ข้างหลังภาพ

ตอน เจ้าน้ำตาล

 

“แม่คะ ดูอะไรนั่นสิคะ”

 

เสียงใสๆของเด็กหญิงตัวเล็กพูดขึ้น พร้อมกับชี้มือไปข้างหน้า

 

“อะไรคะน้องมายด์”

 

ผู้เป็นแม่พูด ก่อนจะหันไปมองตามปลายนิ้วชี้เล็กๆของลูกสาววัย 6 ขวบของเธอ

 

“น้องมายด์อยากได้แมวตัวนั้นค่ะ”

 

“เอ๊ะ! แมวตัวนั้นนะเหรอลูก แต่มันเป็นแมวที่เจ้าของร้านเขารักมากนะลูก”

 

“แต่น้องมายด์อยากได้นี่คะแม่ แม่ช่วยซื้อมันจากเจ้าของร้านให้น้องมายด์หน่อยได้มั๊ยคะ”

 

“เอ! แต่แม่ว่าเจ้าของร้านเค้าคงไม่อยากขายแมวตัวนี้ให้เราหรอกนะลูก”

 

เด็กหญิงตัวเล็กเริ่มทำหน้าตาบูดบึ้ง ตาเริ่มเป็นสีแดงระเรื่อและครู่ต่อมา

 

“น้องมายด์ไม่ยอมๆ น้องมายด์จะเอาๆๆแมวตัวนั้น คุณแม่ต้องเอาแมวตัวนั้นมาให้น้องมายด์ให้ได้ ไม่งั้นน้องมายด์จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฮือๆๆๆ”

 

ผู้เป็นแม่ทำหน้าไม่ถูก แม้เธอจะรู้นิสัยของลูกสาวคนเดียวของเธอเมื่อถูกขัดใจแบบนี้แล้วก็ตามที

 

ผู้คนในร้านเริ่มหันหน้ามามองเด็กหญิงตัวเล็ก ที่ขณะนี้ลงไปนอนชักดิ้นชักงอที่พื้นเป็นตาเดียวกัน

 

“น้องมายด์ ไม่เอาลูก เงียบซะๆๆ โอ๋ๆๆ คนเก่งของแม่ เดี๋ยวแม่ซื้อขนมอร่อยๆให้ทานนะจ๊ะ”

 

“ไม่เอาๆๆๆ น้องมายด์ไม่เอาขนม น้องมายด์จะเอา แมวตัวนี้ๆๆเท่านั้น”

 

เด็กหญิงตัวเล็กไม่มีทีท่าว่าจะยอมง่ายๆ ผู้เป็นแม่ถอนหายใจยาว เป็นอีกครั้งที่เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีกับลูกสาวคนนี้

 

ครู่ต่อมา ชายชราหน้าตาใจดีผู้เป็นเจ้าของร้านก็เดินออกมาจากการเข้าไปเอางานที่พิมพ์เสร็จแล้วออกมาให้กับแม่ของเด็กหญิงตัวเล็ก ที่เธอเอามาฝากไว้เมื่อ 2-3 วันก่อน

 

“อ้อ ลุงเจนมาพอดีเลยค่ะ พอดีน้องมายด์ แกอยากได้เจ้าน้ำตาลของลุงน่ะค่ะ นี่ดาก็จนใจที่จะอธิบายกับแกแล้วล่ะค่ะ”

 

ลุงเจนเจ้าของร้านคอมฯซึ่งคุ้นเคยกับดารินแม่ของน้องมายด์เป็นอย่างดี เพราะเธอเป็นลูกค้าขาประจำของที่นี่ เธอมักจะแวะเวียนมาใช้บริการพิมพ์งานของที่นี่เป็นประจำ

 

“อืม หนูดา ใจเย็นๆก่อนเถอะ เอ้า นี่งานของหนูเจ้าบอยลูกชายลุงมันทำเสร็จพอดี”

 

ลุงเจนกล่าวพลางยื่นถุงเอกสารที่ลูกชายพิมพ์เสร็จเรียบร้อยแล้วให้ดารินอย่างใจเย็น โดยไม่ได้แสดงอาการหนักใจหรือคิดว่ามันเป็นปัญหาใหญ่เลยกับสิ่งที่ได้ฟังเมื่อสักครู่

