ข้างหลังภาพ

 

 
ตอน การสอบ
 
ส้มวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นบันไดมาถึงหน้าประตูห้องห้องหนึ่งได้อย่างทุลักทุเล เธอรีบผลักประตูและเดินเข้าไปด้านในทันที
 
“ศศิพร รีบไปนั่งที่เร็วเข้า ตอนนี้เวลา 09.29 น.อีก 1นาที ครูก็จะตัดสิทธิ์เข้าสอบของเธอแล้ว”
 
“ค่ะอาจารย์”
 
ส้มตอบรับเสียงอ่อย ก่อนจะรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะ ท่ามกลางสายตาที่มองมาของเพื่อนร่วมห้องทุกคน
 
เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้ว ส้มหยิบกระดาษคำตอบขึ้นมา ขณะที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตาเขียนชื่อและนามสกุลอยู่นั้น
 
“คนสวยครับ รับโทรศัพท์หน่อยครับ ถ้าไม่รับจะงอนแล้วน๊าๆ…”
 
ส้มรีบคว้า “เจ้าตัวปัญหา” มากดปิด ก่อนจะได้ยินเสียงอาจารย์ผู้คุมสอบประกาศ
 
“นักศึกษาทุกคนคะ กรุณาปิดโทรศัพท์ให้เรียบร้อยก่อนจะเริ่มทำข้อสอบด้วยนะคะ”
 
อาจารย์มองมาที่ส้มเหมือนกับจะบอกนักศึกษาทุกคนว่า “ดูไว้เป็นเยี่ยง แต่อย่าเอาอย่าง”
 
ส้มแอบถอนหายใจ เธอคิดในใจ
 
“วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนาน๊า นาฬิกาปลุกพังยังไม่พอ ดันลืมปิดเสียงโทรศัพท์ก่อนเข้ามาในห้องสอบได้อีกเนี่ย แย่เลยเรา”
 
ส้มเริ่มลงมือเขียนชื่อ-สกุล รหัสนักศึกษา ฯลฯ ลงในกระดาษคำตอบจนเสร็จและเริ่มเปิดข้อสอบหน้าแรก ก่อนจะลงมือทำข้อสอบทันที
 
หลังอ่านข้อสอบข้อแรกจบ เธอเริ่มรู้ซึ้งถึงคำพูดล้อเลียนที่ว่า “ข้อสอบง่ายเหมือนปลอกกล้วยดิบเข้าปาก” มันเป็นยังไง
 
“โอ๊ย! ข้อสอบอะไรของอาจารย์เนี่ย หินชะมัด(ยากสุดๆ) มีใครทำได้มั่งมั๊ยเนี่ย”
 
ว่าแล้วเธอก็กวาดสายตาไปรอบๆห้องอย่างแนบเนียน ปรากฏว่าเพื่อนๆทุกคนกำลังจดจ่อกับการทำข้อสอบอย่างตั้งอกตั้งใจกันอยู่
 
“โอ๊ย! ทำงัยดีว่ะเนี่ย เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย ยังมึนๆอยู่เลยเนี่ย สมองไม่ทำงาน คิดอะไรไม่ออกเลยแฮะ ทำงัยดีหว่าเรา”
 
ส้มลังเลอยู่ครูหนึ่งก่อนจะตัดสินใจ สะกิดเพื่อนที่นั่งข้างๆ ก่อนกระซิบเบาๆอย่างระมัดระวังว่า
 
“ยัยกุ้ง ขอยืมยางลบหน่อยสิ”    
 
กุ้งเพื่อนสนิทส่งยางลบมาให้ส้ม ส้มรับมาภายใต้สายตาที่มองมาอย่างตรวจตราของอาจารย์ผู้คุมสอบ
 
สักพักอาจารย์ผู้คุมสอบหันไปสนใจทางอื่นแทน ในขณะที่ส้มก้มหน้าก้มตาลบ“กระดาษคำตอบเปล่า” ของเธออยู่ สักพักเธอก็ส่งยางลบคืนให้กุ้ง
 
กุ้งรับยางลบมา เธอมองสบตาส้มแว๊บหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบต่อไปตามปกติ
 
ครู่ต่อมา กุ้งทำข้อสอบหล่นลงไปที่พื้น ส้มเป็นคนเก็บขึ้นมาและยื่นคืนให้กับกุ้ง ในขณะที่อาจารย์ผู้คุมสอบมองมาอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองทางอื่น
 
ส้มกลับมาตั้งใจอ่านข้อสอบ และแอบซ่อน “กระดาษแผ่นเล็กๆ”แผ่นหนึ่งไว้ใต้ข้อสอบ พลางคิดในใจว่า
 
“ขอบใจมากนะยัยกุ้งที่ช่วยฉัน ถ้าฉันสอบผ่านฉันจะปิดร้านเลี้ยงเธอเลยยัยเพื่อนรัก”
 
ขณะที่ส้มกำลังนึกกระหยิ่มอยู่ในใจนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนมายืนจ้องหน้าเธออยู่ใกล้ๆ
 
ส้มมองที่พื้นตรงหน้า เธอพบรองเท้าส้นสูงสีดำของใครบางคน เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ส้มถึงกลับตกตะลึง
 
