ดอกรัก ใกล้รั้ว

"พี่เทพ ถามไรหน่อยสิ"

"อือ ว่ามามีไร"

"พี่เทพ  แป้งเรียกน่ะ"

"พี่ก็ขานแล้วนิ ว่ามามีอะไร"

"จะหันมา หรือไม่หัน ไม่หันแป้งไม่คุย "

"อะไร เนี่ย มีไรก็พูดมา"  เทพศักดิ์ยังนั่งใจจดใจจ่อกับงานตรงหน้ามากกว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่

"พี่ไม่หันมาคุยกันดีๆใช่ไหม งั้นแป้งกลับหล่ะ "

"ฟังอยู่ น๊า มีไรว่ามาจร้า"

"ไม่มีแล้ว  งอนๆๆๆๆๆๆๆ  กลับบ้านดีกว่า"

 นิญาวีญ์ รู้สึกน้อยใจเขานิดๆ ที่ไม่สนใจหล่อนเลย ช่วงหลังๆมานี่หลังจากที่เขารู้ว่าวีรดาญ์หันไปคบกับลูกชายเจ้าของบริษัทฯ หล่อนรู้สึกเหมือนเขาห่างๆหล่อนไป

อาจเป็นเพราะเขาพลาดจากวีรดาญ์ แล้วหล่อนก็ไม่มีความหมายสำหรับเขา เมื่อก่อนนี้เขาอาจดีกับหล่อนเพราะต้องการเอาใจวีรดาญ์เท่านั้น

"ไปไหนแป้ง ทำใจน้อยไปได้หัวไม่ล้านสักหน่อย" ชายหนุ่มทำเป็นล้อเพื่อให้หล่อนสบายใจขึ้น และหันมาสนใจหล่อน

"อ้าว ว่ามา มีไร กระผมพร้อมรับฟังแล้วคับ"

"ไม่มีอะไรแล้ว จะกลับบ้าน"  พูดเสร็จก็วิ่ง ออกไปจากบ้านเขา

ชายหนุ่มหันมาสนใจงานที่ค้างคาอยู่ต่อ แต่ใจมันสับสนเกินกว่าจะทำงานต่อได้  นิญาวีญ์มีผลต่อจิตใจเขาอย่างประหลาดถ้าเมื่อกี้ เขาสนใจหล่อนสักนิด ป่านนี้คงไม่งอน ตุ๊บป่องกลับไปแบบนั้น  เขารู้ตัวเองเหมือนกันว่า พยายามห่างๆหล่อนเอาไว้ดีกว่า ไม่อยากให้ใจต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ห้ามใจตอนนี้ดีกว่า

หล่อนก็คงเหมือนพี่สาวของหล่อนและเหมือนผู้หญิงส่วนใหญ่ "ชอบผู้ชายร่ำรวย" แต่ก็ห้ามกันไม่ได้หรอกเรื่องแบบนี้ ทุกคนมีสิทธิเลือก  เขาก็โทษใครไม่ได้ด้วย วีรดาญ์ไม่เคยมีใจให้เขามากกว่าความเป็นเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไรมีแต่เขาเท่านั้นที่คิดไปเอง

นิญาวีญ์ ก็คงคิดกับเขาแค่เพื่อนบ้านหรืออย่างมากก็พี่ชายคนหนึ่ง ซึ่งหล่อนเคยพูดย้ำเสมอ ว่า "พี่เทพ นี่ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอ"

"พี่เทพๆๆ  แป้งขอไปสวนลุงมี กับพี่เทพได้ไหม" เสียงมาก่อนเจ้าของเสียอีก พอเจ้าตัวมาถึงก็วิ่งกอดเขาใหญ่เลย  "น๊าๆๆ พี่เทพสุดหล่อ พี่เทพใจดี น๊าพี่ชายน๊า ... " สารพัด ที่หล่อนสรรหามาเยินยอเขาเพื่อจะให้เขาพาหล่อนไปสวนลุงมี ซึ่งเป็นสวนตัวอย่างที่ปลูกพืช เลี้ยงสัตว์  ตามทฤษฏีเกษตรพอเพียงของในหลวง ซึ่งได้เทพศักดิ์ นี่แหละเป็นพี่เลี้ยงให้ลุงแกในตอนแรก และเขาก็ทนคำอ้อนของหล่อนไม่ไหว ใจอ่อนให้ไปด้วย

