ข้างหลังภาพ

 ตอน ผลแอปเปิ้ล

“ทำอะไรอยู่เหรอกานดา”

ผู้ถูกถามเงยหน้าขึ้นจากงานที่กำลังจดจ่ออยู่ตรงหน้า ก่อนตอบว่า

“ฉันกำลังสร้างสรรค์ผลงานศิลปะชิ้นสำคัญอยู่เลยเนี่ย เห็นเปล่า”

“เขียนนิทานสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้ง7ขายอยู่เหรอแม่คู๊ณ”

พัชรีอดพูดหยอกเย้ากานดาเพื่อนสนิทของเธอไม่ได้ เมื่อเหลือบไปเห็นสิ่งที่วางอยู่ที่สนามหญ้าตรงหน้าเพื่อนของเธอ

“อะไรกัน ฉันไม่ใช่นักเขียนนิทานนะจ๊ะ ฉันเป็นศิลปินเอก ฉายาเจ้าแม่นักวาดสุดสวยต่างหากย่ะ”

กานดาตอบโต้กลับไปแบบยียวนไม่แพ้กัน และแถมท้ายด้วยการอวดความสามารถตนเองเสร็จสรรพ

“แหมๆๆ เอาใหญ่เชียวนะ ที่พูดน่ะ ไม่อายฟ้าอายดินมั่งเหรอจ๊ะแม่คู๊ณ”

“ก็มันแน่นอนอยู่แล้วนี่จ๊ะ”

“เอาเข้าไป เวอร์แล่ะ พอเหอะๆ ว่าแต่ว่าเธอกำลังจะวาดรูปอะไรอยู่อ่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นภาพตะกร้าแอปเปิ้ลที่วางอยู่นั่นน่ะ”

พัชรีพูดพร้อมทั้งชี้มือไปตรงหน้าที่มีตะกร้าบรรจุผลแอปเปิ้ลไว้จนล้นตะกร้าวางเอาไว้

“ก็ใช่น่ะสิ ถามได้ หรือว่าเธออยากเป็นแบบให้ฉันวาดสโนว์ไวท์ตอนที่ชักตาตั้งเพราะกินแอปเปิ้ลอาบยาพิษเข้าไปก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจัดให้”

ว่าแล้วกานดาก็รีบวิ่งไปคว้าลูกแอปเปิ้ลลูกหนึ่งในตะกร้าขึ้นมาก่อนพุ่งเข้าหาพัชรีทันที ซึ่งพัชรีก็ไม่รอช้ารีบวิ่งหนีไปอย่างรู้ทันเพื่อนก่อนแล้ว

ทั้งสองวิ่งไล่กันเป็นที่สนุกสนานไปรอบๆสนามหญ้าในสวนสาธารณะภายใต้สายตาของใครคนหนึ่งที่กำลังจ้องมองมาด้วยสายตาอันเป็นปริศนาที่ยากแก่การคาดเดาได้

กานดาวิ่งไล่ตามพัชรีจนทัน เธอพยายามจะเอาผลแอปเปิ้ลยัดใส่ปากเจ้าเพื่อนตัวแสบ ของเธอให้จงได้

แต่ผลแอปเปิ้ลกลับกลิ้งหลุดมือและไถลไปตามพื้น มันไถลไปได้ไม่ไกล สักพักก็หยุดนิ่งอยู่ที่ปลายเท้าของใครคนหนึ่ง

ใครคนนั้นหยิบผลแอปเปิ้ลขึ้นมาด้วยมืออันเหี่ยวย่นและสั่นเทา ซึ่งมันบ่งบอกถึงวัยและอายุของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี

“เอ้านี่จ๊ะแม่หนู แอปเปิ้ลผลนี้ของหนูใช่มั๊ย มันดูน่ากินมากเลยนะ ระวังหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวของดีดีแบบนี้จะหลุดมือไป”

