กว่าจะรู้สึกตัวว่า...รักเธอ

ทัศนียภาพตอนนี้ มันไม่ดีเอาซะเลยสิน่า ตอนนี้ผมมาถึงโรงเรียนเเล้ว ที่ๆอยู่คือโรงยิมที่ถูกตกเเต่งซะสวยเด่นเพราะว่าใช้เป็นห้องประชุมไปในตัวเดียวกัน ใช่ ผมยอมรับว่ามันเคยดูดี เเต่พอยัยเมย์ไปนั่งคู่กับไอ้คุณรุ่นพี่สุดหล่อน้อยกว่าผม(มีน) บรรยากาศมันก็เสีย เเหงล่ะขี้เหร่กะขี้เหร่ มันก็กลายเป็นขี้เหร่เด๊ะอ่ะดิ

"ขอบใจจ้า รักพี่มีนที่ซู้ดเสียงของเจ้าเก่าเจ้าเดิมครับ ยัยขี้เหร่นั่นเอง(เมย์) เเหม รักพี่มีนที่ซู้ด รักเงินในกระเป๋าล่ะสิไม่ว่า ชิ อยากให้ผู้อ่านเห็นภาพจริงๆ อี๋อ๋อกันอยู่นั่นเเหละ ไปรักกันไกลๆเลยไป๊

"บีโว้ย มีตังค์กินข้าวเเล้ว"ร่าเริงมาเชียวนะ

"ปอกลอกเสร็จเเล้วเหรอ"ทักทายเล็กน้อยครับ

"งั้นไม่เอาใช่มะ"ชิ ขู่เหรอ

"โธ่ เมียเอ๊ย เมย์จ๋า อย่างอนนะ"ง้อๆไปก่อนครับ

"งั้นไปกันเหอะ"โอเค รักเมย์มาก

"น้องเมย์ อย่าลืมนัดนะครับ"หือ นัดเหรอ นัดอะไรอีก

"ค่า เที่ยงครึ่ง ที่ห้องสมุด"อีกเเล้วเหรอ

"เมย์ นี่เธอนัดกับมันอีกเเล้วเหรอ"ผมปากพล่อยออกมาทันทีที่ไอ้รุ่นพี่เฮงซวยนั่นออกไป

"บี อย่าพูดบ้าๆเเบบนี้นะ พี่มีนเขาเป็นรุ่นพี่นะ ใช้คำว่ามันเชียวเหรอ เเล้วเรื่องที่ฉันนัดกับพี่เขาฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายอะไรเลยนี่"เมย์พูดฉอดๆออกมา

"ไม่เสียหาย!? เฮอะ งั้นที่เธอโดนนักเรียนหญิงทั้งหลายหมายหัวไว้เนี่ย จะบอกกว่าไม่ใช่เพราะเธอไปสนิทสนมกลมเกลียวกับมันรึไง"ผมพูดพล่อยๆออกไป เเต่ผมพูดจริงๆนี่ครับ

"เเล้วยังไงล่ะ ก็ฉันไม่ได้ทำผิด เเล้วมันจำเป็นตรงไหนที่ฉันจะต้องรับผิดล่ะ พี่เขาก็เเค่ติวหนังสือให้ฉัน เูอ็นดูฉันเหมือนน้อง..ก็เเค่นั้น มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย มันก็เรื่องเเค่นี้"เมย์พูดออกมา น้ำตาของเธอคลออยู่ที่ดวงตาคูสวย ตอนนี้ทุกคนในโรงยิมมองพวกเราเป็นตาเดียวกัน

"มองอะไรนักหนา อยากมีเรื่องรึไง"ผมตะหวาดพวกที่กำลังมองพวกผมอยู่(ที่เเเกไม่ป็อบปูล่ามันก็เพราะดิบเเละเถื่อนนี่เเหละ ไม่น่าสงสัยซักนิด)

"เธอเเน่ใจเหรอว่ามันต้องการเเค่เป็นพี่น้องกับเธอน่ะ เเล้วเรื่องที่พูดน่ะ มันเป็นเรื่องเเค่นี้จริงเหรอ...เอาล่ะ ฉันไปละ ไม่อยากคุยกับเธอเลยจริงๆ ชิ"คราวนี้ผมไม่ได้เเค่ประชดเเล้วล่ะ โคตรฉุนเลย

"บี ไอ้บี กลับมาก่อนสิ บี"บ้าจริง ยัยนี่ตะโกนเรียกผมซะลั่น เเต่ผมจะไม่ใจอ่อนหรอกนะ

"ไม่ต้องมาง้อฉันหรอก มันก็ เรื่อง เเค่ นี้ ชิ"ผมพูดออกไปเเละเน้นคำหลังอย่างมาก

(เข้าสู่โหมดของเมย์)

บ้าจริง หมอนั่นเป็นอะไรกันนะ ไม่ชอบจริงๆ เวลาที่หมอนั่นโกรธเเบบนี้ เคยคิดจะหันมาบ้างมั๊ย...เคยเห็นฉันที่คอยมองได้เเค่เเผ่นหลังของนายเวลาที่นายโกรธบ้างมั๊ย เเค่นายหันกลับมาก็จะเห็นฉันคนนี้ที่ปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมาโดยที่หยุดมันไม่ได้ เเค่หันมา ทุกอย่างมันจะไม่ใช่ 'เรื่องเเค่นี้'