เขามารู้ทีหลังว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดในครั้งนั้น เพราะทุกครั้งที่หล่อนอยากไปไหนกับเขา หล่อนก็จะใช้ลูกอ้อนนี่แหละ  หล่อนรู้จุดอ่อนของเขาน่ะสิ

เขาอยากไปหาหล่อนที่บ้าน อยากพบอยากเจอเหมือนเดิมแต่ หากเขาไม่ห้ามใจตอนนี้ แล้วเผลอใจไปมากกว่านี้เล่า เขากลัว กลัวที่จะต้องเสียหล่อนไปในอนาคตถ้าหากเปลี่ยนสถานะความสัมพันธ์  ขอแค่นี้ก็พอ ขอแค่มีเธออยู่ตลอดไปแม้ อยู่ห่างกันก็ตาม

#############      ##############

"อ้าว แป้ง ไปไหนมา คุณนัฐมารอ อยู่นานเห็นบ่นๆว่า ..."  คนพูดยังพูดไม่จบก็ต้องหยุดไปเพราะไม่มีใครสนใจจะฟัง

นิญาวีญ์เดินเลยผ่านพี่สาวขึ้นบ้านและเข้าห้องไป  ทำเหมือนไม่มีใครอยู่บ้านมีแต่หล่อนคนเดียว  วีรดาญ์รู้ทันที ว่าสาเหตุมาจากเทพศักดิ์ ตาเบือกนั้น ทำไรน้องของหล่อนน่ะ  คิดแล้วอยากจะไปดูหน้าตาเบือก นัก

กริ๊ง กริ๊ง  กริ๊ง  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น วีรดาญ์เดินไปรับสาย กลัวเสียงมันดังรบกวนคนในบ้าน

"สวัสดี ค่ะ บ้านคุณพ่อแสงชัย ป่าน รับสายค่ะ"

ปลายสายเงียบ แต่ยังไม่ได้วางตัดสาย วีรดาญ์ สงสัยใครกันโทร.มาแล้วไม่คุย

"ฮัลโหล  โทร.หาใครค่ะ ฮัลโหล จะคุยไม่คุย ถ้าไม่คุยจะ.."

"แป้ง กลับไปบ้านยัง"  เสียงที่ถามกลับมานั้น ทำให้วีรดาญ์ อึ้งไปพักๆ ก่อนจะคิดอะไรได้  ขอคืนมั่งสักนิดก็ยังดีเถอะ

"อ้าว เทพหรอ คิดว่าใครโทร.มา กลัวแต่จะเป็นพวกโรคจิต โทร.แล้วไม่คุย เอ่อ ว่าอะไรน่ะเมื่อกี้"

"แป้ง กลับบ้านยัง"  คนถามน้ำเสียงร้อนใจ แต่คนที่ตอบทำใจเย็น ไม่สนใจอีกฝ่าย

"เอ่อ แป้งหรือ กลับมาแล้ว มั่ง"  ทำน้ำเสียงไม่มั่นใจเพื่อเพิ่มความร้อนใจให้อีกฝ่าย และมันสำเร็จเสียด้วย

"กลับไม่กลับ กันแน่ ตอบดีๆสิป่าน"  ความโกรธมีผสมนิดๆในน้ำเสียง

"กลับมาแล้วค่ะ แหมมมมม ทำใจร้อนไปได้  กลับมาแล้ว และกำลังจะออกไปกับคุณนัฐ ไปดูหนัง ฟังเพลง ..."

