รักหวานหอมละมุ่น

     พระอาทิตย์ค่อยค่อยลับขอบฟ้า แสงสีส้มสาดส่องพื้นน้ำระยิบระยับ สัตว์หลากหลายชนิดพากันคืนสู่รัง สาวน้อยคนหนึ่งกำลังนั่งวาดภาพถ่ายทอดบรรยากาศนั้นลงบนแผ่นกระดาษอย่างมีความสุข สาวน้อยวาดไปยิ้มไป หากใครมาพบเห็นแล้วการมีหญิงสาวอยู่ในภาพนั้นด้วยดูจะเป็นธรรมชาติ หากแต่สาวน้อยคงไม่อาจวาดตัวเองลงไปได้ เพราะไม่ได้เห็นบรรยากาศตอนนั้นที่มีตัวเองอยู่ด้วย

    ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนมองภาพที่อยู่ตรงหน้าด้วยอาการตะลึงงัน พลางพูดคนเดียว

    "ใครกันนะสาวน้อยคนนั้น ดูแล้วช่างน่ารักเหลือเกิน" ชายหนุ่มแอบมองภาพนั้นอยู่นานจนหญิงสาววาดภาพเสร็จเตรียมเก็บอุปกรณ์เพื่อจะกลับบ้าน ชายหนุ่มไม่อาจจะระงับความอยากรู้จักหญิงสาวได้จึงแอบตามไป

   "ข้าวฟ่างตามสาวน้อยนั้นไป" ชายหนุ่มขี่ม้าคู่ใจค่อยๆ ตามหญิงสาวที่เดินนำอยู่ไม่ห่างมากนัก ข้างฟ่างม้าของชายหนุ่มก็ดูจะเข้าใจอารมณ์ของเจ้านายมันค่อยๆ ผ่อนฝีเท้า ไม่ส่งเสียงหายใจดัง เพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้สึกตัวว่ามีใครตามมา

   "ดอกไม้นี้สวยจัง" ระหว่างเดินทางกลับบ้าน หญิงสาวก็เจอเข้ากับดอกกล้วยไม้ป่าสีเหลืองสดใส เธอมองอย่างชอบใจ แต่ไม่เข้าไปเก็บ เพราะดอกไม้นั้นอยู่สูงเกินกว่าที่เธอจะคว้าได้ หญิงสาวยืนมองอย่างเสียดายเมื่อไม่สามารถเก็บได้จึงเดินต่อไป

     ชายหนุ่มที่ตามหญิงสาวมาข้างหลังเห็นอาการของหญิงสาว เมื่อถึงจุดที่หญิงสาวยืนอยู่นานเขาก็มองดู เห็นดอกกล้วยไม้ป่าจึงเข้าใจและไม่ยากเกินไปนัก ชายหนุ่มเอื้อมมือเด็ดกล้วยไม้ป่าช่อนั้นแล้วตามหญิงสาวต่อไป

     หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อนนัก แม้ว่าแสงอาทิตย์จะเริ่มอ่อนแรงลง อาจเป็นเพราะที่พักของหญิงสาวนั้นอยู่ข้างหน้านี้ก็เป็นได้ หญิงสาวเปิดประตูเล็กๆ ข้างประตูรั้วใหญ่ ค่อยๆ เดินเข้าไปและปิดตามหลัง ชายหนุ่มดึงเชือกให้ข้าวฟ่างหยุดมองบ้านที่อยู่ไม่ไกลเบื้องหน้า

     บ้านของหญิงสาวมองดูมีฐานะ บ้านทั้งหลังถูกสร้างขึ้นด้วยไม้สักอย่างดี เนื้อที่กว้างขวาง บริเวณด้านหน้าข้างกำแพงปลูกต้นไม้ที่เป็นมงคลและไม้ผลยืนต้นหลากหลายชนิด ดูแล้วเจ้าของบ้านคงจะรักธรรมชาติมากทีเดียว 

     "เจ้าชอบสาวคนนั้นไหมข้าวฟ่าง" ชายหนุ่มนั่งมองบนหลังม้า เอ่ยถามม้าสาวคู่ใจ เหมือนข้าวฟ่างเข้าใจนายของมัน มันชูคอส่งเสียง ชายหนุ่มยิ้มรับรู้ว่าข้าวฟ่างก็คงยินดีถ้าเจ้านายของมันจะชอบหญิงสาวคนนั้น

