รักหวานหอมละมุ่น

     เช้าวันต่อมา มายตื่นแต่เช้าเช่นเคย หญิงสาวแต่งตัวเตรียมออกไปวาดรูป พอเปิดประตูหน้าบ้านก็พบกับใครบางคนที่รออยู่ เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน พร้อมสัตว์เลี้ยงคู่ใจ

    "อรุณสวัสดิ์ครับ" เมฆทักทายหญิงสาว

    "อรุณสวัสดิ์ค่ะ มาแต่เช้ามีอะไรเหรอค่ะ" หญิงสาวค่อยๆ เดินเข้าไปยืนตรงหน้าชายหนุ่มระหว่างถาม สีหน้าแววตาฉายแววฉงน ชายหนุ่มมองอย่างพึงพอใจ ก็หญิงสาวน่ารัก น่าถนุถนอม เป็นคนอื่นก็คงต้องทำเหมือนอย่างที่เขาทำ

   "ผมรู้ว่ามายต้องออกไปวาดรูปเลยมารอนะครับ" ชายหนุ่มตอบตามความเป็นจริง เขาไม่คิดว่าการโกหกจะเป็นสิ่งที่ดี โดยเฉพาะกับหญิงสาวน่ารักสดใสคนนี้ ผิดกับหญิงสาวที่อายหน้าแดง เพราะคำพูดตรงๆ ของชายหนุ่ม แม้จะแค่บอกว่ามารอ แต่สิ่งที่เธอรับได้นั้นมันมากกว่านี้

   "ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะข้าวฟ่าง" หญิงสาวเขินได้แต่ตอบรับชายหนุ่มแล้วเดินไปลูบหัวข้าวฟ่าง ทำเอาชายหนุ่มอดขำไม่ได้

   "เขินก็ยิ่งน่ารัก" ชายหนุ่มแอบชมในใจ

  "ไปกันเลยดีกว่าค่ะ" หญิงสาวเอ่ยชวน ค่อยๆ ขึ้นหลังข้าวฟ่าง โดยมีชายหนุ่มคอยพยุงและดีดตัวเองตามขึ้นมาเมื่อหญิงสาวนั่งเรียบร้อย ข้าวฟ่างรู้ใจเจ้านายมันค่อยๆ วิ่งไปเรื่อยๆ ลัดเลาะป่าไปตามทางที่เคยเจอหญิงสาว ระหว่างทางหนุ่มสาวไม่ได้พูดอะไรเลย เพราะต่างคนก็ต่างเขิน เนื่องจากเหมือนได้โอบกอดในความรู้สึกของชายหนุ่มและเหมือนถูกกอดในความรู้สึกของหญิงสาว

   ข้าวฟ่างพาหนุ่มสาวมาหยุดพักบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ บริเวณนั้นมีวิวที่เหมาะกับการวาดภาพ หญิงสาวจึงขอให้ชายหนุ่มหยุดตรงนี้ก่อน ชายหนุ่มเข้าใจอารมณ์ศิลปินจึงนอนมองหญิงสาววาดรูปธรรมชาติเหล่านั้นเงียบๆ เหมือนกับข้าวฟ่างที่ไม่อยากเป็นก้างขวางคอเจ้านายจึงเดินไปกินหญ้าอยู่ห่างๆ ชายหนุ่มมองหญิงสาววาดรูปเพลินจนเผลอหลับไป ไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองได้ถูกหญิงสาววาดลงบนกระดาษ

   หญิงสาวค่อยๆ วาดเริ่มจากโครงหน้าและตกแต่งส่วนต่างๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ ภาพชายหนุ่มหลับพิงหลังต้นไม้ค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่างเด่นชัดขึ้น สีแล้วสีเหล่าถูกหญิงสาวนำมาทาให้ใกล้เคียงกับความเป็นจริงมากที่สุด จนกระทั่งเสร็จชายหนุ่มก็ยังไม่ตื่น หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นข้าวฟ่างอยู่ไม่ไกล เธอเรียกมันเข้ามาใกล้ๆ และแอบขี่มันออกไป

   เมื่อตื่นขึ้นมาไม่พบหญิงสาว ชายหนุ่มก็กระวนกระวาย ยิ่งไม่เห็นข้าวฟ่างอยู่ด้วย ชายหนุ่มก็นึกเป็นห่วง กลัวจะมีอันตรายกับหญิงสาว ชายหนุ่มมองรอบๆ เดินหารอยเท้าของข้าวฟ่างที่น่าจะผ่านไปจนกระทั่งเจอจึงเดินตามรอยไปเรื่อยๆ

