ข้างหลังภาพ
6.0
เขียนโดย 
Mawmeaw
วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2553 เวลา 17.24 น.
10 ตอน
36 วิจารณ์
36.48K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 เมษายน พ.ศ. 2562 19.34 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
แชร์เรื่องสั้น
2) ณ ห้องสมุด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอน ณ ห้องสมุด
วันแรก
“เอ! หนังสือเล่มนั้น…ที่เราอ่านยังไม่จบไปไหนซะแล้วล่ะ”
หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆชั้นหนังสือแนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญ เพื่อหาหนังสือเล่มที่เธอชอบอ่านอยู่เป็นประจำ
“หาอะไรอยู่เหรอครับ”
เสียงนุ่มๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังอรนุช หญิงสาวหันกลับไปมอง
“อ่อ เปล่าค่ะ คือ ดิฉันกำลังหาหนังสืออยู่ค่ะ”
“ให้ช่วยหามั๊ยครับ”
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”
อรนุชพูดจบก็รีบเดินเลี่ยงออกไปจากที่นั่นทันที โดยชายหนุ่มผู้มาใหม่มองตามไป ก่อนที่รอยยิ้มบางๆจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ธเนศเดินไปนั่งที่โต๊ะโต๊ะหนึ่ง บนโต๊ะมีหนังสือหลายเล่มกองอยู่ ซึ่งล้วนแต่เป็นหนังสือแนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญซะส่วนใหญ่
ชายหนุ่มหยิบหนังสือ 2 เล่ม จากหลายๆเล่มบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้ในมือ บนหน้าปกเขียนว่า “ใครฆ่า” และ “ศพปริศนา”
ธเนศชอบแวะมาที่ห้องสมุดเป็นประจำ อาจเป็นเพราะเขาเป็นพวกหนอนหนังสือล่ะมั๊ง เขาจึงแวะเวียนเข้ามาใช้บริการที่ห้องสมุดแห่งนี้อยู่บ่อยๆ
วันต่อมา
“ขอโทษนะครับ หาอะไรอยู่เหรอครับ”
“อ่อ ดิฉันกำลังหา…อ้าวคุณอีกแล้วเหรอ นี่คุณก็ชอบอ่านหนังสือพวกนี้เหรอคะ”
“อืม คงงั้นแหละครับ”
“เอ๊ะ! คงงั้น หมายความว่างัยคะ แปลว่าอาจจะไม่ชอบเหรองั้นเหรอคะ”
“ก็ไม่รู้สิครับ อาจจะเคยชอบมั๊งครับ ตอนนี้ถึงชอบก็คงไม่มีโอกาสได้อ่านมันแล้วล่ะครับ”
อรนุชรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของคนตรงหน้า แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะเธอมัวสาละวนกับการหาหนังสือแนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญที่เธอต้องการอยู่
หญิงสาวเดินไปหาหนังสือเกือบทุกชั้นจนทั่ว ก่อนจะถอนหายใจและบ่นกับตัวเองออกมาเบาๆ
“ไม่มีอีกแล้วเหรอ ว้า! เสียดายจัง ไม่มีทั้งสองเล่มที่เราอยากจะอ่านเลยด้วยสิเนี่ย”
จู่ๆ ก็มีหนังสือสองเล่มถูกยื่นมาตรงหน้าอรนุช หญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้ ก็มันเป็นเล่มที่เธอกำลังหาอยู่พอดีนี่นา
“เอ๊ะ! ให้ฉันเหรอคะ แล้วคุณอ่านจบแล้วเหรอ”
“ยังหรอกครับ ผมยังไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำ แต่ผมเห็นคุณกำลังหามันอยู่ ผมก็เลยคิดว่าคุณน่าจะได้อ่านมันก่อน”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เชิญคุณอ่านเถอะค่ะ ไหนๆคุณก็ได้ยืมมันไปแล้ว”
