My Diary

วัน พฤหัสบดี ที่ 20 มกราคม 2554 (16.25 น.)

ในที่สุดก็ได้กลับมายังถิ่นที่อยู่เดิมเสียที หลังจากฝึกงานเสร็จสิ้นครบทั้ง 33 วันแล้วเมื่อวานนี้ หลังประเมินแหล่งฝึกงานเสร็จรถของมหาวิทยาลัยก็เข้ามารับ เป็นการกลับที่ทั้งดีใจและทั้งเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไปตามๆกัน

กลับมาถึงที่นี่ก็ประมาณ หนึ่งทุ่มกว่าๆ กว่าจะช่วยกันขนย้ายข้าวของสัมภาระของเพื่อนๆลงมาจากรถก็เล่นเอาแทบลมจับ เพราะข้าวของที่แต่ละคนขนไปนั้น พอเอามากองรวมกันแล้วก็กองโตอย่างกับภูเขายังไงยังงั้น

ฉันและเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนเหมารถสองแถวคันเล็ก ยอมจ่ายตังค์กันคนละ 60 บาท เพื่อจะให้รถวิ่งไปส่งให้ถึงหอแต่ละคนให้ใกล้ที่สุด เพื่อจะได้ไม่ยุ่งยากลำบากในการขนข้าวของกลับสู่มาตุภูมิเดิมของมัน

พอกลับมาถึงห้องก็รีบเปลี่ยนชุด Uniform ออก เพื่อจะออกไปหาอะไรทานข้างนอกด้วยความหิวจัด รู้สึกว่ากลับมาคราวนี้มีอะไรเปลี่ยนไปหลายๆอย่าง เวลาแค่ 33 วัน ที่ในมหาวิทยาลัยมีอะไรใหม่ๆเพิ่มขึ้นมามากมาย รวมทั้งราคาก๋วยเตี๋ยวที่เป็นอาหารมื้อเย็นยังเพิ่มขึ้นแบบไม่รู้ตัวอีกด้วยแฮะ

ก่อนกลับมาได้เป็นตัวแทนของกลุ่มเพื่อน 4 คนที่ฝึกงานบนตึกเดียวกันออกไปพูดประเมินแหล่งฝึกงานโดยการจับฉลาก แจ๊คพอตแตกแบบไม่ทันตั้งตัว ออกไปจับไมค์พูดด้วยอาการมือสั่น เสียงสั่น ทุกสายตาจ้องมองมาที่เราเป็นจุดเดียว แต่สุดท้ายก็พาเจ้ากล่องเสียงอันตีบตันพูดจนจบไปได้ในที่สุด

ถ้าหากคุณสามารถผ่านความกลัวและความตื่นเต้นภายในใจของคุณไปได้ คุณจะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวคุณเป็นที่สุด แม้ว่ามันจะเป็นเพียงความกลัวต่อสิ่งเล็กๆน้อยๆก็ตามที...