อะไร...ตรูไม่ผิด!

               เราจะออกไปยังไงดีหว่า???   นี่คือความคิดของเฒ่าจอด

ที่ดันจับผลัดจับผลู  โดนซิวมาร่วมห้องขัง  ที่ตะแกไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยสักนิด 

           ตอนหัวค่ำแกเดินไปร้านเหล้าเจ้าประจำของหมู่บ้าน

        "เฮ้ย  ไอ้เจี๊ยบ  ช้างกาทืบตับซ้ากสองเป้กโว้ย!.."  แกส่งเสียงสั่งอย่างคุ้นเคย   "...โห...ลุง  อย่างลุงต้องแบนสิ.."   เสียงเจ้าเจี๊ยบเด็กรุ่นหลานตอบมา  พร้อมกับเดินมาตวงเหล้าดองยาที่มีอยู่4-5โหลที่ต่างมีสรรพคุณต่างๆกัน   แต่มีแบบเดียวที่เหมือนกันคือ  เวลาเมาต่างก็เดินสะเงาะสะแงะแบบก้าวหน้าสองถอยหลังสามเหมือนกันทุกโหล  เจี๊ยบ กะๆเหล้าใส่จอกเล็กๆ  ยื่นส่งให้ ไปตามคำขอสองจอก  "เออ...เด่วตรูชักดาบสิ  แกจะเดือดร้อน...55.."  ลุงจอดพูดพลางยกจอก"ยาสมุนไพร"  ที่แกมักบอกกับผู้อื่นแบบนี้เสมอ  จดปากซดโฮก..รวดเดียวหมดทั้งสองจอกที่วางตรงหน้า  แล้วหยิบมะขามป้อมส่งเข้าปากเคี้ยวกร๊วบๆ  ทำหน้าเหยเก ก่อนเตรียมนับเงินเหรียญส่งให้เจี๊ยบเด็กรุ่นหลานผู้ได้รับกิจการร้านเหล้ายาดองพร้อมของชำเล็กๆน้อยๆต่อจากยายเมี้ยนผู้เป็นแม่  ที่แกได้ขยายสาขาไปขายให้เทวดาแล้วเมื่อสองปีก่อน

              ลุงจอด  นึกเสียดายนิดๆ  ที่ยายเมี้ยนไม่อยู่  เพราะอย่างน้อย  แกก็เป็นเพื่อนเล่นร่วมรุ่นกันมาแต่เก่าก่อน   ในเมื่อยายเมี้ยนไม่อยู่แล้ว  แกก็พลอยเหงาและหดหู่ใจไปด้วย  ไม่รู้ว่าวันใหนจะถึงคิวแกบ้าง  ถึงก้อดีโว้ย...! ..พ่อจะเล่าเรื่องสัปดน..ให้ยมบาลปล่อยตัวไปเป็นลูกค้ายายเมี้ยนบนสวรรค์....   แกเคยพูดเอาไว้อย่างนี้..  ตอนที่ครบองค์ของสมาชิกวงเหล้ายาดองร้านเก่าแก่  และมีเพียงร้านเดียวในหมู่บ้านเล็กๆนี้

              ลุงจอดเป็นมรรคทายกวัด  และมีจ๊อบพิเศษคือผู้สื่อข่าวประจำหมู่บ้าน   ด้วยเกิด  โต  และแก่ที่นี่  ทำให้แกเป็นผู้กว้างขวาง

หากบ้านใหนมีงานมีการ  แกจำต้องถีบจักรยานคู่ชีพที่แก่พอๆกันกับแก  ตะเวนบอกไปเรื่อย  ทั้งๆที่บางงานเจ้าภาพยังไม่ได้บอกกล่าวด้วยซ้ำ   นี่คือข้อดีของแกและเป็นข้อที่ทำให้แกต้องมาติดตะรางในคืนนี้ด้วย......

             หลังจากที่เดินจูงจักรยานคู่ชีพมาจากร้านดองยาคาเฟ่ของหมู่บ้านมาตามทางที่มืดมิด    แกได้ยินเสียงเหมือนมีคนวิ่ง  และวิ่งหลายๆคนด้วยสิ  มาทางแก   ด้วยความที่เป็นผู้มีสัมพันธ์ดี  แกเลยหยุดการเดินรถสายตาจับจ้องไปในเสียงที่มา 

            แสงไฟไม่มีเหมือนในเมือง  แต่เงาที่วูบวาบเคลื่อนไหวข้างหน้า  ทำให้แกรู้เองด้วยสัญชาติญาณว่า  มีการวิ่งของคนหลายๆคนมุ่งหน้ามาทางแกแน่นอน

             จักรยานคันเก่าถูกกลุ่มคนไม่ต่ำกว่า7-8คนวิ่งชนอย่างจัง

ลุงจอดถึงขนาดเซแซ่ดๆไปชนกับประตูโค้งทางเข้าหมู่บ้านที่มีคำว่า  "ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านโคก"   แล้วแสงไฟหลายกำลังขับจากไฟฉายก็ปาดหน้าปาดหลังส่งให้เห็นภาพ  คนเกือบสิบนอนล้มกลิ้งบ้างกำลังตะกายลุกจะวิ่งต่อบ้าง วุ่นวายมั่วไปหมด....

