ดอกรัก ใกล้รั้ว

"พี่ป่าน ถ้าแป้งไม่ไปกับพี่เทพ พรุ่งนี้ พี่เทพจะว่าอะไรไหมค่ะ" นิญาวีญ์  ไม่มั่นใจเสียแล้วหลังจากที่คิดทบไปทวนมาหลายรอบ

"ได้อย่างไร หล่ะน้องรัก ตอบตกลงเขาไปแล้ว ขืนไม่ไปก็น่าเกลียดมากสิ"  วีรดาญ์ พยายามเพิ่มความมั่นใจให้กับน้องสาว

"แต่แป้งว่า มัน อือ คือ มัน..."  มันยากจะอธิบายเหมือนกันน่ะ สำหรับหล่อนที่เก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ลึกสุดหัวใจ 

มันเป็นอย่างนี้นี่เอง " ความรัก "  นิญาวีญ์ยอมรับกับตัวเองแล้วว่าเขารัก เทพศักดิ์  แล้วจะให้หล่อนทำอย่างไร อยู่ใกล้ๆเขา หล่อนจะไม่ลำบากใจไปมากกว่านี้หรือ  ใจหนึ่งอยากไปอีกใจไม่อยากไป  ทำไมมันเป็นแบบนี้น่ะ
"พี่ว่าเราไปนอนกันดีกว่า เดี่ยวแป้งต้องนั่งรถไกลน่ะ" วีรดาญ์ รีบสรุปตัดบท เพราะกลัวน้องสาวจะเปลี่ยนใจแล้วจะเสียแผนกันพอดี แผนที่หล่อนคิดไว้คนเดียว

#####    #####    #####

นิญาวีญ์  กระสับกระส่ายทั้งคืน ก็ว่าได้เพราะจนป่านนี้ เกือบตี 1 แล้วหล่อนยังหลับตาไม่ลงสักที  ยังคิดไม่ตก
หล่อนพยายามถามตัวเองหลายครั้งว่ากลัวอะไร ทำไมถึงไม่กล้าไป ในเมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าจะเก็บความรู้สึกดีๆที่มีให้เขาไว้ในส่วนลึกของจิตใจตลอดไปจะแสดงออกแค่ความเป็นพี่เป็นน้องไม่คิดเป็นแบบอื่นแน่นอน   ไปก็ไป ไม่เห็นมีอะไรให้กลัว

เมื่อคิดได้ดังนั้น นิญาวีญ์จึงหลับตาลงได้เมื่อตอนเกือบตี2  มารู้สึกตัวตื่นตอนนาฬิกาปลุกให้ตื่น หล่อนเอื้อมมือไปหมายจะปิดนาฬิกาปลุกที่เป็นต้นเหตุให้หล่อนต้องตื่นนอน

เอ่ออออ ... มันไม่ใช่นาฬิกาปลุกนี่หว่า!!!!!!! แล้วเสียงอะไรกันน่ะ
อ่อ โทรศัพท์มือถือของหล่อนนั้นเอง ใครน๊าโทร.มาตอนนี้ เวลานอนน่ะเนี่ย โทร.ไม่รู้จักเวลาล่ำเวลา  

เทพศักดิ์โทร.มา  นิญาวีญ์คิดอยู่นาน จะรับดีหรือเปล่าน๊า ถ้าไม่รับเกิดเขามีธุระสำคัญ หล่ะ หรือเขาจะโทร.มาบอกว่า ไม่ต้องการให้หล่อนไปกับเขาแล้ว ... นิญาวีญ์ คิดสับสนอยู่นานสองนาน

ตอนหลับก็มาหลอน ตื่นแล้วยังไม่ยอมเลิกรา และตอนตื่นนี้จะหนักกว่าตอนนอนด้วยซ้ำไป

"ค่ะพี่เทพ "นิญาวีญ์กรอกเสียงลงไปเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่คนปลายสายกลับรู้สึกสดชื่นเป็นที่สุด
ใช่มีแต่หล่อนเท่านั้นที่นอนไม่หลับ เขาเองก็เหมือนกันกว่าจะหลับก็ดึกดื่น แต่รู้สึกสดชื่นไม่มีอาการง่วงนอนหลงเหลือ แค่ได้ยินเสียงหล่อน

