แว่นตา

แว่นตา

                นายโบ๊ตเป็นเด็กหนุ่มที่อาภัพในชีวิตทั้งในด้านการเรียนและชีวิตในวัยแรกรุ่นสุดหรรษา   ปัจจุบันมีอายุ 21 ปี กำลังศึกษาอยู่ยังสถาบันแห่งหนึ่ง  โบ๊ตเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง  ไม่กล้าคิดกล้าแสดงออก  ทำสิ่งต่างๆอย่างเก้ๆกังๆ ความอ่อนแอที่มีในตัวทำให้เขากลายเป็นคนไม่กล้าสู้หน้าไม่กล้าพบปะผู้คน  จนกลายเป็นความเคยชินไม่กล้าสู้หน้าผู้คนอยู่เป็นนิจ

                ....วันหนึ่ง  ณ ห้องเรียนอันแสนเงียบสงัดหลังเลิกเรียน เป็นวิชาคาบเรียนสุดท้าย  มีเพียงตัวเขาเพียงคนเดียวนั่งอยู่ที่โต๊ะทำการบ้านอย่างเอาจริงเอาจังพร้อมกับนั่งอ่านหนังสือท่ามกลางแสงดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้ามีเพียงแสงไฟจากหลอดไฟเข้ามาแทนที่   เด็กหนุ่มเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่ง  หน้าตาก็ไม่ดี (เกี่ยวอะไรกับการเรียนด้วยเนี่ย -*- )  เขาต้องขยันมากกว่าผู้อื่นเป็นสิบเท่า  คงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ตัวเขาดูมีคุณค่าพอทัดเทียบกับเพื่อนๆในชั้นเรียน  

                ....ณ เวลานั้น  มีเพียงกลุ่มเพื่อนๆที่กำลังเล่นฟุตบอลกันอย่างสนุกสนานอยู่ที่สนามของโรงเรียนซึ่งอยู่ข้างหน้าห้องเรียนกับตัวเขาที่นั่งทำการบ้านอ่านหนังสืออยู่เพียงลำพังในห้อง เสียงโห่ร้องอย่างสนุกสนานเท่านั้นที่เล็ดรอดเข้ามายังห้องเรียนที่เขานั่งอยู่  แ ต่ทว่าเสียงห้วงแห่งความโศกเทร้าก็เข้ามากระทบยังหูของโบ๊ตทำให้เขาคล้อยตามเสียงนั้นไปโดยไม่ทันรู้ตัวว่าเขาได้เดินตามมันมายังจุดหนึ่ง  บริเวณหลังโรงเรียน  พลันตรงหน้าเขาได้เห็นเด็กหนุ่มอายุอานามห่างจากตัวผมประมาณ5 ปีได้  เขากำลังควานหาแว่นตาที่ทำหล่นมองดูช่างน่าสงสารเสียยิ่งกระไร  ทำให้โบ๊ตอดไม่ได้ที่จะต้องลงไปช่วยหยิบมันส่งคืนให้กับผู้เป็นเจ้าของ  เสมือนหนุ่มผู้มองไม่เห็นโลกแห่งความจริงกำลังคลำหาหนทางให้กับตนเอง  กับหนุ่มผู้มอบโอกาสให้กับผู้ต้องการหลุดพ้นห้วงพันธนาการของความมืดมิด  

                ...สิ้นสุดเสียงคำขอบคุณ  ก็ได้พบรอยยิ้มริมปากจากเด็กน้อย เห็นแล้วก็อดปลื้มใจกับสิ่งเล็กๆนี้ไม่ได้เสียเหลือเกิน  สิ้นสุดรอยยิ้มก็วิ่งหายจากไป  ยังไม่ทันได้ถามชื่อเสียงเรียงนามทำให้ผมอดนึกเป็นห่วงไมได้อีก ที่เหมือนเขาจะทำของตกไว้อีกหนึ่งชิ้น  เป็นกล่องดำเล็กๆดูจากรูปลักษณ์ทั่วไปน่าจะเป็นของมีค่า  ไม่ทันได้สิ้นสุดความคิดพลันนั้นสมองก็สั่งให้เขาเปิดมันออกมาพบว่าในกล่องนั้นเป็นแว่นตาอีก 1 อันที่คนๆหนึ่งจะพกแว่นตามาทีเดียวถึง 2 อัน ในใจก็นึกตลกกับความพิลึกพิลั่นของตัวเด็กน้อย   บนหน้ากล่องมีข้อความที่ทำให้เขาอดคิดตามไม่ได้  กับคำที่ว่า “แว่นหยั่งรู้”