“ป่าวหรอกครับ ผมยังไม่ได้ยืมหรอกครับ แต่ผมมีอีกเยอะบนโต๊ะผมโน่นแน่ะครับ”
“เอ๊ะ! คุณไม่ได้ยืมหรอกเหรอคะ แล้วทำไมคุณถึงมีตั้งหลายเล่มล่ะคะ”
“ก็ผมเป็นบรรณารักษ์ของที่นี่นี่ครับ แล้วหนังสือที่คุณกำลังหาอยู่นี่ มันเป็นหนังสือเล่มโปรดของผมซะด้วยสิครับ”
“อ้าวเหรอคะ แหม บังเอิญจังเลยนะคะคุณบรรณารักษ์ ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอยืมหนังสือสองเล่มนี้กับคุณได้มั๊ยคะ เพราะฉันหามาตั้งนานแล้ว ไม่นึกว่ามันจะอยู่กับคุณทั้งสองเล่มเลยค่ะ”
“อ้อ ได้สิครับ ไม่มีปัญหา แต่วันนี้ห้องสมุดใกล้จะปิดแล้วล่ะครับ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยมายืมก็แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมจะเก็บเอาไว้ให้นะครับ”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่คุณบรรณารักษ์ ชื่ออะไรคะ”
“อ่อ ผม ธเนศ ครับ”
วันสุดท้าย
วันนี้อรนุชตั้งใจตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษ เธอรีบตรงดิ่งมาที่ห้องสมุดทันที เพราะเธอตั้งใจจะมายืมหนังสือ 2 เล่มนั้นกับคุณธเนศ บรรณารักษ์ผู้ใจดี
อรนุชสอดส่ายสายตามองหาคุณบรรณารักษ์คนที่เธอเจอเมื่อวานกับเมื่อวันก่อน แต่ก็ไร้วี่แววของชายหนุ่ม
หญิงสาวจึงเดินไปถามเจ้าหน้าที่แผนกบริการยืม-คืน ในทันที
“คุณคะๆ ขอโทษนะคะ คุณบรรณารักษ์ เอ่อ ชื่อ…ชื่อ…ชื่ออะไรน๊า คือพอดีเมื่อวานรีบไปหน่อย เลยฟังไม่ค่อยชัดอ่ะค่ะ เอ! ว่าแต่วันนี้เขาไม่มาทำงานหรือคะ”
“เอ๊ะ! คนไหนล่ะคะ พอจะบอกลักษณะของเขาได้มั๊ยคะ”
“อืม ลักษณะเหรอคะ ดิฉันก็ไม่ทันสังเกตลักษณะเขาซะด้วยสิคะ อ้อ แต่เขาบอกว่าเขาชอบอ่านหนังสือแนวเดียวกับดิฉันค่ะ”
“แนวไหนคะ”
“แนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญอะไรพวกนี้ค่ะ”
หลังจากอรนุชพูดจบ เจ้าหน้าที่หญิงคนนั้น มีสีหน้าตกใจหน้าซีดลงกะทันหัน เธอละล่ำละลักถามอรนุชกลับมาว่า
“คุณ…คุณว่างัยนะคะ แล้ว…เอ่อ… แล้ว คุณมีธุระอะไรกับ…กับธเนศ งั้นเหรอคะ”
“อ้อ ใช่แล้วค่ะ คุณบรรณารักษ์ใจดีคนนั้นชื่อคุณธเนศ คือเมื่อวานคุณธเนศบอกดิฉันว่าจะเก็บหนังสือ 2 เล่มไว้ให้ดิฉันยืมน่ะค่ะ”
เจ้าหน้าที่เอื้อมมือไปหยิบหนังสือ 2 เล่มขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ใช่…ใช่…เล่ม…เล่ม…เล่มนี้มั๊ยคะ”
อรนุชพยักหน้ารับ เมื่อเห็นหน้าปกของหนังสือทั้งสองเล่มเขียนด้วยตัวโตชัดเจนว่า “ใครฆ่า” และ “ศพปริศนา”
“อ้อ ใช่แล้วค่ะ สองเล่มนี้ถูกต้องแล้วค่ะ ยังไงก็ฝากขอบคุณคุณธเนศด้วยนะคะ”
หญิงสาวพูดจบก็เอื้อมมือไปรับหนังสือทั้งสองเล่มนั้นมา แต่จู่ๆหนังสือทั้งสองเล่มก็หล่นจากมือเล็กเรียวของอรนุชอย่างกะทันหัน
หญิงสาวยืนนิ่งตัวแข็งเกร็ง หน้าซีด มือสั่นโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกเย็นยะเยือกปกคลุมไปทั่วร่างกาย ทั้งๆที่อากาศตอนเช้ากำลังอบอุ่นไปด้วยไอแดดอ่อนๆ
เมื่อเจ้าหน้าที่ที่แผนกบริการยืม-คืน พูดเป็นประโยคสุดท้ายด้วยเสียงสั่นๆปนเสียงสะอื้นเล็กน้อย
