"แม่มณีแก้ว"

 
"ลมหนาวพัดมาแล้วหนอ ช่อผกาชูชื่น ระรื่นใจ เหตุใดใยข้านี้ บ่มีคู้ ให้ชู้กาย "
" ชิชะ นังบัว เอาใหญ่ล่ะน่ะเจ่า "
เสียงหญิงสาวใบหน้ารูปไข่ ผิวพรรณสำอาง เอวบางร่างเล็ก ดูสะอาดตา ใส่สไบสีชมพูอ่อน ว่าให้นางข้าบริวาร
" แม่หญิงเจ่าขร๋า บ่าวก็หนาวใจเป็นน่ะเจ่าค่ะ"
" นี้นังบัว เราเป็นหญิง เหตุใดเจ่าถึงพูดจาแบบนี้เล่า ไม่งามเลยน่ะ ถ้าคุณย่ามาได้ยิน เจ่าจัก หลังลาย"
"อะๆ แม่หญิง อย่าบอกน่ะเจ่าค่ะ บ่าว แค่ สำนวนกลอน ปากมันพาไปเท่านั้นเจ่าค่ะ"
"เราไม่บอกหรอกน่ะ แต่เจ่าก็อย่าปากบอน เที้ยวเกี้ยวกลอนไปทั้วก็แล้วกัน ป่ะ ไปถวายเพลหลวงพ่อได้แล้ว ปะเดี๋ยวไม่ทัน"
" เจ่าค่ะแม่หญิงมณีแก้ว"
นังบัวได้ยกตะกกร้าไม้หวายที่เตรียมอาหารคาวหวานมาถวายหลางพ่อที่วัดโดยมี แม่หญิงมณีแก้ว ลูกสาวขุนหลวงวังในเดินนำหน้า
"คนไม่เยอะดีเจ้าค่ะแม้หญิง"
"ใช่ วันนี้เราจะได้สนทนาธรรมกับหลวงพ่อได้นานๆ"
เตรียมสำหรับอาหารเสร็จก็ถวายพระ ญาติโยมที่มานั่งรอประเคนอาหารก็นั่งรอกันพร้อมเสร็จ หลังจากที่พระฉันเสร้จรับพร แม่มณีแก้วก็สนทนาธรรมกับหลวงพ่อ
"กราบนมัสการเจ้าค่ะหลวงพ่อ"
"เจริญพระโยมมณีแก้ว วันนี้จะเอาข้อธรรมกลับไปกี่บทดีล่ะ"
"แล้วแต่หลวงพ่อเจ่าค่ะ มณีแก้วปัญญาน้อย เลยต้องมาขอฟังธรรมอันประเสริฐ เจ่าค่ะ"
" โยมมณีแก้วนี้ มีสติปัญญามากน่ะ อย่าว่าตนอย่างนั้นเลย"
"จำไว้น่ะโยมมณีแก้ว ความรักนั้นก็เหมือนน้ำผึ้งอาบยาพิษ มันก็จะหวาน เมื่อเราดืมกินแรกๆ หากวันใดน้ำผึงนั้น มันเจอปนไปด้วยสิ่งเป็นพิษ ของ ผึ้งแล้ว เราอาจจะข่มขื่นกับมันก็ได้"
หลังจาก ได้สนทนาธรรมกับหลวงพ่อเสร้จแม่มณีแก้วและ นังบัวได้นมัสการลากลับเรือน โดยที่แม่มณีแก้วยืนรอนังบัวเอาอาหารที่เหลือไปให้ ปลาหลังวัด นางได้ยืนรออยู่ที่ ใต้ต้นพิกุล กลิ่นดอกพิกุลหอมเย็นชื้นใจยิ่งนัก
" หอมเหลือเกิน กลิ่นดอกพิกุล"
นางมองขึ้นไปดูต้นพิกุลที่นางได้ยืนรออยู่ใต้ต้นของมัน มีดอกพิกุลล่วงลงมาหนึ่งดอก นางได้ยื่นมือไปรับ พร้อมกับ ชายผู้หนึ่ง มือของนางนั้นได้อยู่บนมือของชายผู้นั้น ลมเย็นพัดโชยมาอีกครั้ง กลิ่นดอกพิกุลได้พัดมาหอมฟุ้งไปทั้วบริเวณ สายตาทั้งสองได้จับจ่องกันอยู่นาน