“พี่ศา พี่มาได้ยังงัยก็พี่…พี่…ประสบอุบัติเหตุจน…จนจากพวกเราไปเมื่อ3 ปีก่อนแล้วนี่นา”
 
“ยัยส้ม พี่ยังอยู่ใกล้ๆเธอเสมอ ตั้งใจสอบนะ พี่เชื่อว่าน้องสาวของพี่คนนี้เป็นคนดี พี่ยังรักและเป็นห่วงน้องสาวเสมอ ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่จะต้องไปแล้ว”
 
“ดะ…เดี๋ยว…เดี๋ยวก่อนพี่…พี่ศา…พี่จะไปไหนน่ะ…”
 
ส้มถามตะกุกตะกักอย่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าของเธอ เธออยากฉุดรั้งพี่สาวของเธอเอาไว้ แม้ว่าเธอไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายตัวเองได้เลย
 
ส้มขยี้ตา 2-3 ครั้ง ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาใหม่ รองเท้าส้นสูงยังวางอยู่ที่พื้นตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของส้ม เธอรีบเงยหน้าขึ้น แต่แล้วเธอกลับหุบยิ้มแทบไม่ทัน
 
“ศศิพร เมื่อคืนเธอนอนดึกมากเหรอ ถึงได้มานอนหลับในห้องสอบแบบนี้ เหลืออีกแค่ 10 นาที จะหมดเวลาสอบแล้วนะ เร่งมือด้วยนะศศิพร”
 
รองเท้าส้นสูงคู่นั้น ก้าวห่างออกไปจากโต๊ะของส้มเรื่อยๆ พร้อมๆกับเสียงพื้นรองเท้ากระทบกับพื้นดังเป็นจังหวะต่อเนื่องกัน
 
ส้มก้มมองนาฬิกาข้อมือของเธอ เธอแทบช็อก
 
“ตายล่ะหวา นี่นาฬิกาข้อมือก็ดันมาตายอีกเหรอเนี่ย แล้วตอนนี้มันเหลือเวลาอยู่เท่าไหร่กันแล้วล่ะเนี่ย โอ๊ยแย่แล้วๆๆ จะทำทันมั๊ยเนี่ยเรา”
 
ไม่มีเวลาสำหรับการครุ่นคิดใดๆได้อีก ส้มตัดสินใจลงมือฝนรหัสในกระดาษคำตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้เปิดข้อสอบหน้าต่อไปอีกเลย
 
ครู่ต่อมา เสียงอาจารย์ผู้คุมสอบประกาศเสียงดังฟังชัด
 
“หมดเวลาสำหรับการสอบวิชานี้แล้วนะคะ ขอให้นักศึกษาทุกคนวางมือจากการทำข้อสอบ กรุณาวางข้อสอบพร้อมกระดาษคำตอบไว้ที่โต๊ะและเดินออกจากห้องสอบได้เลยค่ะ”
 
สิ้นเสียงประกาศของอาจารย์ นักศึกษาคนอื่นๆต่างก็วางข้อสอบเอาไว้บนโต๊ะ และค่อยๆทยอยเดินออกจากห้องสอบไป
 
ส้มอาศัยความไวขยำ “กระดาษแผ่นเล็กๆ” ที่อยู่ใต้ข้อสอบก่อนจะรีบยัดมันใส่กระเป๋าเสื้ออย่างรวดเร็ว แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 
 
ส้มเดินออกมาจากห้องสอบเป็นคนสุดท้าย ขณะกำลังก้าวขาออกมาจากประตูห้องสอบ เธอบังเอิญชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง
 
ส้มเงยหน้าขึ้นไปมอง เพื่อนในห้องคนหนึ่งยื่นบางอย่างมาตรงหน้าเธอ ก่อนพูดว่า
 
“ขอโทษทีนะ ฝากนี่ไปคืนยัยกุ้งเพื่อนซี้เธอด้วยแล้วกัน”
 
ส้มรับมาถือไว้อย่างงงๆ เธอก้มมองมัน ก่อนจะตาเหลือกอย่างตกใจ ชื่อของกุ้งและรหัสนักศึกษาปรากฏชัดเจนบนบัตรประจำตัวนิสิตแผ่นนั้น
 
“โอ้ แม่เจ้า! อยากจะบ้าตาย ซวยแล้วสิ นี่เราดันฝนรหัสของยัยกุ้งลงในกระดาษคำตอบของเรานี่หว่า”
 
จู่ๆส้มก็รู้สึกขนลุกพรึ่บทั้งตัว ร่างกายเย็นยะเยือกขึ้นมาทันทีทันใด เธอรู้สึกคล้ายกับว่ามีใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่
 
"ส้มน้องรัก พี่เชื่อว่าน้องสาวคนนี้ของพี่เป็นคนดี ส้มเป็นน้องสาวที่น่ารักสำหรับพี่เสมอ ตั้งใจสอบแก้ตัวใหม่ให้ดีดีนะจ๊ะน้องรักของพี่ พี่เชื่อว่า คราวนี้ความพยายามด้วยตัวเองของส้ม จะทำให้ส้มสอบผ่านจนได้ล่ะ"
 
####