"พี่โทร.มาปลุกจร้าแป้ง ตื่นนอนได้แล้วจร้า  อาบน้ำด้วยน๊า อีกครึ่งชั่วโมงไปรับ ทันหรือเปล่า"  

"ค่ะ"
"เดี่ยวพี่ไปรับน่ะ"  เทพศักดิ์ยืนยันคำพูดเดิมอีกครั้ง เขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมมันมีอาการเหมือนคนติดอ่างเข้าไปทุกทีเมื่ออยู่ใกล้ๆหล่อน ขาดการควบคุมตัวเอง เขาเป็นอะไรน่ะ  

ชายหนุ่มนั่งมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ผ่านไป 30 นาที แล้วที่เขานั่งจ้องมองเข็มนาฬิกาที่มันผ่านไปอย่างช้าๆไม่ทันใจเขาเสียเลย

"รถพี่จอดอยู่หน้าบ้านพี่น่ะจร้า กลัวจะเสียงดังรบกวนคนอื่น เลยเดินมารับแป้ง" ชายหนุ่มอธิบายเมื่อเห็นหล่อนทำหน้างง  ที่เห็นเขาเดินมารับหล่อน

คนอื่นที่เขาว่า นี้ต้องเป็นพ่อแม่หล่อนแน่ๆ หญิงสาวคิด และเลยไปถึงวีรดาญ์พี่สาวของหล่อนจะแก้ตัวแทนหล่อนยังงัยน่ะ ที่น้องสาวหายไปโดยไม่บอกกล่าวแก่พ่อและแม่

เมื่อรถเริ่มเคลื่อนที่ เทพศักดิ์เก็บความรู้สึกดีใจไว้อย่างอยากเย็น แต่เขาก็ต้องเก็บให้ได้ เพราะจะให้หล่อนรู้ไม่ได้ว่า  หล่อนมีอิทธิพลต่อจิตใจเขามากมาย

"แป้งง่วงนอนอีกหรือเปล่า นอนก็ได้น่ะ เดี่ยวใกล้ถึงแล้วพี่จะปลุก  "

"พี่เทพ  ไปเชียงใหม่น่ะค่ะ  แป้งคงไม่หลับจากบ้านเราถึงเชียงใหม่แน่ๆค่ะ" ว่าด้วยน้ำเสียงประชด

"อ้าว พี่ก็พูดเผื่อไว้น่ะ ก็เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับไม่ใช่หรือ "

เน้... พูดเหมือนอย่างกับมีตาทิพย์  แต่ก็ช่างเถอะ เราไม่ยอมรับเสียอย่าง นิญาวีญ์คิดในใจ 

"ใครว่าแป้งนอนไม่หลับหล่ะค่ะ  หลับๆๆสนิทมากกว่าค่ะ แต่แป้งเป็นคนที่นั่งรถแล้วชอบหลับ ขอนอนดีกว่า" หล่อนว่าเอาตัวรอดด้วยการนอนดีกว่า นั่งรถมาลำพัง 2ต่อ2 แบบนี้อึดอัดดีแท้ ไม่น่าเชื่อคำพี่สาวเลยจริงๆ

"อย่าเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป (ให้เสียใจกับสิ่งที่ไม่ได้ทำ)"  
นิญาวีญ์ คิดปลอบใจตนเอง

#######           #######
ระหว่างเดินทางแม้ความเงียบจะเข้าครบงำเสียส่วนใหญ่ แต่เทพศักดิ์บอกกับตัวเองว่าเขามีความสุข และไม่รู้สึกเหน็จเหนื่อยจากการขับรถเลย ดีใจที่มีโอกาสแบบนี้กับหล่อน การเดินทางใกล้จะสิ้นสุดลงแล้วเมื่อเวลาผ่านเลยมาหลายชั่วโมง แต่สาวน้อยข้างกายเขายังหลับตาสนิทแน่น เหมือนกับอดหลับอดนอนมาหลายวันเชียว ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอยู่นานจนคนถูกมองรู้สึกตัว ลืมตาขึ้น

