รักครั้งแรกแห่งทวิภพ2

                                             เพียร์สเป็นนักดนตรีในสวนอาหารของรีสอร์ท  เอ็มเพอร์เร่อคัพ  เขาต้องเข้างานหนึ่งทุ่ม เลิกดึกดื่นประจำ เพราะต้องเทียวไปเทียวมาหลายที่  วันนี้เขาโทรไปลางานเพื่อหยุดพักผ่อน  และต้องไปหาหมอคลีนิคใกล้บ้านตรวจสุขภาพให้แน่ใจไปเลยว่าเมื่อคืนเขาเป็นอะไรกันแน่  ซึ่งน่าแปลกหมอกลับตรวจไม่พบความผิดปกติใดๆเลย  เป็นไปได้หรือว่าอาการปวดหัวของเขามันไม่มีสาเหตุ  มันสาหัสหนักหน่วงและรุนแรงเกินบรรยายแต่คำตอบที่ได้รับมันทำอย่างกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น  เหมือนนอนหลับและตื่นขึ้นมาใหม่

                 วันพักผ่อนอีกวันของเขา  ก็ไม่มีอะไรน่าปลื้มภิรมย์ซักเท่าไหร่  แถมยังมีเรื่องชายแก่ลึกลับคนนั้นฉุกขึ้นมาให้เขาคิดกวนใจอยู่ตลอดเวลา   เขาต้องเป็นบ้าแน่ถ้ามัวแต่คิดเรื่องชายแก่สติเพี๊ยนคนนั้น
                  คืนวันนั้นเองระหว่างที่เพียร์สกำลังขับรถกลับมาจากตลาดนัดในย่านตัวเมือง  มันเป็นเวลาหกทุ่มกว่าๆ  เขาเห็นชายแก่คนเดิมอีกแล้ว
                  แกกำลังนั่งมองท้องฟ้าที่แสนธรรมดาอย่างสุขอารมถ์บนเก้าอี้ไม้ริมบาทวิถี   พอมองใกล้ๆถนัดตาแล้วยาอัยดูชรามากกว่าปู่ทวดเขาอีก  เพีร์สจอดรถเทียบ เขาสังหรณ์ใจว่าการเจอกันระหว่างเขากับชายแก่ครั้งนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ  ทีท่าสงบนิ่งล้ำลึก  เหมือนบอกเป็นนัยว่าชายแก่กำลังนั่งรอเขาอยู่  และถึงแม้ว่าแกอาจจะดูไม่เต็มเต็งดังที่เขาคิดไว้ในตอนแรก  แต่เขาก็อยากจะเข้าไปขอบคุณแกสำหรับเรื่องเมื่อคืนวันก่อน  ที่อุตส่าห์โชว์มายากลอันน่าพิศวงทำให้ความเจ็บปวดของเขาหายไปได้ 


