รักหวานหอมละมุน

     หลังจากที่เมฆ กลับมาจากบ้านของมาย ชายหนุ่มก็รีบขึ้นห้อง หยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ เปิดดู เขายิ้มสีหน้ามีความสุข พลางวางสมุดเล่มนั้นคืนที่แล้วโน้มตัวนอนลงบนที่นอน พลางนึกถึงใบหน้าของมายตั้งแต่วันแรกที่เขาเห็น สักพักเขาพลิกตัวอีกด้านมองผ่านหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าสดใส พลันใบหน้าของมายก็ปรากฏเด่นชัดเหมือนเธอมายืนข้างหน้าเขา

     เขายิ้มระบายทั่วหน้า ไม่เคยมีใครคนไหนทำให้เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจได้ขนาดนี้ รู้สึกตัวเองช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก มายทั้งน่ารัก อ่อนหวาน สมกับเป็นกุลสตรี ทุกครั้งที่เขาพบเธอ เธอมักจะส่งรอยยิ้มหวานๆมาเสมอ

     เมฆลุกขึ้นจากที่นอน ในเมื่อเขาได้เอ่ยออกไปแล้ว เขามั่นใจเขารักษาคำพูดนั้นได้ แต่เพื่อให้ครอบครัวของหญิงสาวได้มั่นใจ ที่มอบลูกสาวให้เขาดูแล เขาก็ต้องทำให้ดีที่สุด คิดแล้วก็ลงจากที่นอน ลงไปทำงาน รอที่บ้านกลับมาจะได้คุย เพื่อไปสู่ขอหญิงสาว

หลังจากชายหนุ่มนั่งทำงานได้พักใหญ่ ชายหนุ่มวางเอกสารบนมือลงเอนตัวลงกับพนักเก้าอี้ หลับตาเพื่อพักสายตา พลันเขาก็ได้ยินเสียงรถของบิดา จึงรีบลุกจากเก้าอี้ ออกไปรอบิดาที่หน้าบ้าน ใบหน้าของลูกชายที่ออกมายืนรอรับดูเบิกบาน จนผู้เป็นพ่อรู้สึกแปลกใจ อย่างแรกเลย ถึงปกติลูกชายจะมายืนรอรับบ้างแต่ไม่เคยมีสีหน้าดั่งเช่นวันนี้ หรือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ในเมื่ออดแปลกใจไม่ได้ คิดเองก็คงไม่ได้คำตอบจึงเอ่ยถามลูกชายตรงๆ

     "วันนี้ทำไมสีหน้าของลูกถึงดูแปลกๆ"

     "พ่อเข้าไปนั่งในบ้านก่อนครับผมมีเรื่องอยากปรึกษา" ชายหนุ่มเอ่ยบอกบิดาก่อนจะพาท่านเข้าไปนั่งที่ห้องรับแขก เมื่อบิดานั่งเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็นั่งลงข้างๆ พร้อมกับคุยเรื่องที่ต้องการปรึกษา

     "พ่อครับ ผมถูกใจลูกสาวบ้านนึงพ่อช่วยไปสู่ขอเธอให้ผมได้ไหม"

     "หยุดก่อนลูกชาย ไหนว่ามีเรื่องปรึกษา อันนี้ไม่เรียกปรึกษานะลูก แบบนี้ต้องบอกให้ไปสู่ขอสาวให้แล้ว" ผู้เป็นพ่อเอ่ยขัดลูกชายเล็กน้อย แต่ในใจรู้สึกปลื้มใจที่รู้ในที่สุดลูกชายคนเดียวของเขาก็มีหญิงสาวที่ถูกใจเสียที เขานึกว่าชาตินี้จะไม่ได้อยู่อุ้มหลานเสียแล้ว

     "โธ่พ่อ แกล้งผม ตกลงพ่อจะไปสู่ขอเธอให้ผมหรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มหน้างอเล็กน้อย