"แป้งจ๋า หลับสนิทเลยน๊าไม่เห็นชวนพี่คุยเลย รู้ไหมขับรถคนเดียวมันเหมื่อยๆ และง่วงด้วย" ชายหนุ่มแกล้งบ่นไปงั้นแหล่ะ

"พี่เทพ มีหน้าที่ขับก็ขับไปสิ ห้ามบ่นด้วย แป้งแค่มาเที่ยวไม่ได้มาเป็นเพื่อนคุย น่ะค่ะ" นิญาวีญื แก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"หาไรกินกันหน่อยดีไหม รู้สึกหิวอ่ะ"

"แป้งไม่หิว พี่เทพหิวก็เชิญค่ะ"

"ไม่เอาอ่ะ กินด้วยกันน่ะ กินคนเดียวไม่อร่อย"

"ไม่หิวๆๆๆ พี่เทพไปกินเถอะ ค่ะ"

"แป้งไม่กิน พี่ก็ไม่กินอ่ะ  ปล่อยให้หิวแบบนี้แหละ"

ชายหนุ่มพูดประชดตัวเอง เพื่อให้หล่อนลงไปทานข้าวกับเขา  เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะร้านนี้เป็นร้านอาหารของเพื่อนเขานั่นเอง แหละเขาอยากจะ...  เอ่อ หล่อนยังไม่ได้เป็นแฟนเขาสักหน่อย  ชายหนุ่มคิดแล้วใจดวงเมื่อกี้ที่พองคับอกแฟบลงทันที นิญาวีญ์ เห็นหน้าชายหนุ่มคิดว่าเป็นเพราะความหิว จึงตัดสินใจลงไปกับเขา

"เทพ ทางนี้จร้า  มาช้าเกือบชั่วโมงเลยน่ะ  เถลไถล ที่ไหนมาฮึ  มาๆๆ เข้ามาก่อน เอ่นี่ พาใครมาด้วยจร้า สวยน่ารักเชียว"

นี่แหล่ะสิ่งที่เทพศักดิ์บอกตัวเองว่าลำบากในการตอบ เพราะยังไม่ได้ตกลงกับหล่อนว่า เขาอยากเป็นแฟน เป็นคนรักกับหล่อน

"สวัสดิ์ดีค่ะ แป้งเป็นน้องสาว พี่เทพ ค่ะ" นิญาวีญ์เห็นเขาอึดอัดใจที่จะตอบ เลยเป็นฝ่ายเลือกตอบเสียเอง

เจ้าตัวเสนอเป็นน้องสาวเสียแล้ว  ทีนี้เขาจะทำอย่างไรเขามีใจให้กับหล่อนเกินน้องสาว

"สวัสดิ์ดีจร้า ไม่อยากจะเชื่อว่าเทพ จะมีน้องสาวน่ารักแบบนี้  พี่วุฒิมาพอดี..."วลัยลักษณ์เจ้าของร้านอาหารชวนคุย ตามนิสัย 

"ไง หว่ะเทพ ไม่เจอกันนานเลย นึกยังงัยนี่ มาถึงเนี่ย"  เพื่อนเก่าเจอกันทักทายกันอย่างคุ้นเคย  

ทั้งวุฒิชัย และวลัยลักษณ์ ต่างก็เป็นเพื่อนสมัยเรียนของเทพศักดิ์ ทั้งหมดจึงดูสนิทสนมกัน  นิญาวีญ์ รู้สึกว่าหล่อนเป็น ส่วนขาดส่วนเกินยังไง ก็ไม่รู้  แต่ก็คงไม่นานหรอกเพราะ หล่อนและชายหนุ่มต้องเดินทางต่ออีกหลายชั่วโมง หล่อนรู้สึกว่า ใครๆก็รักและสนิทสนมกับเทพศักดิ์ไปหมด บางทีหล่อนรู้สึกว่าเทพศักดิ์เหมือนมีพลังดึงดูดทุกคน  ใครอยู่ใครๆเขาแล้วมีความสุขไปหมด  หล่อนเองยังรู้สึกมีความสุขไปด้วย