“เอ่อ! คุณ…คุณ…คุณคะ…คงจะไม่ได้หรอกค่ะ เพราะ…เพราะ…เพราะว่า เขา…เขา…ธเนศ…เขาถูกฆ่าตายที่หลังชั้นหนังสือแนวสืบสวนสอบสวนตั้งแต่เมื่อสามวันที่ผ่านมาแล้วล่ะค่ะคุณ”
###
วันแรก
“เอ! หนังสือเล่มนั้น…ที่เราอ่านยังไม่จบไปไหนซะแล้วล่ะ”
หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆชั้นหนังสือแนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญ เพื่อหาหนังสือเล่มที่เธอชอบอ่านอยู่เป็นประจำ
“หาอะไรอยู่เหรอครับ”
เสียงนุ่มๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังอรนุช หญิงสาวหันกลับไปมอง
“อ่อ เปล่าค่ะ คือ ดิฉันกำลังหาหนังสืออยู่ค่ะ”
“ให้ช่วยหามั๊ยครับ”
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”
อรนุชพูดจบก็รีบเดินเลี่ยงออกไปจากที่นั่นทันที โดยชายหนุ่มผู้มาใหม่มองตามไป ก่อนที่รอยยิ้มบางๆจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ธเนศเดินไปนั่งที่โต๊ะโต๊ะหนึ่ง บนโต๊ะมีหนังสือหลายเล่มกองอยู่ ซึ่งล้วนแต่เป็นหนังสือแนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญซะส่วนใหญ่
ชายหนุ่มหยิบหนังสือ 2 เล่ม จากหลายๆเล่มบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้ในมือ บนหน้าปกเขียนว่า “ใครฆ่า” และ “ศพปริศนา”
ธเนศชอบแวะมาที่ห้องสมุดเป็นประจำ อาจเป็นเพราะเขาเป็นพวกหนอนหนังสือล่ะมั๊ง เขาจึงแวะเวียนเข้ามาใช้บริการที่ห้องสมุดแห่งนี้อยู่บ่อยๆ
วันต่อมา
“ขอโทษนะครับ หาอะไรอยู่เหรอครับ”
“อ่อ ดิฉันกำลังหา…อ้าวคุณอีกแล้วเหรอ นี่คุณก็ชอบอ่านหนังสือพวกนี้เหรอคะ”
“อืม คงงั้นแหละครับ”
“เอ๊ะ! คงงั้น หมายความว่างัยคะ แปลว่าอาจจะไม่ชอบเหรองั้นเหรอคะ”
“ก็ไม่รู้สิครับ อาจจะเคยชอบมั๊งครับ ตอนนี้ถึงชอบก็คงไม่มีโอกาสได้อ่านมันแล้วล่ะครับ”
อรนุชรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของคนตรงหน้า แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะเธอมัวสาละวนกับการหาหนังสือแนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญที่เธอต้องการอยู่
หญิงสาวเดินไปหาหนังสือเกือบทุกชั้นจนทั่ว ก่อนจะถอนหายใจและบ่นกับตัวเองออกมาเบาๆ
“ไม่มีอีกแล้วเหรอ ว้า! เสียดายจัง ไม่มีทั้งสองเล่มที่เราอยากจะอ่านเลยด้วยสิเนี่ย”
จู่ๆ ก็มีหนังสือสองเล่มถูกยื่นมาตรงหน้าอรนุช หญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้ ก็มันเป็นเล่มที่เธอกำลังหาอยู่พอดีนี่นา
“เอ๊ะ! ให้ฉันเหรอคะ แล้วคุณอ่านจบแล้วเหรอ”
“ยังหรอกครับ ผมยังไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำ แต่ผมเห็นคุณกำลังหามันอยู่ ผมก็เลยคิดว่าคุณน่าจะได้อ่านมันก่อน”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เชิญคุณอ่านเถอะค่ะ ไหนๆคุณก็ได้ยืมมันไปแล้ว”
“ป่าวหรอกครับ ผมยังไม่ได้ยืมหรอกครับ แต่ผมมีอีกเยอะบนโต๊ะผมโน่นแน่ะครับ”
“เอ๊ะ! คุณไม่ได้ยืมหรอกเหรอคะ แล้วทำไมคุณถึงมีตั้งหลายเล่มล่ะคะ”