"น้องมณีแก้ว"
ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเพราะ เค้าได้เป็นลูกชายของ กรมหลวงวังใน เช่นเดียวกับพ่อของมณีแก้ว
"เจ้าค่ะ"
มณีแก้วตอบพลางกลมหน้า ดึงมือออกมาช้าๆ
" พี่ชื่อชัยภพ เจ่าจำได้รึไม่ ที่พี่เคยพาเจ่าเข้าไปเที้ยวในวังในบ่อยๆ"
" พี่ชายภพ"
นางยิ้มแล้วมองหน้าชัยภพ ผู้ที่เคยเป็นเพื่อนเล่น เป็นทั้งพี่ชาย คอยดูแลนางตอนเด็กๆ
"จำได้เจ้าค่ะ พี่ชายมาเมื่อใดเจ้าค่ะ"
"เพิ่งมาวันนี้จ้ะ พอดีพี่เอาของจากหัวเมืองเหนือฝากเจ้า เลยรู้ว่าเจ้ามาวัด "
"แม่หญิงงงงงงงงงง"
เสียงนังบัวตะโกนโวยวายมา จากหลังวัด
"อุ้ย ประทานอภัยเจ้าค่ะ บ่าวไม่รู้มีคนอยู่"
"นึกว่าข้าเป้นผีรึนังบัว ตะโกนเสียงดังในวัด ระวัง ผีหักคอน่ะเอง"
"อู้ยยยย จริงรึเจ้าค่ะ แม่หญิงบ่าวกลัว"
นังบัวกระโดดไปกอดที่เอวมณีแก้วแน่น
"นี้นังบัว ตอนทำเจ้าไม่กลัว พอทำแล้วก็มานึกกัวเจ้านี้ไม่ไหวเลยน่ะ"
แบบนี้ให้คุณอาเขียนดีมัยเองนังบัว
"ว้ายอย่าเจ้าค่ะ บ่าวกลัวแล้ว ไม้หวายเจ้าคุณหลวงน่ากลัวกว่าผีอีก"
" ดี ไปเก็บของจะได้กลับเรื่อนนะเอง"
บัวเข้าไปกระซิ๊บถามมณีแก้วผู้เป็นนาย
"ผุ้ใดเจ้าค่ะแม่หญิงงามนัก"
"อะไรเจ้าจำไม่ได้รึ พี่ชายภพไงล่ะ"
" อ้าาา ลูกขุนหลวงวังในนั้นเอง บ่าวจำได้แล้ว"
"ชิชะนังบัว เองน่ะเอง สู้นายเจ้าก็ไม่ได้ จำข้าได้ เองจำข้าไม่ได้ เอ แบบนี้สงสัยต้องลงโทษ บอกคุณอา ให้ลงโทษเองล่ะมั้ง"
" อย่าเจ้าค่ะบ่าวกลัวแล้ววว"
นังบัวพูดจบพลางวิงไปเก็บตะกร้า แล้วเดินตามนาย อย่างว่าง่าย พอถึงเรือนไม้สักทรงไทยดูสวย สะอาดตา ข้าทาสบริวารก็เต็มเรือนไปหมด
"มาแล้วรึ "
เสียงของคุณหลวงวังในพ่อของ มณีแก้ว
ที่มีตำแหนงเหมือนกันกับพ่อของ ชัยภพ ทั้งสองกราบ อย่างสวยงาม
" ชายภาพ เห็นว่า เอาของมาฝากน้องไม่ใช่รึ"
เสียงคุณหญิงนวลแม่ของมณีแก้วเอ่ยถามขึ้น
"ขอรับ พอดีว่า กะผมได้ตามท่านพ่อไปว่าราชการที่หัวเมืองเหนือ เห็นของสวยๆมากมาย และไม่ได้เจอ น้องหญิงมานานหลายปี จึงนำมาฝากขอรับ"