เพียร์สนั่งลงข้างๆเขา  และไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้พูดอะไรยาอัยก็เอ่ยออกมาเสียก่อน
"  บางคนว่าดวงจันทร์ เป็นที่อยู่ของเหล่าดวงวิญญาณที่ไม่มีที่สิงสถิต .......         
ตัวฉันเองก็อยากจะเชื่อเช่นนั้น  แต่ใครเล่าจะคิดว่าจริงๆแล้ว  พวกเขาไม่ได้อยู่ในที่ๆปรารมภ์เอาเสียเลย "
   เพียร์สไม่เข้าใจความหมายของชายแก่ว่าต้องการจะสื่อถึงอะไร  แต่คราวนี้แววตาของยาอัยดูหดหู่ลงจริงๆ
ชายแก่เพ่งบนนั้นอยู่ครู่หนึ่งและหันมาพูดกับเพียร์ส 
 " ผู้หญิงคนนั้นรอเธออยู่ที่อีย์ดีนนั่นแนะ "
ยาอัยบอกสีหน้าราบเรียบ  และไม่ทันที่เขาจะได้ถามต่อ  ชายแก่ก็ลุกเดินหนีจากเขาไปเสียเฉยๆ
" อ้าวลุง  เดี๋ยวก่อน  จะรีบไปใหน และผู้หญิงอะไรใครที่ใหนรอผมอยู่ "
คำตอบกระเด็นหนีออกจากร่างชราภาพที่กำลังหันหลังเดินออกจากชายหนุ่มอย่างไม่แยแส
"  เดี๋ยวก่อน  แล้วเธอคนนั้นเป็นใคร "
ชายแก่หยุดแล้วหันมาตอบ
"  เช้าวันที่เจ็ดของเธอฉันจะไปหาเธอที่บ้าน "
" อะ   หา  ? "
เพียร์สรู้สึกว่าหัวของเขากำลังถูกยัดด้วยอะไรซักอย่างแน่นไปหมด
พิลึกสิ้นดี  เขามองรั้งท้ายชายแก่เดินจากไปอย่างงงงวยและก้ต้องประหลาดใจอีกครั้งที่ชั่วแวบหนึ่งที่เขาเผลอชายแก่ก็หายไปเสียแล้ว 
อีย์ดีน........ อีย์ดีน หรือ.... อีย์ดีนคือที่ใหน สวนดอกไม้อะไรซักอย่างใช่มั้ย  และ...............................ใช่......ใครกำลังรอเขาอยู่...
เพียร์สหัวเราะเบาๆอย่างขบขัน  นี่เป็นเรื่องบ้าบอสติแตก  สมองเขาต้องผิดปกติแน่ถ้าเก็บเอาเรื่องนี้มาคิด
***************************************************************************************
หกวันหลังจากที่เขาได้พบกับชายแก่ลึกลับ  ชีวิตเขาไม่มีอะไรดีขึ้นเลย หนำซ้ำ อาการของเขายังทรุดหนักลงอีก ในคืนวันนั้นเอง เอา  อีกแล้ว  อาการปวดขมับรุนแรงของเขากำเริบขึ้นอีกแล้ว  ชายหนุ่มฝืนไปโรงพยาบาลไม่ไหว  เพียร์สยกมือถือในขณะที่เขากำลังครองสติเพื่อกดหมายเลขโรงพยาบาลใกล้บ้าน  วันนี้เขาแทบไม่ได้ใช้โทรศัพท์เลยแต่มันกลับดังเตือนแบตเตอร์รี่หมดซะงั้น  เพียร์สเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งและตรงดิ่งไปที่โทรศัพท์บ้าน
 ในขณะที่เขาเอื้อมมือสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวดไปสัมผัสกับแป้นโทรศัพท์  ไฟบ้านเขาก็ดับลงทั้งหลัง  ความมืดมิดภายในบ้านทำให้ทรุดลงนั่งอย่างสิ้นหวัง  เรื่องราวทั้งหมดเหมือนไม่ใช่เพียงแค่เรื่องบังเอิญที่ผ่านเข้ามาและลืมออกไป  ชายหนุ่มรู้สึกว่าตั้งแต่แรกที่เขาพบกับชายแก่  เรื่องไม่ดีมากมายก็เริ่มวิ่งถลามาหาเขา  มาจนป่านนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจความหมายของยาอัยชายแก่ผู้ลึกลับ  อีย์ดีนที่เขาสงสัยนั่นคงจะหมายถึงปรโลกที่เขากำลังจะเดินทางไปใช่ใหม  ช่างน่าขำ เพียร์สฝืนหัวเราะให้ความมืดมิดภายในบ้าน  หากชะตาลิขิตให้เขามีชีวิตอยู่บนโลกได้เพียงแค่นี้  อะไรก็คงจะยื้อลมหายใจเขาไว้ไม่ได้หรอก  เพียร์สล้มตัวลงนอนเขาพยายามไม่คิดอะไร เพื่อให้ตัวเองหลับไปโดยเร็วที่สุด  เขาเบื่อ และก็ไม่อยากให้ตัวเองต้องทนทรมานแบบนี้อีกแล้ว  แม้จะต้องตาย  อย่างน้อยเขาก็ได้ตายไปทั้งที่ยังหลับอยู่  ไม่นานหลังจากที่เขาได้คลายกำปั้นมือ เพียร์สก็หมดสติลงท่ามกลางความมืดมิดภายใต้แสงจันทร์อันเยือกเย็นและเงียบเหงา 
______________________________________________________________________________________