 

“ขอบคุณค่ะลุงเจน ว่าแต่ลุงเจนคะ ดาจะทำยังไงดีคะ น้องมายด์ถึงจะไม่…”

 

ดารินพูดยังไม่ทันจบ ลุงเจนก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามไว้เสียก่อน แกเดินเข้าไปหลังร้านสักครู่หนึ่ง ก่อนจะออกมาพร้อมกับวางตะกร้าใบขนาดย่อมลงกับพื้น

 

น้องมายด์ซึ่งขณะนี้เลิกงอแงไปชั่วขณะ เนื่องจากกำลังเงี่ยหูฟังผลการเจรจาของแม่และลุงเจ้าของร้านอย่างตั้งใจอยู่

 

น้องมายด์จ้องมองไปที่ตะกร้าใบนั้นอย่างสนอกสนใจ โดยที่ดวงตาทั้งสองข้างยังบวมเบ่งและใบหน้าเลอะไปด้วยคราบน้ำตาที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหยกๆ

 

เมื่อตะกร้าถูกวางลงสัมผัสที่พื้น สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่อยู่ภายในก็ค่อยๆใช้เท้าหน้าปีนป่ายตะเกียกตะกายออกมานอกตะกร้า พร้อมกับส่งเสียงร้องเมี๊ยวๆๆๆ กันอย่างเจี๊ยวจ๊าว

 

“เอ๊ะ! เจ้าตัวเล็กพวกนี้เป็นลูกๆของเจ้าน้ำตาลเหรอคะลุงเจน แหมตัวเล็กๆ น่ารักเชียว มีตั้งหลายตัวแน่ะลุง”

 

“ใช่แล้วล่ะหนูดา เจ้าพวกนี้เป็นลูกเจ้าน้ำตาลมัน มันคลอดทีเดียวตั้ง 5 ตัวแน่ะ ลุงก็กำลังจะหาเจ้านายใหม่ให้มันอยู่พอดี เพราะลุงคนเดียวคงเลี้ยงไม่ไหว ลูกชายก็ไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ด้วย”

 

“พอดีเลยค่ะ งั้นดาขอเจ้าตัวเล็กนี่ซักตัวให้น้องมายด์หน่อยนะคะ เอาเจ้าตัวขนสีน้ำตาลเหมือนแม่ของมันตัวนั้นก็แล้วกันค่ะ”

 

“อ้อ ได้สิ”

 

ลุงเจ้าของร้านยิ้มอย่างใจดี ก่อนจะหันไปหาน้องมายด์ แต่เด็กหญิงไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว น้องมายด์เดินไปนั่งลงข้างๆเจ้าน้ำตาลตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครทันสังเกต

 

น้องมายด์จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของเด็กหญิงกำลังจ้องมองเจ้าน้ำตาลให้นมลูกของมันทั้งห้าตัวตาแป๋ว

 

เสียงผู้เป็นแม่ที่กำลังคุยกับลุงเจ้าของร้านดังแว่วมา

 

“เอ! สงสัยน้องมายด์คงจะเลือกเจ้าตัวที่ต้องการได้แล้วล่ะคะลุง เห็นจ้องเจ้าตัวสีน้ำตาลตัวนั้นใหญ่เชียว”

 

ลุงเจนไม่ได้ตอบอะไร ชายชราเพียงแต่ยิ้มน้อยๆบนใบหน้าเท่านั้น

 

สักพักใหญ่ น้องมายด์ลุกขึ้นยืน หลังจากจ้องดูเจ้าน้ำตาลให้นมเจ้าตัวเล็กทั้งห้าจนพอใจแล้ว ซึ่งตอนนี้มันกำลังตั้งอกตั้งใจเลียขนให้ลูกๆทั้งห้าตัวของมันหลังให้นมเสร็จอย่างแผ่วเบา

 

“แม่คะ”

 

“น้องมายด์เลือกได้แล้วใช่มั๊ยจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นก็ขอกับคุณลุงเจนเขาได้เลยลูก คุณลุงเขาอนุญาตให้หนูเอาไปเลี้ยงที่บ้านเราได้จ้ะ”