"แค่นี้ น่ะ.." ตู๊ดดดด  ปลายสายวางไปแล้ว ถึงไม่เห็นก็รู้ว่าอารมณ์บูดขนาดไหน

โมโห โกรธ ให้มากๆเหอะนายเทพ จะได้อกแตกตายไวไว ปากแข็งดีนัก วีรดาญ์คิดแล้วแอบยิ้มมีความสุขกับความคิดตัวเอง อย่างนี้ต้องเอาให้เข็ด

เทพศักดิ์โมโหตัวเอง ทำไม ทำไม ต้องรู้สึกเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าหล่อนออกไปกับคนอื่น เมื่อกี้ถ้าเขาสนใจหล่อนสักนิด ตอนนี้หล่อนยังอยู่กับเขา ทำไม ทำไม  หรือเขาจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดหล่อนเหมือนเดิมอีกแล้ว

โอกาส ของเขาหมดแล้วหรือ  สักนิดก็ไม่มีแล้วใช่ไหม  นายเทพศักดิ์

#############     #############

"พ่อเทพ เขาหายไปไหนน่ะ ช่วงนี้ หายหน้าหายตาไปหลายวันเชียว"

แม่ของสองสาวบ่นกับสองสาวที่นั่งดูทีวีกันอยู่ตอนหัวค่ำ

เงียบ ไม่มีใครตอบมารดา  

"อ้าว  นี่ไม่มีใครคิดจะตอบคำถามแม่มั่งหรือ"  ผู้เป็นแม่ถามขึ้นอีกครั้ง

"ไม่ทราบค่ะ"  ตอบพร้อมกัน และเหมือนกันอีก

ผู้เป็นแม่ งง กับลูกทั้งสอง แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรเพิ่มเติม เมื่อลูกไม่รู้ ก็คือไม่รู้

"แป้งไปนอนดีกว่าค่ะ ง่วงแล้ว ราตรีสวัสดิ์ค่ะแม่ กู๊ดไนท์ ค่ะพี่ป่าน"

ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินเข้าห้องนอนไป

หญิงสาวนั่งมองตัวเองอยู่หน้ากระเงาบานใหญ่ในห้อง  แต่ใจนั้นล่องลอยข้ามรั้วบ้านไปแล้ว

สายตาที่จองมองผู้หญิงผมปล่อยยาวสลวย เหนือศรีษะคาดด้วยผ้าสีชมพู ซึ่งคนที่คิดถึงเป็นที่เจ้าของผ้าชิ้นนี้ เขาซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้หล่อนเมื่อหลายเดือนก่อน แต่หญิงสาวในกระจกนั้น แววตาเหมือนมีแววเย้ยหยันอยู่ในที  จะไม่เย้ยหยันได้อย่างไร ก็ผู้หญิงคนนี้ที่เป็นคนไปแอบรักแอบชอบคนที่เขาไม่เคยสนใจหล่อนเลย คนที่เขามีให้หล่อนแค่พี่ชายเท่านั้นไม่เคยคิดไปอื่น 

บางที่การที่มีใครสักคนเข้ามาในใจ มันอาจจะทำให้ลืมใครคนนั้นได้ เมื่อคิดเช่นนี้ นิญาวีญ์ ตัดสินใจว่าจะลองคบกับ คุณนัฐ ดูสักครั้ง แม้ที่ผ่านมาหล่อนยังไม่เคยคบใครแบบเป็นแฟนสักคน

########    ########

"เทพ หายไปไหนหลายวัน ยายแป้งบ่นคิดถึงตลอดเลย" เพื่อนรัก เอ้ยพี่รัก หักเหลี่ยมโหดซะแล้ว

นิญาวีญ์ ปั้นหน้าไม่ถูกไม่คิดว่าพี่สาวจะพูดแบบนี้ออกไป เพราะหล่อนไม่เคยบ่นถึงเขาให้พี่สาวได้ยินสักครั้งเลย มีก็แต่บ่นในใจ บ่นกับตัวเองเท่านั้น

เทพศักดิ์ดีใจเป็นที่สุดเมื่อได้ยินวีรดาญืพูดแบบนั้น แต่ใจที่พองคับออกแฟ๊บลงทันทีเมื่อคนที่ถูกเอ่ยถึงพูดออกมา

"พี่ป่าน เอาอะไรมาพูด แป้งไม่เคยบ่นคิดถึงพี่เทพ น่ะค่ะ"

"อ้าว พี่ว่าพี่ได้ยิน น่ะ"