                ...โบ๊ตเก็บมันกลับไปรอที่จะนำมันส่งคืนให้กับผู้เป็นเจ้าของ  เขานั่งลงเขียนหนังสือจนดึกสายตาเริ่มพล่ามัว จึงนึกสนุกหยิบแว่นมาใส่เล่น  พร้อมชื่นชมความหล่อเหลาเอาการของตนเองที่หน้ากระจก  จนลืมตัวและใส่มันไว้ประดุจหนึ่งความเป็นเจ้าของ

                ....นับจากวันนั้นมาเขากลายเป็นเด็กเรียนที่มีแว่นคู่ใจเคียงประทับอยู่บนใบหน้าของเขา  เริ่มมีสาวๆมารุมล้อมจับตามองเขาตลอด  เขากลายเป็นตัวแทนเดินขบวนพาเหลดให้กับโรงเรียน ความสนใจในตัวเขาเริ่มมีมากขึ้น กลับกลายเป็นคนกล้าพูดกล้าแสดงออกมากขึ้น  เริ่มสนทนากับเพื่อนใหม่มากขึ้น  นานวันเกิดเป็นความเคยชิน เป็นนักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียน เป็นขวัญใจประจำกลุ่มสาวๆในโรงเรียน 

                ...บุคลิกที่ดูดี นานวันเข้ากลับกลายเป็นความหลงตัวเอง  ความเห็นแก่ตัว ความหยิ่งยโสโอหังทำให้เขาเลือกที่จะคบสหายที่เพียบพร้อม  เกลียดพวกด้อยคุณค่า  หน้าตาไม่ดี หลงระเริงไปวันๆตามประสาคนหน้าตาดี

                ...ความชื่นชมยินดี นับวันเริ่มกลายเป็นความห่างเหิน จากเพื่อนเก่าที่เคยคบกันมาเริ่มตีตัวออกห่างจากความสนิทเปลี่ยนเป็นเพียงคนรู้จักกัน    ความมเหงาเริ่มคลอบงำ เข้าไปในห้วงจิตใจประดุจหนึ่งน้ำแข็งประโลมเข้าถาโถมสู่ร่างกายที่ไร้จิตใจ  เขาเริ่มอยากกลับมาเป็นโบ๊ตคนเก่าที่ขี้เหร่  ไม่มีอะไรดี  แต่เป็นคนจิตใจงาม  แต่ทว่ากลับไปส่องกระจกอีกทีเขากลับจำตัวเองไม่ได้ว่าหน้าตาเขาแต่ก่อนเป็นอย่างไร  หลังจากถอดแว่น ก็เริ่มพบกับความจริงที่เขาเริ่มจะมองไม่เห็นสิ่งต่างๆที่เป็นแบบเดิม ภาพมันเริ่มพล่ามัว นัยน์ตา แดงกล่ำมีน้ำใสๆไหลออกมา  บวกกับความรู้สึกสูญเสียสิ่งที่ดีๆที่มีมาแต่ก่อน มันไม่กลับมาแล้ว....

                ...ณ  หลังโรงเรียนมีเสียงร่ำไห้คร่ำครวญ พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังคลำหาแว่นตาที่ทำตกอยู่  เด็กหนุ่มผู้ใจดีได้หยิบมันขึ้นมอบให้กับ.......โบ๊ต ซึ่งกำลังนั่งร่ำไห้  สิ้นสุดคำขอบคุณ รอยยิ้มเกิดขึ้นที่ริมปาก หน้าตากลับมาเป็นปกติ      ทิ้งไว้เพียงกล่องดำที่มีข้อความฝากไว้ข้างหน้าว่า  “ ความเป็นตัวของตัวเอง”