" เอาล่ะดีเลย น่ะตามสบายล่ะพากันไปนั่งเล่น ที่สวนก็ได้น่ะ นังบัวเองไปนำขนมฝอยทองในครัวมาให้ พ่อชัยภพด้วยล่ะ "
"เจ้าค่ะ"
บัวรับปากวิ่งไปอย่างรวดเร้ว
" อาต้องขอตัวไป สั่งบ่าวสักหน่อย นานๆ จะเจอกันที ก็คุยกันไปน่ะ ประเดี่ยวอามา"
ชายภพกราบอีกครั้ง แล้วก็พากันลงเรือนมานั่งที่ สวน
"นี้จ่ะ ของจากหัวเมืองเหนือ"
ชายภพได้หยิบห่อผ้าแพรสี ทองออกมา ยื่นให้แม่มณีแก้ว
" กำไล สวยจริงเจ้าค่ะขอบพระคุณเจ้าค่ะ "
" มาพี่ใส่ให้น่ะ"
ชัยภพจับมือมณีแก้วอย่างทะนุทะนอมแล้ว ส่วมใส่ให้อย่างอ่อนโยน
" พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน เจ้าล่ะคิดถึงพี่รึไม่ "
ชายภพจ่องมองที่ตาของมณีแก้ว มณีแก้วหลบหน้าอย่างเขินอาย แล้วดึงมือออก
ลมพัดมาอีกครั้งลมหนาวทำให้มณีแก้วรู้สึกเย้นๆขึ้นมา ชัยภพได้นำผ้าที่ตกไหล่ของมณีแล้วคลุมที่ไหลและโอบไว้
"เจ้ายังไม่ตอบพี่เลย เจ้าคิดถึงพี่บ้างรึไม่ มณีแก้วของพี่"
" มณีแก้วเป็นของพี่ชายตั้งแต่เมื่อใดรึค่ะ "
นางยิ้มเขิลๆ
"เจ้าจำไม่ได้รึว่าเจ้าบอกกับพี่ว่า เจ้าจะเป็นเจ้าสาวพี่"
" ตอนนั้นเด็กนี้เจ้าค่ะ น้องไม่รู้ด้วย"
นางเขิลเดินออกมา ชัยภพจับคางนางขึ้นแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า
" พี่จักมาขอเจ้าแม่มณีแก้ว วันนี้พี่ก็คุยกับพ่อและแม่พี่แล้ว เจ้าจักว่าเยี่ยงใด"
" ขนมมาแล้วเจ้าคร่าาาาา แม่หญิง "
เสียงนังบัวแหล่มมาอีกครั้ง ทำให้ทั้งสองต้องออกห่างกันชัยภพ เอามือไคว้ที่หลังแล้ว มอง นังบัว
" เองนี้น่ะ เอ รึว่า จะให้ แม่อาท่านลงโทษดี"
" ว้ายๆ บ่าว จะไม่ทำแล้ว งั้นบ่าวไปเอาน้ำลอยดอกมะลิมา ล่ะกันน่ะเจ้าค่ะ"
นังบัววิ่ง ไปในเรือนอีกครั้ง
" พี่จักต้องไปราชการกับพ่อพี่อีก คราวนี้ก็คงจะไปหลายเดือนน่ะ เจ้าจักรอพี่ได้รึไม่ พี่อยากให้ พ่อและแม่มาสู่ขอเจ้าไว้ก่อน พี่กลัว ใคร จะมา ชิงตัดหน้าพี่สะก่อน"
"น้องไม่รู้ดอกค่ะ พี่ชายไปถามแม่ท่านดูเอาล่ะกันค่ะ"
มณีแก้วเขิลอายเดินขึ้นเรือนไป หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีขบวนสู่ขออย่างใหญ่โตมาสู่ขอ แม่มณีแก้ว และอีก3 วัน ชัยภพก็ไปว่าราชการกับพ่อที่หัวเมืองเหนือ