"ไม่เคยบ่น" นิญาวีญ์ พูดแล้วทำทีท่า ว่าจะเดินจากวงสนทนานั้น

ตั้งแต่วันนั้น หล่อนกับเขาไม่ได้เจอกันอีกเลย หล่อนยังรู้สึกน้อยใจเขาอยู่ น้ำตาพาลจะรินไหลออกมา ขืนอยู่ต่อมีหวังหล่อนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้แน่ๆ

"แป้งจะไปไหน อยู่คุยกับเทพ ก่อนสิ เดี่ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้เองน่ะ"

พูดเสร็จวีรดาญ์ ก็เดินจากไปปล่อยทั้งคู่อยู่ด้วยกันตรงม้าหินหน้าบ้าน

แม้วีรดาห์เพิ่งจากไม่กี่วินาที แต่นิญาวีญ์รู้สึกเหมือนว่าหล่อนอยู่กับเขามานานแสนนาน นานมากจนเหมือนกับว่าหมดเรื่องที่จะคุยกันแล้ว ทั้งที่ความจริงยังไม่ได้คุยกะไรกันเลย  จนกระทั่ง วีรดาญ์ยกน้ำออกมาต้อนรับแขกมาเยือนนั้นแหล่ะ

"วันหยุดแบบนี้ ดีหน่อยได้พักอยู่บ้าน "วีรดาญ์ พูดขึ้นเมื่อยกน้ำมาเสริฟ

"ป่านไม่ไปเที่ยวไหนหรือครับ "

"ไม่หล่ะค่ะ อยู่บ้านดีกว่า"

"แล้วจะมีข่าวดีเมื่อไร ครับ"

"คงอีกสักพักแหละค่ะ ให้อะไรๆลงตัวมากกว่านี้ น่ะค่ะ"

ชายหนุ่มตอบตัวเองได้ทันทีว่า วีรดาญ์ไม่มีผลใดๆกับจิตใจของเขา แต่ น้องสาวของหล่อนนี่สิ ทำเขาปวดระบมไปหมด

"แป้งหล่ะ ไม่ไปไหนหรือ"

"ไม่ค่ะ"

"อยากไปเที่ยวไหนไหม"

"ไม่ค่ะ"

ถามคำตอบคำ  เหมือนไม่เต็มใจจะคุยด้วย แต่อาจเป็นเพราะว่า หล่อนยังโกรธเขาอยู่ก็ได้ ไม่ใช่เพราะไม่อยากคุยด้วยหรอก ชายหนุ่มแอบคิดเข้าข้างตนเอง

"พรุ่งนี้ พี่จะไปเชียงใหม่ ... เอ่อ"

"ไปพรุ่งนี้ หรือ ไปกี่วันอ่ะเทพ แล้วอย่างนี้ จะกลับมาทันเลี้ยง..."

"ไม่เป็นไร หรอกค่ะพี่ป่าน  พี่เทพเขาไม่ว่าง ก็ไม่เป็นไร"

"ทันอะไร หรือแป้ง"  ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัยและอยากรู้

"ป่าว ค่ะไม่มีอะไร"

"คือ อย่างนี้น่ะเทพ ต้นเดือนนี้น่ะ ยายแป้ง จะสอนหนังสือเด็กๆแล้ว เราก็คิดกันว่า จะไปเลี้ยงฉลองกินเจ้ามือให้เกลี้ยงก่อนไปทำงานน่ะจร้า"  วีรดาญ์ แย่งตอบเสียก่อน ขืนปล่อยน้องสาวตอบ คงไม่ได้ไปกันพอดี

"หรือ เลี้ยงวันไหน หล่ะแป้ง พี่จะกลับมา " ชายหนุ่มถามด้วยความดีใจ

"พี่เทพ ไปกี่วันค่ะ ยังงัยก็ทำธุระพี่ให้เสร็จเถอะค่ะ กินเลี้ยงน่ะเมื่อไรก็ได้" หญิงสาวพูดผสมความน้อยใจเขานิดๆ แต่ชายหนุ่มรับรู้ได้

"อีก อาทิตย์หนึ่ง กว่าจะสิ้นเดือน งั้น วันที่ 30 ก็ได้ สิ้นเดือนพอดี พี่เป็นเจ้ามือเองน่ะ" ชายหนุ่มเสนอความคิด

"อย่าดีกว่าค่ะ"

