รักหวานหอมละมุ่น

     "อารมณ์ดีจังนะลูกสาวแม่" เสียงของมารดาเอ่ยทักทำให้หญิงสาวที่กำลังจัดโต๊ะอาหารหันมาส่งยิ้มอย่างอายๆ ผู้เป็นแม่รู้ใจของลูกสาวดี หากแต่ลูกสาวเธอดูจะยังไม่ค่อยรู้ใจตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ถว่าเรื่องของความรักควรเป็นเรื่องของคนสองคน ให้ลูกสาวเธอได้ค่อยๆเรียนรู้ไป คิดอย่างนั้นจึงไม่เอ่ยอะไรกับลูกอีก เห็นลูกมีความสุขเธอก็มีความสุขแล้ว
     "ทานอาหารกันเถอะค่ะแม่" มายยิ้มหวาน เลื่อนอาหารที่ท่านชอบให้ตรงหน้า
     "ขอบใจจ๊ะลูก" ยิ้มละไมแล้วตักอาหารฝีมือของลูกสาวทานอย่างเอร็ดอร่อย มายเห็นแม่ทานอย่างมีความสุขเธอก็ดีใจทานอาหารคุยกันไปตามภาษาแม่ลูก
     หลังจากทานอาหารเสร็จสองแม่ลูกก็ช่วยกันเก็บอาหารแล้วก็ล้างถ้วยชาม พอเสร็จสองแม่ลูกก็พากันมานั่งสวนหน้าบ้าน
     "สวัสดีครับคุณน้า" เมฆพนมมือไหว้อย่างเคารพ
     "ไหว้พระเถอะลูก"
     "ดีค่ะ นั่งก่อนสิค่ะ" มายยิ้มผายมือให้ชายหนุ่มนั่ง เขายิ้มหวานให้แล้วนั่งลงคุยกับสองแม่ลูก
     "เดี๋ยวแม่เข้าบ้านก่อน มายก็นั่งคุยกับเมฆไปนะลูก น้าไปก่อนนะเมฆ"
     "ครับคุณน้า"
     "แม่เดินระวังนะค่ะ" เธอบอกด้วยความห่วงใย มารดาส่งยิ้มละมุนให้ก่อนจะเดินเข้าบ้านทิ้งให้สองหนุ่มสาวนั่งคุยกันตามลำพัง
     "เมฆทานอะไรมายังค่ะ"
     "เรียบร้อยแล้วครับ" เขายิ้มตอบเธอ พลางส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ทำเอาหญิงสาวหลบสายตาด้วยความเขินอาย
     "เมื่อไหร่หน่าจะเลิกอาย" เมฆแซวหญิงสาว เธอได้ยินก็หันมาจึงโดนชายหนุ่มแอบขโมยหอมแก้ม
     "แกล้งกันหราค่ะ" เธอบ่นอย่างอายๆ
     "ก็ใครใช้ให้มายน่ารักจนเมฆอดใจไม่ได้กันล่ะครับ" เขายิ้มกริ่ม ยิ่งเห็นเธอหน้าแดงด้วยความเขินเขายิ่งอยากดึงเธอมากอด หากก็ต้องห้ามใจเพราะเกรงใจแม่ของเธอ แต่ขืนช้าใครคว้าไปก่อน เขาเสียใจแน่ คิดได้ก็ลุกขึ้นดึงมือเธอพาเดินเข้าไปในบ้าน เธอเดินตามด้วยความหงุนงง
     "จะไปไหนกันหราลูก" เสียงมารดามายเอ่ยทักเมื่อเห็นทั้งคู่จูงมือกันเข้ามาในบ้าน ชายหนุ่มเห็นมารดาหญิงสาวนั่งอยู่ในห้องรับแขกพอดีจึงเดินเข้าไปพาตัวเองและหญิงสาวนั่งลงตรงหน้าผู้ใหญ่ พลางเอ่ย
     "คุณน้าครับ ผมรักมาย คุณน้ายกมายให้ผมได้ไหมครับ" พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มายมองชายหนุ่มอย่างอึ้ง นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ เธอมองหน้าแม่อย่างขอความเห็น ก็เห็นท่านส่งยิ้มมาให้
     "น้าว่าเมฆต้องถามมายก่อนนะลูก" เธอยิ้มเอ็นดู เขาได้ยินก็รีบหันมาถามหญิงสาวทันที พลางหยิบแหวนที่มารดาตัวเองเป็นคนให้ไว้เพื่อมอบให้กับคนที่เขารักยื่นให้เธอ
     "แต่งงานกับเมฆนะมาย"
     มายมองแหวนกับหน้าของชายหนุ่มไปมา รู้สึกตื้นตันใจ เธอหันไปมองมารดาก็เห็นว่าท่านพยักหน้าให้ เธอยิ้มก่อนจะหันมาตอบชายหนุ่ม
     "ตกลงค่ะ" เธอพูดจบก็ถูกชายหนุ่มกอดด้วยความดีใจ พอนึกได้ว่าอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็รีบปล่อยหญิงสาว
     "ในเมื่อมายตกลงน้าก็ไม่ขัดข้องนะ"
     "ขอบคุณครับคุณน้า"
     "เมฆก็ให้ผู้ใหญ่ดูฤกษ์แต่งงานแล้วค่อยมาบอกน้าอีกที" 
     "ครับคุณน้า" เขาเอ่ยพร้อมกับพนมมือไหว้ด้วยความเคารพ เธอยิ้มให้ทั้งคู่พลางลูบศรีษะลูกสาวอย่างรักใคร่
     "แม่เห็นทั้งคู่รักกันแม่ก็ยินดีด้วย" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่กราบพร้อมกันก่อนจะขอตัวพากันออกมา
     "เมฆจะรีบกลับไปคุยกับที่บ้านนะครับ" เขาบอกเธอเสียงอ่อนโยน
     "ค่ะ" เธอพยักหน้าบอกอย่างเขินอาย เขาดึงเธอมากอดแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆปล่อยแล้วเดินออกจากบ้านไป พอเขาไปแล้วเธอจึงเดินเข้าบ้าน
     "เมฆไปแล้วหราลูก"
     "ค่ะแม่"
     "แม่ดีใจด้วยนะลูก"
     "มายรักแม่นะคะ" เธอบอกพลางกอดมารดาแน่น รับรู้ถึงความรักความอบอุ่นของมารดาที่มีให้เธอเสมอมา