    "เย็นมากแล้วกลับเถอะข้าวฟ่าง" ชายหนุ่มขยับข้าวฟ่างหันหลังเพื่อจะกลับก็นึกขึ้นได้ ชายหนุ่มขี่ข้าวฟ่างมาหยุดที่ประตูหน้าบ้านหญิงสาววางช่อกล้วยไม้ที่เก็บมาไว้ แล้วควบเจ้าข้าวฟ่างกลับบ้านทันที

   เช้าอากาศแจ่มใส หญิงสาวเปิดหน้าต่างรับอากาศธรรมชาติ สายลมอ่อนๆ พัดผ่าน หมู่นกต่างๆ ออกจากรังเพื่อออกหากิน หญิงสาวมองด้วยความรู้สึกเป็นสุข ภาพบรรยากาศแบบนี้หาไม่ได้ในเมืองใหญ่ๆ หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วหญิงสาวก็ลงมาข้างล่าง

  "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ คุณแม่" หญิงสาวเอยทักบิดามารดามาแต่ไกล ทั้งคู่ยิ้มให้ลูกสาว

  "เป็นไงบ้างลูก" สองสามีภรรยาถาม

  "ดีมากเลยค่ะ ปิดเทอมนี้คงสนุกมากเลย" หญิงสาวบอกอย่างตื่นเต้น ใจเธออยากเรียนใกล้ๆบ้านหลังนี้ หากแต่โรงเรียนอยู่ไกลเกินไป สำหรับบ้านบนดอย หญิงสาวจึงต้องไปอยู่หอจะได้กลับมาก็แค่ช่วงวันหยุดหรือปิดเทอมเท่านั้น

  "ดูแลตัวเองนะลูกอย่าเที่ยวซนไปไกลนัก" ผู้เป็นแม่เตือนอย่างรักใคร่ เพราะรู้จักลูกสาวของตนดีว่าแสนซนขนาดไหน

  "ค่ะคุณแม่" หญิงสาวรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ

  "งั้นหนูขอออกไปข้างนอกนะคะ" 

  "ไปเถอะ" สองสามีอนุญาตหญิงสาวก็รีบตรงดิ่งออกไปทันที แต่เมื่อมาถึงหน้าบ้านก็ต้องแปลกใจเมื่อพบกับช่อดอกกล้วยไม้ที่เธออยากได้เมื่อวาน

  "มาได้ไงนะ" หญิงสาวยืนบ่นคนเดียว เปิดประตูออกมาก็ไม่เห็นใคร จึงถือช่อดอกไม้ติดมือออกไปข้างนอกด้วย

   หญิงสาวไปที่เดิม เธอชอบธรรมชาติ ป่า ต้นไม้ ดอกไม้ รวมทั้งสัตว์มากมาย ทุกอย่างถูกวาดลงบนแผ่นกระดาษสำหรับวาดรูปแผ่นแล้วแผ่นเล่า โดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยและไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีใครเผ้าดู

  "เธอมาอีกแล้วข้าวฟ่าง" ชายหนุ่มพูดกับม้าคู่ใจ มันส่ายหัวไปมาเหมือนพยักหน้าให้ชายหนุ่ม เขาลงจากหลังข้าวฟ่าง ปล่อยให้มันได้กินหญ้าอย่างสบายใจ นั่งพิงต้นไม้มองหญิงสาววาดรูป

  "อยากให้เธอวาดรูปเราบ้างจัง" เหมือนข้าวฟ่างจะเข้าใจที่ชายหนุ่มพูด มันวิ่งตรงไปที่หญิงสาวทันที ชายหนุ่มตกใจวิ่งตาม แต่คนหรือจะวิ่งเร็วสู้ม้า มันมาถึงตัวหญิงสาวก่อน

  "อ้าว มาจากไหน" หญิงสาวไม่ได้ตกใจที่เห็นม้า เธอยิ้มอย่างเอ็นดูเป็นกันเองให้กับข้าวฟ่าง ข้าวฟ่างขยับหน้ามาใกล้หญิงสาวเชิงให้เธอลูบหัวของมัน หญิงสาวลูบไปมารู้สึกถูกชะตา

  "แกมาคนเดียวเหรอ มีเจ้าของไหม" หญิงสาวถามข้าวฟ่างก็ได้ยินเสียงหนึ่งตอบกลับมา

  "ผมเป็นเจ้าของมันเอง" ชายหนุ่มเพิ่งวิ่งมาถึงเห็นอาการของหญิงสาวก็รู้ว่าเป็นคนไม่ตื่นกลัวอะไรง่ายๆ เพราะฉะนั้นคงไม่กลัวเขาที่จู่ๆ โผล่มา

  "เหรอค่ะ ม้าตัวนี้เป็นของคุณหรือ" หญิงสาวถาม มือยังลูบหัวข้าวฟ่างไปมา

  "ใช่ครับ มันชื่อข้าวฟ่าง" ชายหนุ่มตอบ

  "ข้าวฟ่าง ตัวเมียสินะ แกสวยมากเลย" หญิงสาวพูดกับมัน ข้าวฟ่างชอบใจคำชมส่งเสียงร้องคลอเคลียหญิงสาวไปมา

  "สงสัยข้าวฟ่างจะชอบคุณซะแล้ว" ชายหนุ่มบอกจากการที่มองอาการของม้าตัวโปรดของตัวเองแสดง

  "เหรอค่ะ มายก็ชอบข้าวฟ่างเหมือนกัน" หญิงสาวยิ้มเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

  "คุณชื่อมายเหรอ" ชายหนุ่มถามชวนคุย

  "ค่ะ แล้วคุณชื่ออะไรค่ะ"

  "ผมชื่อ เมฆคับ" ชายหนุ่มบอกอย่างสุภาพ หญิงสาวยิ้ม ใบหน้านั้นช่างเหมาะกับชื่อของหญิงสาวเหลือเกิน

  "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

  "เช่นกันครับ"

  "บ้านคุณอยู่แถวนี้เหรอค่ะ" หญิงสาวปล่อยให้ข้าวฟ่างไปกินหญ้า หันมาชวนเจ้าของมันคุย

  "ครับ ถัดไปทางเหนือไม่ไกลนัก" ชายหนุ่มตอบ

  "บ้านมายอยู่ทางใต้ค่ะ" หญิงสาวชี้มือไปทิศทางบ้านของตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มนั้นรู้จักบ้านของหญิงสาวแล้ว

  "ครับ" ชายหนุ่มตอบรับ ทำเป็นไม่รู้ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอ จนลืมเวลา ชายหนุ่มหันมาอีกทีฟ้าก็เริ่มจะหมดแสงแล้ว

  "ผมไปส่งมายดีกว่า" ชายหนุ่มบอก

  "เกรงใจนะคะ" หญิงสาวเอ่ยไม่แน่ใจว่าจะรบกวนชายหนุ่มมากไปหรือเปล่า

  "ไม่เลยครับ ถ้ามายยินดีจะนั่งเจ้าข้าวฟ่างกลับนะ" 

  "ดีค่ะ มายยังไม่เคยนั่งม้าเลย" หญิงสาวดีใจมากเมื่อชายหนุ่มบอกจะให้นั่งข้าวฟ่าง ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ดีใจเหมือนเด็กเวลาได้ของที่ชอบอย่างพอใจ

  "งั้นเชิญครับ ข้าวฟ่าง" ชายหนุ่มเรียกม้าคู่ใจ ข้าวฟ่างมาทันทีเมื่อเจ้านายเรียก หญิงสาวถูกชายหนุ่มขออนุญาตอุ้มขึ้นขี่ข้าวฟ่าง ชายหนุ่มขึ้นตามมานั่งท้ายแล้วควบข้าวฟ่างไป ไม่นานนักก็ถึงบ้านหญิงสาว

  "ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" หญิงสาวยิ้มขอบคุณพลางลูบหัวข้าวฟ่าง

  "ครับ งั้นผมขอตัว" ชายหนุ่มโบกมือลาหญิงสาว มายรอจนชายหนุ่มควบม้าลับตาจึงเดินเข้าบ้าน