"ดีเลยค่ะ"  วีรดาญ์รีบสนับสนุน 

"เทพเป็นเจ้ามือน่ะดีแล้ว  ป่านจะได้กินแบบม่ะต้องห่วหน้าพวงหลัง งั้นวันที่ 30 น่ะยายแป้ง เตรียมล้างท้องรอ"

"ตกลงตามนี้น่ะครับ พรุ่งนี้ผมไปเชียงใหม่ คงจะเช้าวันที่30 กลับมาบ้านน่ะครับ  ตอนนี้ที่โน้นกำลังอากาศดี เพื่อนมันโทร.มาบอกน่ะครับ พอดีว่าจะไปธุระด้วยก็เลยแวะไปหาเพื่อนสักหน่อย" ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ซึ่งเป็นเสน่ห์ประจำตัวของเขาหล่ะ

"อิจฉาจัง ได้ไปเที่ยวเชียงใหม่ อากาศคงจะดีมากๆน่ะ เห็นในทีวีมีข่างคนแห่ไปเที่ยวเชียงใหม่กันเยอะ นี่ถ้าไม่ติดว่าทำงานน่ะจะไปด้วย  เอ่อ ยายแป้งไปสิ ไปเที่ยวก่อนทำงาน เที่ยวเผื่อพี่ด้วย "

"แป้งไม่ไปหรอกค่ะ พี่เทพไปทำงาน เดี่ยวจะไปรบกวนพี่เขา " ท้ายประโยคเป็นการประชดชายหนุ่ม แม้ส่วนลึกในใจ อยากไปเที่ยวกับเขา

"ถ้าแป้งจะไปด้วย ก็ได้น่ะครับ ถือว่าไปเที่ยวก่อนจะมารับมือกับเด็กๆ อากาศดีๆจะทำให้เราสดใส ปรอดโปร่งน่ะครับ"

"รบกวน พี่เทพปล่าวๆ ค่ะ และอีกอย่าง พ่อกับแม่คงไม่อนุญาตถ้าไปกันแค่ 2คน"  หล่อนเริ่มจะชักแม่น้ำทั้งห้าแล้ว ความจริงที่หล่อนกลัวมากที่สุด คือกลัวใจหล่อนนั่นแหละ มันจะต้านทาน หักห้ามใจตัวเองได้หรือป่าวน่ะ ไปอยู่ใกล้ชิดเขาแบบนั้น แค่นี้ล่อนก็เจ็บปวดน่าดู

"ถ้าแป้งตกลงไป เรื่องพ่อกับแม่พี่จัดการเอง พรุ่งนี้นายเดินทางกี่โมง"

วีรดาญ์หันไปถามเทพศักดิ์ เพื่อให้บรรลุตามเป้าหมายที่หล่อนต้องการ

"คิดว่าตี4 น่ะ แต่ถ้าแป้งไปด้วยออกเช้าก็ได้จะได้บอกคุณอาทั้งสองด้วย" เทพศักดิ์พูดออกไปและนึกชมตัวเองที่ไหวพริบ ปฏิพานเป็นเลิศ ด้วยความจริงเขามีความคิดว่าจะนักรถทัวร์ไปแต่เมื่อสวรรค์เป็นใจแบบนี้ ขับรถ เหนื่อยหน่อยก็ยอม เพราะมีหล่อนไปด้วย

"ตามแผนการเดิมนั่นแหละ บอกแล้วเรื่องพ่อกับแม่เดี่ยวป่านจัดการเอง  ตกลงตามนี้น่ะยายแป้ง  แป้งไปเที่ยวแล้วอย่าลืมพี่น่ะ ถ่ายรูปมาให้ดูด้วยน่ะ ถ่ายเยอะๆ ไปที่ไหนถ่ายมาให้หมด อยากรู้ว่าไปเที่ยวไหนกันบ้าง"  

วีรดาญ์คิดไม่ถึงว่าจะมีวัน เวลาแบบนี้ให้กับคนทั้งสอง แล้วหล่อนจะแก้ตัวกับพ่อกับแม่ว่าอย่างไร ไม่เป็นไร ให้พวกเขาได้ไปก่อน อย่างอื่นค่อยคิด

######################