            ณ.สภ.ย่อยของตำบล เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังสอบปากคำผู้ต้องหาคดีเล่นการพนัน

ที่เพิ่งจับมาได้ไม่เกินชั่วโมงเศษยี่สิบกว่าชีวิต  ทุกอย่างบนสภ.สาขาย่อยเล็กๆของตำบลเนื่องแน่นไปด้วยญาติผู้ต้องหาและถูกจับ  ร้อยเวรรัวนิ้วบรรทึกคำให้การจนเมื่อยนิ้ว พลางเหงื่อตก  อากาศเย็นๆกลายเป็นกลิ่นไอตัวที่ไม่ได้อาบน้ำระเหยอวลอบ   มีบางที  ที่เจ้าหน้าที่บอกว่า  "มาทีละคนคร้าบ  ทีละคน "  แต่ไม่ส่งเกิดผลอันใดเลย  เพราะทุกคนต่างอยากออกไปไวๆ   ยิ่งดึก  เสียงเด็กน้อยยิ่งร้องกระจองอแง  ถึงไม่ได้ติดตารางกับพ่อ  แต่แม่ต้องหอบมาด้วย  เพราะจะปล่อยให้หมาเลี้ยงเหมือนเมาคลีไม่ได้  เพราะแม้แต่ชาวนาทุกวันนี้ก็เลี้ยง"ร๊อดไวเลอร์กลายพันธุ์"ได้เกือบทุกครัวเรือน

               ตีสามแล้ว  ลุงจอด  นั่งพิงลูกกรงเหล็กอย่างเหนื่อยหน่าย

ชีวิตแกไม่มีใคร  เมื่อก่อนโน้น...แกเคยมีเมียและลูก   แต่จากความไม่เอาถ่านของแก  ทำให้เมียแกทนไม่ไหว  หอบลูกหนีไปตั้งแต่แบเบาะ

แกได้แต่นั่งมองคนอื่นๆ  ที่ทะยอยๆออกไปตามเสียงเรียกชื่อ  ที่มีเมีย  มีลูก  มีญาติมีเพื่อนมาประกันวางเงินพาออกไป

              แล้วตรูจะออกไปไงดีหว่า   ..แกคิด...

จนจ่าคนบ้านเดียวกันเอากาแฟร้อนมาในถ้วยพลาสติคมาส่งให้  แกก็คิดออก

       "......เบิ้มๆๆ...ข้านะ  ไม่ได้เล่นนะ  แต่ข้าน่ะ  โดนใช้ไปซื้อเหล้า

เลยโดนรวบมา    แล้วไอ้เปรตสาก้อใช้ข้าไปซื้อเหล้าอีกฯฯฯ..."แกพยายามพูดๆ..  และแต่งเรื่องให้ดูน่าเชื่อถือไว้    แม้แกจะไม่เล่นจริงๆก็ตาม  แต่รูปการณ์แบบนี้  แกต้องสร้างความสมจริงสมจังให้มากที่สุด   ..แกหวังให้จ่ารุ่นน้องเข้าใจ  เห็นใจแก  เพราะแกไม่ได้เล่นจริงๆ.....

       จ่ารุ่นน้องฟังแกพูดจบไม่ว่าอะไร  เดินหน้านิ่งๆ  ไปกระซิบๆคุยกับร้อยเวร  แล้วสองคนก็พยักหน้ากัน  แล้วเดินหนีหายไป  จากสภ.สาขาย่อยนั้น

                รุ่งเช้า   นายตำรวจเริ่มมาประจำหน้าที่  รวมถึงน้องจ่าบ้านเดียวกันด้วย   แกส่งเสียงเรียกด้วยความหวัง  ทั้งหิวน้ำ  ทั้งง่วงนอนแต่เสียงก็ยังดังพอให้ได้ยินทั่ว

               "ไอ้เบิ้ม   ลุงไม่ได้เล่นนะโว้ย..ช่วยเอาลุงออกไปที.."

    ว่าเสร็จแกก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง   นายตำรวจที่ได้ยินและเห็นเหตุการณ์   ต่างกรูเข้า  "ประตูที่ไม่ได้ล้อค"  เข้าห้องขังเพื่อพยุงลุงจอด  ออกมา....

                ที่เหลือให้ผู้อ่านคิดเองค่ะ....อิอิ....