     "ลูกชายพ่อพูดมาขนาดนี้พ่อก็ต้องยินดีอยู่แล้ว พรุ่งนี้แกไปรับพามาหาพ่อเลย ไม่ดีๆ เอางี้แกนัดครอบครัวสะใภ้มาเจอพ่อเลยดีกว่า พ่อจะได้คุยเรื่องสู่ขอเลย" ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี อยากเห็นหน้่าว่าที่ลูกสะใภ้ไวไว

     "ขอบคุณมากครับพ่อ ผมรักพ่อที่สุด พ่อสะดวกกี่โมงครับ ผมได้นัดเวลากับทางนั้น"

     "นัดทานมื้อเที่ยงด้วยกันเลย" ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกกับลูกชาย

     "โอเคครับพ่อ ผมจะรีบไปบอกก่อน รักพ่อนะครับ" ชายหนุ่มพูดจบก็กอดบิดาแล้วรีบเดินกลับไปที่ห้อง ผู้เป็นพ่อมองตามหลังลูกชายที่ดูดีใจมากแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ พลางพูด

     "ว่าที่ลูกสะใภ้จะต้องน่ารักมากแน่ๆไม่งั้นลูกชายของเขาคงไม่ดูสดใสมากมายขนาดนี้"

     ทางด้านชายหนุ่มหลังจากเข้าห้องรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาหญิงสาวผู้เป็นที่รักทันที มายที่กำลังล้มตัวนอนลงบนเตียงได้ยินเสียงโทรศัพท์หยิบขึ้นมาดูเลขหมายมองเห็นเป็นเบอร์ของชายหนุ่มใบหน้ายิ้มแย้มรีบกดรับสาย

     "สวัสดีค่ะ"

     "สวัสดีครับมาย นอนหรือยังครับ"

     "กำลังเตรียมตัวจะนอนแล้วค่ะ" เธอตอบชายหนุ่มไปตามตรง

     "ผมขอรบกวนเวลาสักหน่อยนะครับ พรุ่งนี้พ่อผมนัดพบกับครอบครัวของมายเพื่อคุยเรื่องสู่ขอครับ" ชายหนุ่มบอกอย่างเกรงใจ ตามด้วยเรื่องที่ต้องการคุยเพื่อไม่เป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของหญิงสาว

     "ท่านโอเคหรือค่ะ" หญิงสาวถามด้วยความลังเล ไม่คิดว่าทางบ้านของชายหนุ่มจะตกลงไวอย่างนี้

     "พ่อผม ท่านอยากให้ผมมีครอบครัวนานแล้วครับ แต่ผมยังไม่เจอใครที่ถูกใจ จนกระทั่งมาเจอมาย มายทำให้ผมหลงรักตั้งแต่แรกเห็น" ชายหนุ่มแอบยอดเล็กน้อย หญิงสาวรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาทันที เหมือนเห็นภาพพร้อมสายตาของชายหนุ่มอยู่ต่อหน้า 

     "แน่ใจแล้วหรือค่ะ ว่าเป็นมาย" หญิงสาวถามอีกครั้งเพื่อต้องการยืนยัน และเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มถามใจตัวเองว่าเป็นเธอหรือเปล่าที่เขาพร้อมจะใช้ชีวิตจนแก่เฒ่า

     "ผมแน่ใจครับ มายไม่ต้องเป็นกังวล เชื่อในตัวผมได้เลย รักจริงหวังแต่งแน่นอนครับ" ชายหนุ่มบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นให้หญิงสาวได้มั่นใจ เธอเป็นกังวลก็ไม่แปลก เพราะจากระยะเวลาที่รู้จักกันไม่นาน แต่เขามั่นใจมากว่าตัวเองเลือกไม่ผิด และเชื่อว่าพ่อจะต้องรักเธอเหมือนที่เขารัก

     "มายเชื่อเมฆค่ะ ตอนเช้ามายจะบอกพ่อกับแม่นะคะ"

     "ครับ เจอกันสิบเอ็ดโมงที่โรงแรมเดอะฟายสกายนะครับ"

     "ค่ะ นอนหลับฝันดีนะคะ"

     "ฝันดีครับที่รัก" ชายหนุ่มยอดก่อนจะวางสาย หญิงสาวยิ้มเขินวางโทรศัพท์ลงหัวใจพองโต หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม