น    เพียร์สนิ่งเงียบ  เขาไม่ตอบอะไรชายแก่เลยซักนิด  น้ำตาแห่ง
 
ความอาลัยใหลอาบสองแก้ม
 
  ชายหนุ่มตระหนักดีว่าตัวเขาไม่ได้ฝันไป  มันคือเรื่องจริง  ที่เขาไม่อยากให้มันเกิด
 
ขึ้นเลย        ภาพใบหน้าของเอลิ  ยังคงชัดขึ้นในใจเขาแม้จะหลับและตื่นขึ้นมาอีก
 
ซักกี่พันครั้ง  ภาพตอนที่เอลิร้องให้กลางสายฝนก็ยังฝังแน่นในใจเขาไม่ไปใหน           
 
                                       "  ยาอัย.....   "   เพียร์สเรียกชายแก่ด้วยน้ำเสียงสั่นสลด 
 
                             "   ว่ามาสิ   ........  "                 ยาอัยจิบน้ำชาอ่อนอึกใหญ่ 
                       
           "  เธอจะถามฉันว่า  ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครใช่มั้ย " เพียร์สพยักหน้ารับด้วยสีหน้าหดหู่    
 
                               "   ฉันว่าเธอรู้คำตอบดีอยู่แล้วนี่    "
 
                "     เธอคือคนรักของผม    ในอดีต ใช่มั้ย  "
       
                              "  ในอดีตนั้นใช่............"             ชายแก่เงียบอึกหนึ่ง
 
                           "     เอลิ  คือคนรักของเธอในอดีตชาติ   เพราะฉันสร้างให้เธอสองคนเป็น
 
เนื้อคู่กัน   เดิมทีพวกเธอสองคนควรได้แต่งงานอยู่ด้วยกัน  แต่น่าเสียดาย ที่ ..........."
 
                                  ยาอัย  หยุด อีกครั้ง  พลางมองหน้าเพียร์สราวกับว่าประโยคที่จะพูด
 
ต่อไปนี้   ผู้ฟังไม่สมควรได้ยิน                
                                  
                             
                                  "   น่าเสียดายที่......เอลิสิ้นใจก่อนที่จะได้เจอหน้าเธอครั้งสุดท้าย  " 
 
              เพียร์ส  ชงัก  " เกิดอะไรขึ้นกับเธอ  ทำไมเธอถึง..."
 
              ยาอัยวางแก้วน้ำชาในมือ   และหันมามองเพียร์ส ชายหนุ่มที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เอาเสีย
 
เลย      "  บางคนว่าฟากฝั่งอดีตที่ปวดร้าว  คือเรื่องราวที่ไม่ควรนำมาจดจำ  ........
              
               เธอเต็มใจ  และพร้อมที่จะยอมรับฟังมันหรือเปล่า  แม้ว่าสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้จะ
 
เป็นเรื่องราวสะเทือนใจที่เธออาจรับไม่ได้ก็ตาม  เธอยังคงอยากจะฟังมันต่อมั้ย  "
 
                ยาอัยบอกอย่างจริงจัง              "   ผมรับได้ ......เพราะตอนนี้คงไม่มีเรื่องอะไร
 
แล้ว  ที่จะสะเทือนใจไปกว่าการพลัดพรากจากคนที่ผมรัก  "
                                                                                  
                        "  อืมมม......"    ยาอัยพินิจเขาครู่หนึ่ง  ก่อนบอกชายหนุ่มอีกครั้ง
 
          "  เธอสัญญาได้มั้ย  ว่าจะพยายามสลัดมันทิ้งจากใจ  เมื่อฉันเล่ามันเสร็จสิ้นแล้ว  "
 
                                                เพียร์สพยักหน้า  ดวงตาสีนิลกาฬ ประกายออกมาด้วย
 
ความเศร้าใจ  
 
              "  เอาหล่ะ  เรื่องราวต่อไปนี้   จะเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง   ของเรื่องราวทั้งหมดที่เคย
 
เกิดขึ้น  ........ เอลิ  คือหญิงสาวคนรักในโลกอดีตของเธอ  ท่ามกลาง
 
ศีลธรรมเสื่อมทรามของสังคม  เหมือนใบไม้แก่ๆกระจัดกระจายตามขอบฟ้า   ฉันยอมรับว่า  
 
เอลิ
 
เป็นตัวแทนของหญิงสาวผู้ถือความรัก
 
ที่บริสุทธิ์ที่สุดและน่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย  ส่วนเธอ...ก็เป็นเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้ 
 
เป็นหนุ่มรูปงามมีสเน่ห์เป็นมีดสองคมที่น่าหลงใหลแม้จะมีผู้หญิงผ่านเข้ามามากมาย   แต่ฉัน
 
ลิขิต 
 
ให้เธอทั้งสองเจอกัน  ภายใต้แสงตะวันยามอัศดง   ฉันผูกวงล้อชะตาชีวิตของเธอกับเอลิเข้า
 
ด้วยกันเวลานั้น   เมื่อฉันกำหนดให้เธอพบเจอกันเวลานี้  จึงทำให้พวกเธอบังเอิญมอบสัญญา

ให้แก่กันภายใต้แสงตะวันเวลานี้เช่นเดียวกัน
 
    เบื้องบนบันดาลให้มนุษย์เรามีมืออยู่สองข้าง  โดยที่ข้างหนึ่งจะ
 
แบกรับชะตาที่ฟ้าส่งมา   ส่วนมืออีกข้างจะมีไว้เพื่อให้เรากำหนดโชคชะตาของตัวเราเอง
 
                                     เมื่อดวงดาวเคลื่อนคล้อย  จักราศีนับร้อยจะหมุนเวียนและเปลี่ยน
 
ผันตามกาลเวลา     เมื่อสิ่งเก่าแตกดับสูญสลาย จะกำเนิดสิ่งใหม่ขึ้นทดแทน 
               
เธอสัญญากับเอลิที่กลางสะพานในสวนนั้น ว่าจะกลับมาหา    "
 
           " และ    และผมได้กลับไปหาเธอมั้ย  "