ถ้าต่อไปข้างหน้า หล่อนไม่มีโอกาสใกล้ชิดกับเขาแบบนี้อีก เพราะ...  นิญาวีญ์ ถามใจตัวเองและรู้สึกเจ็บลึกๆ

"น้องแป้ง น่ารักจัง เทพ "  วลัยลักษณ์ชมไม่ขาดปาก พร้อมกับยิ้มอย่างมีไมตรีจิตที่ดี 
"นี่ถ้าไม่เป็นน้องแกน่ะ  ฉันว่าจะจีบแหละ"  วุฒิชัย ผสมโรง
"นี่ๆๆๆๆ  น้อยๆหน่อยจ๊ะ  คุณวุฒิชัย คร้าาาาาาา "  โดนภรรยา ยั้งชะจนหัวทิ้ม
"เอา วลัย ก็ ผมพูดเรื่องจริง "  เหอๆๆๆๆๆๆ  เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคน
 

*******************************

"ขากลับแวะมาทางข้าวที่นี่อีกน่ะจร้า น้องแป้ง  นี่ถ้าเป็นไปได้ น่าจะมาพักกับเราสักคืนสองคืนน่ะ " วลัยลักษณ์ พูดแล้วหันไปขอแรงสนับสนุนจากผู้เป็นสามี
"ช่ายๆๆๆ  ฉันก็ว่า แกน่าจะมาพักที่นี่มั่งน่ะ เทพ ..."
"ไว้โอกาส หน้าแล้วกัน เที่ยวมาธุระจริงๆ "

******************************

"พี่วุฒิ กับพี่วลัยเขาน่ารักน่ะค่ะ  ลูกเกิดมาต้องน่ารักแน่ๆเลย" นิญาวีญ์พูดขึ้นเมื่อนั่งรถออกจากร้านอาหาร
"เขาสองคนรักกันแต่สมัยเรียนอ่ะ  ไอ้วุฒิมันเก่ง เลยเอาชนะใจพ่อตามันได้เร็ว เลยได้แต่งงานเร็วตามไปด้วย  แต่เพิ่งมีลูกคนแรกน่ะ อยู่ในท้องวลัย อ่ะ  ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่มี แต่ก็ยังโชคดี ที่มีจนได้   เหอๆๆ พี่อยากโชคดี แบบนั้นบ้างจัง ..."
"อยากโชคดี ได้แต่งงานเร็ว หรือ โชคดีมีลูกค่ะ"  เมื่อถามไปแล้วนิญษวีญ์ เหมือนอยากจะตบปากตัวเองสัก100 ครั้ง 1000 ครั้ง
"ทั้ง 2อย่าง " ชายหนุ่มตอบและเงียบไป  ความเงียบจึงเข้าครอบคลุมบรรยากาศในรถอีกครั้ง

ชายหนุ่มอยากจะตัดสินใจพูดกับหล่อนให้รู้เรื่องรู้ราว  ยากที่จะมีหล่อนเป็นคนรัก มากกว่าเป็นพี่เป็นน้องแบบนี้ แต่ใจที่มันไม่กล้าพอ  ไม่กล้า เพราะกลัวความผิดหวัง
ที่ผ่านมานิญาวีญ์ ไม่เคยมีใจให้เขาเกินความเป็นพี่ชาย  ไม่เคยเห็นความหวังดี ปราถนาดี ที่เขามีให้หล่อนมากกว่าที่หล่อนคิดว่าเขาเป็นพี่ชาย

ขอแค่ได้อยู่อย่างนี้ ใกล้ๆหล่อน ก็พอ...  จะเก็บความรู้สึกนี้ให้ลึกสุดหัวใจ