“ก็ผมเป็นบรรณารักษ์ของที่นี่นี่ครับ แล้วหนังสือที่คุณกำลังหาอยู่นี่ มันเป็นหนังสือเล่มโปรดของผมซะด้วยสิครับ”
“อ้าวเหรอคะ แหม บังเอิญจังเลยนะคะคุณบรรณารักษ์ ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอยืมหนังสือสองเล่มนี้กับคุณได้มั๊ยคะ เพราะฉันหามาตั้งนานแล้ว ไม่นึกว่ามันจะอยู่กับคุณทั้งสองเล่มเลยค่ะ”
“อ้อ ได้สิครับ ไม่มีปัญหา แต่วันนี้ห้องสมุดใกล้จะปิดแล้วล่ะครับ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยมายืมก็แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมจะเก็บเอาไว้ให้นะครับ”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่คุณบรรณารักษ์ ชื่ออะไรคะ”
“อ่อ ผม ธเนศ ครับ”
วันสุดท้าย
วันนี้อรนุชตั้งใจตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษ เธอรีบตรงดิ่งมาที่ห้องสมุดทันที เพราะเธอตั้งใจจะมายืมหนังสือ 2 เล่มนั้นกับคุณธเนศ บรรณารักษ์ผู้ใจดี
อรนุชสอดส่ายสายตามองหาคุณบรรณารักษ์คนที่เธอเจอเมื่อวานกับเมื่อวันก่อน แต่ก็ไร้วี่แววของชายหนุ่ม
หญิงสาวจึงเดินไปถามเจ้าหน้าที่แผนกบริการยืม-คืน ในทันที
“คุณคะๆ ขอโทษนะคะ คุณบรรณารักษ์ เอ่อ ชื่อ…ชื่อ…ชื่ออะไรน๊า คือพอดีเมื่อวานรีบไปหน่อย เลยฟังไม่ค่อยชัดอ่ะค่ะ เอ! ว่าแต่วันนี้เขาไม่มาทำงานหรือคะ”
“เอ๊ะ! คนไหนล่ะคะ พอจะบอกลักษณะของเขาได้มั๊ยคะ”
“อืม ลักษณะเหรอคะ ดิฉันก็ไม่ทันสังเกตลักษณะเขาซะด้วยสิคะ อ้อ แต่เขาบอกว่าเขาชอบอ่านหนังสือแนวเดียวกับดิฉันค่ะ”
“แนวไหนคะ”
“แนวคดีฆาตรกรรมสยองขวัญอะไรพวกนี้ค่ะ”
หลังจากอรนุชพูดจบ เจ้าหน้าที่หญิงคนนั้น มีสีหน้าตกใจหน้าซีดลงกะทันหัน เธอละล่ำละลักถามอรนุชกลับมาว่า
“คุณ…คุณว่างัยนะคะ แล้ว…เอ่อ… แล้ว คุณมีธุระอะไรกับ…กับธเนศ งั้นเหรอคะ”
“อ้อ ใช่แล้วค่ะ คุณบรรณารักษ์ใจดีคนนั้นชื่อคุณธเนศ คือเมื่อวานคุณธเนศบอกดิฉันว่าจะเก็บหนังสือ 2 เล่มไว้ให้ดิฉันยืมน่ะค่ะ”
เจ้าหน้าที่เอื้อมมือไปหยิบหนังสือ 2 เล่มขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ใช่…ใช่…เล่ม…เล่ม…เล่มนี้มั๊ยคะ”
อรนุชพยักหน้ารับ เมื่อเห็นหน้าปกของหนังสือทั้งสองเล่มเขียนด้วยตัวโตชัดเจนว่า “ใครฆ่า” และ “ศพปริศนา”
“อ้อ ใช่แล้วค่ะ สองเล่มนี้ถูกต้องแล้วค่ะ ยังไงก็ฝากขอบคุณคุณธเนศด้วยนะคะ”
หญิงสาวพูดจบก็เอื้อมมือไปรับหนังสือทั้งสองเล่มนั้นมา แต่จู่ๆหนังสือทั้งสองเล่มก็หล่นจากมือเล็กเรียวของอรนุชอย่างกะทันหัน
หญิงสาวยืนนิ่งตัวแข็งเกร็ง หน้าซีด มือสั่นโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกเย็นยะเยือกปกคลุมไปทั่วร่างกาย ทั้งๆที่อากาศตอนเช้ากำลังอบอุ่นไปด้วยไอแดดอ่อนๆ
เมื่อเจ้าหน้าที่ที่แผนกบริการยืม-คืน พูดเป็นประโยคสุดท้ายด้วยเสียงสั่นๆปนเสียงสะอื้นเล็กน้อย
“เอ่อ! คุณ…คุณ…คุณคะ…คงจะไม่ได้หรอกค่ะ เพราะ…เพราะ…เพราะว่า เขา…เขา…ธเนศ…เขาถูกฆ่าตายที่หลังชั้นหนังสือแนวสืบสวนสอบสวนตั้งแต่เมื่อสามวันที่ผ่านมาแล้วล่ะค่ะคุณ”
###
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