หลายเดือนต่อมาได้มีม้าเร็วมาที่บ้านแม่หญิงมณีแก้ว ข่าวม้าเร็วบอกว่า ชัยภพได้ป่วยเป้นไข้ป่า อาการหนัก และกำลังลงจะมารักษาตัวที่อยุธยา
พอถึงวันชัยภพได้มารักษาตัวที่บ้าน มณีแก้วได้เข้าไปเยี่ยมและดูแลไข้ว่าที่สามีอย่างครบถ่วน นับวันอาการก็หนักขึ้นๆ จนหมอหลวงได้บอกว่า ไม่มีทางรอด
" ร้องไห้ทำไมรึ น้องมณีแก้วของพี่"
"เปล่าเจ้าค่ะน้องไม่ได้ร้อง"
นางเช็ดน้ำตา พลางเอาผ้าชุ๊บน้ำเช็ดตัวชัยภพเบาๆ
" พรุ้งนี้พี่จักบอกให้แม่อา และพ่อพี่หาวันแต่งงานของเรา"
"แต่พี่ชายป่วยน่ะเจ้าค่ะ "
" พี่ไม่เป็นไร พี่แข็งแรงดี แล้ว พี่อยากแต่งงานกับเจ้า "
ชัยภพพยามลุกขึ้น มณีแก้วเข้าไปพยุงตัวเค้าไว้ เค้า จูบที่หน้าภากมณีแก้วเบาๆ ปากที่ซีด เพราะอาการไข้ ตาที่โลย และเสียงที่แหบแห้ง มือที่เย็นเฉียบได้ จับที่แก้มมณีแก้วและ เช็ดน้ำตาที่แก้มของมณีแก้ว
"อย่าร้องน่ะคนดีของพี่ พี่ไม่เป้นไร พี่จักอยู่กับเจ้า พี่อยากได้กวดเจ้าไว้ในอ้วมกอดของพี่"
ชัยภพกอดมณีแก้วไว้ อย่างแนบแน้น หลังจากนั้น ก็ได้มีงานมงคลขึ้น แขกบ้านใกล้ไกล คนรู้จัก ได้มาร่วมงานมงคลมามากมายถึงเวลาเข้าหอ คู้บ่าวสาวก็ ได้มาอยุ่ในห้องหอ มณีแก้วผู้เป้นภรรยาได้ดูแลเอาใจใสผู้เป็นสามีอย่างครบทุกประการ
" วันนี้น้องดีใจ ที่เห็นพี่ชายดูชดชื่นกว่าทุกครั้ง และทุกวันเจ้าค่ะ"
ชัยภพหันมาแล้วยิ้มอย่างออนโยนแล้วพูดว่า
" เจ้ารู้มั้ยพี่ได้ยาดี"
"ยาดี คุณพ่อท่านหายามารักษาเจ้าพี่ได้แล้วรึเจ้าค่ะ"
ชัยภพยิ้มแล้วโอบไหล่ทั้งสองข้างของมณีแก้วมานั่งที่เตียงและหอมที่หน้าภาก ที่แก้มเบาๆ
"นี้ไงล่ะ ยาดีของพี่"
แล้วชัยภพก็นอนกอกมณีแก้วไว้ หลับไปในคืนวินมงคล ของคู้บ่าวสาว
ยิ่งนับวันอาการป่วยก็เริ่มหนักขึ้น อาการไอได้รุนแรงจนถึงขั้นเป็นเลือด มณีแก้วผู้เป็นเมียได้แต่นั้งร้องไห้ ดูความเจ็บปวดทรมานของสามี ทุกวันนางจะตื่นแต่เช้าไปใส่บาตรที่วัด และรีบกลับมาดูแลสามีอันเป็นที่รักยิ่ง ปรนนิบัติอย่าดีเสมอ
มีต่อค่ะขอนอนก่อน แฮะๆ