 

ดารินยิ้มให้น้องมายด์ ก่อนเดินเข้าไปลูบหัวน้องมายด์เบาๆอย่างนึกเห็นดู

 

“แม่คะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ น้องมายด์หิวแล้ว”

 

เด็กหญิงตัวเล็กพูดก่อนจะเดินนำหน้าผู้เป็นแม่ไป เธอเปิดประตูรถและกระโดดขึ้นไปนั่งรอที่เบาะข้างคนขับโดยไม่สนใจกับอาการงุนงงของผู้เป็นแม่

 

ดารินหันมามองหน้าลุงเจนเป็นเชิงถาม แต่ชายชราก็เพียงแต่ยิ้มน้อยๆให้เธอ โดยไม่ได้ตอบอะไร

 

ด้วยความที่เกรงว่าลูกสาวสุดที่รักคนเดียวของเธอจะเกิดอาการงอแงเนื่องจากรอนานเกินไป เธอจึงจำต้องไหว้ลาลุงเจ้าของร้าน ก่อนเดินไปที่รถและขับออกไป แม้ว่าในใจของเธอจะยังมีข้อสงสัยอยู่มากมายก็ตาม

 

หลังจากสองแม่ลูกกลับไปแล้ว ลุงเจนค่อยๆเดินไปนั่งลงข้างๆเจ้าน้ำตาล ก่อนจะยกมือใหญ่หนาขึ้นลูบหัวมันเบาๆอย่างเอ็นดู

 

เจ้าน้ำตาลใช้ลิ้นสากๆของมันเลียเบาๆที่มือของลุงเจน ชายชราใจดีค่อยๆใช้มือลูบขาหลังที่ว่างเปล่าทั้งสองข้างของเจ้าน้ำตาล

 

ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบที่ขาขวาอันเล็กลีบกว่าขาซ้ายอย่างเห็นได้ชัดของเจ้าสีน้ำตาลตัวเล็กที่อิงแอบซุกอยู่ใกล้ๆกับแม่ของมันอย่างเบามือ

 

 --------------------------------------------

 

น้องมายด์นั่งเงียบมาตลอดทาง แม้ว่าดารินจะพยายามชวนลูกพูดคุยด้วยมากเพียงใด แต่เด็กหญิงก็ยังไม่ยอมปริปากใดๆกับผู้เป็นแม่เลย

 

ฝนเริ่มตกรินลงมาเรื่อยๆ ดารินจำต้องลดความเร็วของรถลงจากเดิมเพื่อความปลอดภัย กระจกหน้ารถเริ่มจะเป็นฝ้ามัวจากละอองฝนที่ตกกระทบลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ ยังดีที่ยังมีที่ปัดน้ำฝนที่พอจะช่วยให้มองเห็นทางข้างหน้าได้บ้าง

 

น้องมายด์มองฝ่าสายฝนออกไปนอกตัวรถ ภาพเจ้าน้ำตาลที่พยายามตะเกียกตะกายด้วยขาหน้าเพียงสองข้างเท่านั้นเพื่อที่จะไปหาลูกๆของมัน มันเลียตามตัวของเจ้าตัวเล็กสีน้ำตาลที่มีขาขวาเล็กลีบอย่างแผ่วเบา มันช่างเป็นภาพที่ติดตาน้องมายด์มาตลอดจนกระทั่งบัดนี้

 

ดารินเคลื่อนรถเข้ามาจอดด้านหน้าตึกใหญ่อย่างช้าๆ ก่อนเปิดประตูรถและตะโกนเรียก

 

“แจ๋วๆอยู่ไหนเนี่ย เร็วๆเข้า รีบไปเอารถเข็นมารับคุณหนูเดี๋ยวนี้เลย เร็วๆด้วยนะ”

 

น้องมายด์ค่อยๆก้มลงมองที่ขาทั้งสองข้างของตนเอง พร้อมทั้งเอื้อมมือเล็กๆไปลูบที่ต้นขาเบาๆ พลางนึกในใจ

 

“ถ้าน้องมายด์โตขึ้น น้องมายด์จะให้เจ้าน้ำตาลใส่แบบนี้บ้าง เราจะได้มีขาเหมือนกัน