หญิงชราแปลกหน้าพูดพร้อมกับยื่นผลแอปเปิ้ลคืนให้กับกานดา

กานดารับผลแอปเปิ้ลมา พลางมองดูหญิงชราคนนั้น เธอสังเกตว่าหญิงชราแอบมองมาที่ผลแอปเปิ้ลด้วยสายตาบ่งบอกถึงความเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

กานดาตัดสินใจยื่นผลแอปเปิ้ลผลนั้นคืนให้กับหญิงชราและพูดว่า

“ยายจ๊ะ นี่หนูให้ยายนะ แล้วในตะกร้าก็ยังมีอีกหลายลูกเลย ถ้ายายต้องการ”

“โอ้! ขอบใจมากนะแม่หนู”

หญิงชราไม่รอช้า เธอคว้าแอปเปิ้ลจากมือกานดาขึ้นมาก่อนจะรีบกัดกินทันทีด้วยความหิว

เพียงชั่วครู่หญิงชราก็เริ่มชักกระตุกเป็นจังหวะจากช้าเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผลแอปเปิ้ลที่มีรอยกัดหล่นจากมือตกลงไปที่พื้น

จนในที่สุดหญิงชราก็ทรุดฮวบลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้นอย่างทรมาน ท่ามกลางความตกใจของทั้งกานดาและพัชรี

พัชรีถามขึ้นอย่างตกใจว่า

“ทำไงดี กานดา คุณยายเหมือนคนกินยาพิษเลย หรือว่าแอปเปิ้ลนี่จะ…”

“พาคุณยายส่งโรงพยาบาลเร็วพัชรี ไม่งั้นคุณยายต้องแย่แน่”

ขณะที่ทั้งสองกำลังช่วยกันพยุงร่างที่ตอนนี้หมดสติและอ่อนปวกเปียกจากการชักกระตุกเมื่อครู่เพื่อจะพาไปโรงพยาบาลอยู่นั้น

“ขอโทษนะครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ ผมเป็นหมอครับ”

จู่ๆชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอาการที่ออกตัวว่าเป็นหมอก็ได้อาสาเข้ามาช่วยหญิงชรา

กานดาและพัชรีมองหน้ากันอย่างลังเลด้วยไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มเป็นหมอจริงหรือไม่ ก่อนจะพยักหน้าให้ชายหนุ่มช่วยในที่สุด

ชายหนุ่มผู้มาใหม่นั่งคุกเข่าลงข้างๆหญิงชราที่นอนหลับตาพริ้มไร้สติอยู่ที่พื้น ก่อนพูดว่า

“เราคือเจ้าชาย เรารู้นะว่าร่างจริงของเจ้าคือแม่มดแสนสวย จุมพิตจากเราจะช่วยให้เจ้าฟื้นคืนสติได้”

ชายหนุ่มค่อยๆก้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าหญิงชราเรื่อยๆ จนใบหน้าทั้งสองห่างกันแค่คืบ

แต่จู่ๆ หญิงชราก็ผลักอกชายหนุ่มออกอย่างแรง จนเขาแทบกระเด็นหงายหลัง ก่อนจะรีบวิ่งไปโก่งคออาเจียนอยู่อีกด้านหนึ่ง

กานดาและพัชรีต่างก็จ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างงุนงงสงสัยอย่างยิ่ง ทั้งสองจ้องตากันเป็นเชิงถาม "นี่มันอะไรกันเนี่ย"

จากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“คัตๆๆ ฉากนี้ต้องเป็นฉากจุมพิตแสนโรแมนติกสิ ไม่ใช่ฉากผลักเจ้าชายกระเด็นแบบนั้น พักกองก่อน ให้นักแสดงทำสมาธิแล้วค่อยถ่ายเทคใหม่”

ผู้กำกับละครหน้าใหม่อย่าง “เลิศสิน” ถึงกลับปาดเหงื่อที่เปียกชื้นบนใบหน้า ละคร เรื่องใหม่ของเขา “สโนว์ไวท์ 2010 กับแม่มดแสนสวยซ่อนรูป” ดูท่าจะไม่หมู(ไม่ง่าย)อย่างที่คิดเสียแล้วกระมัง

@@@@