My Diary

วันเสาร์ ที่ 4 มิถุนายน พ.ศ.2554

...ฉันเกือบลืมไปแล้วสิเนี่ย ว่ามีไดอารี่เล่มนี้ที่เคยเขียนค้างเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว ถ้าไม่เพราะอีเมลล์ที่ส่งไปยังกล่องจดหมายว่า "คุณได้รับคำวิจารณ์จากเรื่อง My Diary..." อืม เจ้าไดอารี่เล่มนี้มันคงเหงาน่าดูที่ถูกลืมไปเสียนานเลย คงได้เวลาหยิบมันขึ้นมาเคาะฝุ่นใหม่อีกครั้งเสียแล้วสิ...

ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กฝึกงานอีกแล้ว ฉันทำงานเป็นบุคลากรใหม่ได้สักประมาณหนึ่งเดือนแล้วล่ะ งานก็ดูยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางสักเท่าไหร่ ยังเป็นน้องใหม่ในหน่วยงานที่ยังไม่ประสีประสาอะไร โลกของการเริ่มต้นชีวิตการทำงานมันกว้าง กว้างมากกว่าที่ฉันเคยคิดไว้เสียอีก

ฉันทำงานที่นี่ครั้งแรก เรียกว่าค่อนข้างเครียดจัดเลยทีเดียว แถมมิหนำซ้ำ ฉันยังพบว่าช่วงนี้สุขภาพฉันย่ำแย่มาก ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีโรคประจำตัวก็เมื่อผลการตรวจเลือดของบุคลากรใหม่ออกมานั่นแหละ คงไม่มีใครอยากทราบข่าวร้ายนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงมันไปได้

วันนี้เป็นวันหยุดของฉัน หลังจากขึ้นเวรบ่ายติดต่อกันมา 5 วันสำหรับสัปดาห์นี้ เสาร์อาทิตย์เป็นวันพักผ่อนของฉันที่หัวหน้าเมตตาประทานมาให้ในรอบสัปดาห์ มิเช่นนั้นฉันคงแย่เต็มที ถ้าใครเคยทำงานประเภทเข้ากะบ่ายหรือกะดึกก็คงพอจะเข้าใจว่ามันเหนื่อยและง่วงขนาดไหน วันไหนที่ขึ้นเวร ฉันมักต่อท้ายมันว่า ต้องไปขึ้นเวร(ชดใช้กรรม)อีกแล้วสิ

อ้อ ฉันลืมบอกไปว่าฉันทำงานอะไร แต่ดูจากการขึ้นเวร คุณก็คงพอจะเดาได้ไม่ยากนัก ฉันทำงานในทีมสุขภาพอ่ะนะ สมัยเรียนพวกเราจะมีเพลงที่เป็นเครื่องหมายแสดงถึงวิชาชีพของพวกเรา ชื่อเพลง "ผู้หญิงสีขาว" เมื่อได้ร้องหรือได้ฟังทีไรทำนองมันเศร้าและซาบซึ้งกินใจไปพร้อมๆกัน ทำเอาน้ำตาแทบร่วงแน่ะ

บางคนอาจจะเคยรู้สึกในทำนองว่า "ความฝันกับความจริงมันช่างเดินสวนทางกันเสียจริง" ตอนนี้ฉันก็รู้สึกไม่ต่างจากนี้สักเท่าไหร่ โลกของความเป็นจริงและโลกของความฝันมันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง โลกของความฝัน เพียงแค่เราหลับตาลง ทุกอย่างก็เป็นไปดั่งใจเราต้องการ แต่โลกของความเป็นจริงนี่สิ มันช่างแสนไกลเหลือเกินกับความต้องการที่แท้จริงของเรา...