  "เย็นดีจังเลย" หญิงสาวนึกสนุกแอบขี่ข้าวฟ่างออกมา พอดีผ่านแม่น้ำจึงหยุดให้ข้าวฟ่างดื่มน้ำและตัวเองก็ลงเล่นน้ำอยู่ข้างๆ โขนหิน ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทำให้ชายหนุ่มเป็นห่วง

  ชายหนุ่มเดินตามหามาเรื่อยๆ จนกระทั่งมองเห็นข้าวฟ่างอยู่ไม่ไกลนัก เขาจึงรีบเร่งฝีเท้า เพื่อให้ถึงเร็วขึ้น พอมาถึงชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงหญิงสาวเหมือนกำลังเล่นน้ำอยู่ เขาจึงเดินไปหาข้าวฟ่างก่อนเป็นอันดับแรก

  "ข้าวฟ่างคราวหน้าห้ามแกพาเธอออกมาคนเดียวอีกนะ" ชายหนุ่มเอ็ดข้าวฟ่าง มันรู้ว่าเจ้านายโกรธมัน เพราะความเป็นห่วง แต่มันก็อดที่จะทำหน้าเศร้าไม่ได้ มันส่ายหน้าน้อยๆ เหมือนสำนึกผิด ชายหนุ่มมองแล้วก็นึกขำ แต่ก็ไม่วายทำหน้าดุ

  ชายหนุ่มนั่งรอข้างๆ ข้าวฟ่างไปเรื่อยๆ เพื่อรอหญิงสาวเล่นน้ำเสร็จ ชายหนุ่มคอยฟังเสียงของหญิงสาว เผื่อมีอะไรฉุกเฉินเขาจะได้ไปช่วยได้ทันที เขามองท้องฟ้าผ่านแยกของกิ่งไม้ใหญ่ ปล่อยอารมณ์ตัวเองไปกับธรรมชาติรอบๆตัว เสียงนกร้องขับขาน กิ่งไม้สีไปสีมาเพราะแรงลมพัดผ่าน อากาศกำลังเย็นสบาย

  "เอ่อ ขอโทษที่ออกมาโดยไม่บอกนะคะ" หญิงสาวเล่นน้ำเสร็จก็เดินออกมาพอเห็นชายหนุ่มก็ค่อยๆเดินเข้าไปพูด หญิงสาวเพิ่งคิดได้ว่าบ้างทีชายหนุ่มคงเป็นห่วง

  "ไม่เป็นไร แต่คราวหน้ามายต้องบอกผมก่อน รู้ไหมผมเป็นห่วง" ชายหนุ่มพูดสีหน้าจริงจังแต่น้ำเสียงแสดงความอ่อนโยน ห่วงใยในตัวหญิงสาว

  "มายต้องขอโทษเมฆด้วยนะคะ" หญิงสาวรู้สึกตัวเองทำผิดมากจึงขอโทษชายหนุ่ม

   "ไม่เป็นไรครับ มายจะกลับหรือยัง"

    "ค่ะ" หญิงสาวตอบตกลงว่าจะกลับ ชายหนุ่มจึงหันไปเรียกข้าวฟ่าง เจ้าม้าแสนรู้รีบวิ่งมาทันที มันรอข้างๆ หญิงสาวเพื่อให้เธอขึ้น เมื่อชายหนุ่มขึ้นหลังเจ้าข้าวฟ่างแล้วมันก็พาทั้งสองคนกลับทางทิศทางเดิม ชายหนุ่มแทบไม่ต้องบังคับมันเลย

    สองหนุ่มสาวคุยกันไปเรื่อยๆ ตลอดทาง เพียงเวลาไม่นานทั้งคู่ก็สนิทกันอย่างรวดเร็วคล้ายกับคนรู้จักกันมานาน แม้จะต่างฝ่ายต่างเขินกันอยู่บ้าง แต่ทั้งคู่ก็แอบมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน

  "ขอบคุณนะคะเมฆที่มาส่ง" เมื่อถึงบ้าน หญิงสาวก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณชายหนุ่ม

  "ขอบคุณนะจ๊ะข้าวฟ่าง" เธอยิ้มแล้วบอกม้าคู่ใจชายหนุ่มพลางลูบหัว มันเอียงไปมาเล็กน้อย

  "ครับ" เมฆไม่ได้พูดอะไรมากเขาส่งหญิงสาวเข้าบ้านเสร็จแล้วถึงได้กลับบ้านตัวเอง